I came by

Σύνοψη: Ο Τόμπι (ο περίεργα αταίριαστος εδώ George MacKay του “1917”) είναι ένας θυμωμένος γκραφιτάς και μαζί με τον φίλο του Τζέι (Percelle Ascott) απολαμβάνουν να σηκώνουν το μεσαίο τους δάχτυλο στο σύστημα, εισβάλλοντας στα σπίτια ισχυρών και πλούσιων προσώπων και αφήνοντας σε κάποιο τοίχο την φράση “I Came By”, σαν μια υπενθύμιση της ευαλωτότητάς τους.

Όταν οι οικογενειακές υποχρεώσεις δεν επιτρέπουν στον Τζέι να συνεχίσει, ο Τόμπι αναλαμβάνει μόνος την επόμενη δουλειά, δηλαδή την έπαυλη του πρώην δικαστικού και νυν διάσημου ευεργέτη Χέκτορ Μπλέικ (Hugh Bonneville). Μια φρικαλέα ανακάλυψη στο εσωτερικό της τον αναγκάζει να αναλάβει δράση, μα κάποιες καταστάσεις δύσκολα ανατρέπονται.

Άποψη: Η κοινωνικοπολιτική ενσυνειδητότητα των ταινιών τρόμου είναι της μόδας. Και είναι και ένας υπέροχος τρόπος να ανανεωθεί/εμπλουτιστεί ένα είδος που συχνά κατηγορείται για έλλειψη ουσίας.

Το ντεμπούτο του Babak Anvari “Under the Shadow” (2016) αφορούσε ένα τέτοιο είδος τρόμου, τοποθετημένο στην εμπόλεμη Τεχεράνη των 80’s και σε ένα βαθιά πατριαρχικό και θεοκρατικό καθεστώς, που γεννά τις μεγαλύτερες αγωνίες για μια μητέρα και την μικρή της κόρη. Αυτό το πλαίσιο φαίνεται πως απασχολεί ενεργά τον σκηνοθέτη και είναι παρόν και στο βρετανικό θρίλερ “I Came By”, το οποίο προσπαθεί να συνδυάσει τον τρόμο με την ταξική ανισότητα και την εγκληματικότητα, την φρίκη που ανθεί υπό την σκέπη της κοινωνικής ισχύος. Απλά δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά.

Παρ’ ότι το πλαίσιο των ιδεών είναι σαφές από την αρχή, το ίδιο ξεκάθαρη είναι και η απλοϊκότητα της διαχείρισής τους. Η ταινία μένει στα προφανή, ενώ πολλά γεγονότα και κομμάτια της εξέλιξης παραλείπονται σκόπιμα ή αρκούνται σε υπαινιγμούς, με ένα τρόπο που αντί να εξάπτει την περιέργειά μας διαιωνίζει αυτή την απλοϊκότητα των συνδέσεων.

Σε γενικές γραμμές ωστόσο, το φιλμ συνιστά μια συμπαθητική προσθήκη στο είδος. Σφιχτοδεμένο στο μεγαλύτερο κομμάτι του, παρακολουθείται ευχάριστα, περιλαμβάνει δυο-τρεις καλές στιγμές έξαψης και διαθέτει μια αρκούντως δυσοίωνη ατμόσφαιρα, στην οποία συμβάλει καθοριστικά με την ερμηνεία του ο πάτερ φαμίλιας του “Downton Abbey” Hugh Bonneville. Η υπεροπτική, απροβλημάτιστη μοχθηρότητά του είναι αξιοθαύμαστη και πιθανά το καλύτερο στοιχείο μιας ταινίας, που αρκείται σε εύκολες και τετριμμένες κατευθύνσεις ενώ προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο.

Κι έτσι όμως, κάνει μια χαρά την δουλειά της. Όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τον μετρ Stephen King, που έδωσε την ευλογία του μέσω Twitter. Κάτι θα ξέρει.