“American Gigolo” season 1: Μια σέξυ σαπουνόπερα ​​​​​​​

Σύνοψη: Ο Julian Kaye (Jon Bernthal) αποφυλακίζεται 15 χρόνια μετά από μια άδικη καταδίκη. Καθώς επιστρέφει στις πολύπλοκες σχέσεις του με την πρώην σύντροφό του Michelle (Gretchen Mol), την ταραγμένη μητέρα του και τους ανθρώπους που τον πρόδωσαν, πασχίζει να συμφιλιώσει τον συνοδό που υπήρξε στο παρελθόν με τον άνδρα που είναι σήμερα. Παράλληλα, η ντετέκτιβ Sunday (Rosie O’Donnell) αναζητά την αλήθεια γύρω από τον φόνο που έστειλε τον Julian άδικα στη φυλακή, ανακαλύπτοντας στην πορεία μια πολύ μεγαλύτερη συνωμοσία.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Άποψη: Ναι, σωστά καταλάβατε. Αυτό που έχουμε εδώ είναι μια μοντέρνα εκδοχή του εμβληματικού φιλμ του 1980 με τον Richard Gere, που δίνει στον ήρωα Julian Kaye μια δεύτερη ευκαιρία. Το κενό που στοιχειώνει τον Julian είναι η κεντρική ιδέα στην ιστορία ενός εργάτη του σεξ που ντύνεται με τα καλύτερα fashion items της δεκαετίας του '80 και περηφανεύεται ότι ξέρει πώς να ευχαριστεί τις πελάτισσές του.

To “American Gigolo” του Showtime που μοιάζει με prequel, sequel αλλά και remake της ταινίας, είχε ήδη από τα τρέλειρ καλλιεργήσει υψηλές προσδοκίες και αναμενόταν να είναι μια από τις πιο φρενήρεις, γρήγορες και σέξι σειρές που έγιναν ποτέ. Δυστυχώς, φαίνεται πώς πέτυχε μόνο το τελευταίο.

Ο πρωταγωνιστής Jon Bernthal είναι πολύ σέξι είτε βγάζει το κοστούμι του, είτε κοιτάζει ξαπλωμένος στο κρεβάτι, είτε βρίσκεται στη φυλακή με άδικη καταδίκη, είτε ακόμα και όταν περπατάει ταπεινός, πλέον, με ένα μαύρο μπλουζάκι και μαύρο παντελόνι. Παραδόξως, οι σκηνές σεξ στη σειρά είναι ελάχιστες.

Κατά τα άλλα, το statement των τίτλων έναρξης πως η σειρά "βασίζεται σε χαρακτήρες που δημιούργησε ο Paul Schrader", ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της πρωτότυπης ταινίας, μάλλον δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η νοσταλγική ατμόσφαιρα δεν λείπει, λείπουν, όμως, τα backstories των υπόλοιπων χαρακτήρων, τα κίνητρά τους και η ζωντάνια που θα τους έκανε να πλαισιώνουν με επιτυχία των πρωταγωνιστή. Ακόμα και η Rosie O'Donnell που δίνει μια πραγματικά διαφορετική οπτική στην “τραχιά” ντετέκτιβ, δεν έχει τον χώρο να ξεδιπλώσει τον χαρακτήρα της.

Αντίθετα, τα flashbacks από τη ζωή του Julian είναι πολλά και επαναλαμβανόμενα. Η υπόθεση εξελίσσεται σε τρία timelines: την εφηβεία του, τα πρώτα χρόνια στο επάγγελμα όπου ο Julian έχει και τη μόνη συναισθηματική σύνδεση με μία γυναίκα και το τώρα. Όμως το μοντάζ δεν καταφέρνει να βρει τον κατάλληλο τηλεοπτικό ρυθμό που θα κρατήσει τον θεατή μπροστά στην οθόνη. Η όλη ιστορία πλατιάζει, το νόημα χάνεται στην επίδειξη μιας χλιδής περασμένων δεκαετιών και η ένταση μοιάζει να φθίνει από το ένα -κάπως αδικαιολόγητα μεγάλο- επεισόδιο στο άλλο.

Συμπερασματικά, δεν είναι κακή σειρά αν έχετε τον χρόνο να τη δείτε. Δεν είναι, ωστόσο, και η σειρά που θα θυμάστε ότι είδατε με αγωνία. Αν τελικά “κολλήσετε”, θα είναι μια μικρή εκδίκηση για όσες φορές κοροϊδέψατε τη μαμά σας που έβλεπε “Ατίθασα Νιάτα” ή “Τόλμη και γοητεία”.