Flee

Σύνοψη: Το Flee είναι η αληθινή ιστορία φυγής του Amin Nawabi από το Αφγανιστάν σε μικρή ηλικία, για ένα ομηρικό ταξίδι προς την ελευθερία.

Ο Amin τώρα είναι 36 ετών, κάτοικος της Δανίας, ακαδημαϊκός κι έτοιμος να παντρευτεί τον επί χρόνια σύντροφο του.

Έρχεται αντιμέτωπος για πρώτη φορά μετά από χρόνια με το γεμάτο πόνο παρελθόν του και εκμυστηρεύεται την ιστορία του.

Άποψη: Η ταινία του Jonas Poher Rasmussen που προτάθηκε για τρία Όσκαρ -και για πρώτη φορά μια ταινία καταφέρνει να προταθεί παράλληλα και για τρία συγκεκριμένα Όσκαρ, καλύτερου ντοκιμαντέρ, animation και διεθνούς ταινίας-για δύο BAFTA και κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής του Sundance είναι ένα δανέζικο προσφυγικό δράμα με την μορφή κινουμένων σχεδίων που όμως ταυτόχρονα είναι και ντοκιμαντέρ μιας και μας αφηγείται την ιστορία ενός πραγματικού Αφγανού πρόσφυγα που διέφυγε στην Δανία, απλώς με άλλο όνομα για την δική του προστασία.

Ένας άνθρωπος που είχε να αντιμετωπίσει δύο δυσκολίες: αφενός το τραύμα το ξεριζωμού, ένα δυστυχώς επίκαιρο ζήτημα, το τραύμα της ξενιτιάς και της εγκατάλειψης και όλο αυτό ενώ είναι ακόμα ανήλικος και πρέπει σαν άλλος Οδυσσέας να περιπλανηθεί μόνος, χωρίς τους γονείς και τα αδέρφια του που και εκείνα κάνουν το δικό τους ταξίδι προς την σωτηρία. Αφετέρου είχε να διαχειριστεί την ομοφυλοφιλία του σε μια χώρα, το Αφγανιστάν που δεν είναι ανεκτή και που δεν υπάρχει καν λέξη για να την χαρακτηρίσει και σε μια οικογένεια που νιώθει ότι πρέπει να το κρύψει γιατί αλλιώς δεν θα έχει την αποδοχή.

Το βασικό διακύβευμα της ταινίας είναι το ζήτημα της αποδοχής, της θέλησης μας για ανήκειν και με τι κόστος γίνεται όλο αυτό. Ο Amin αναγκάζεται να κρύβει την σεξουαλική του ταυτότητα όχι τόσο επειδή φοβάται την αντίδραση της κοινωνίας ή της οικογένειάς του, αλλά επειδή φοβάται ότι αν η οικογένειά του του κλείσει την πόρτα, σε ποιον θα ανήκει, όντας πρόσφυγας σε μια ξένη χώρα.

Ένα ιμπρεσιονιστικής υφής ντοκιμαντέρ, που στην πραγματικότητα αναμειγνύει ντοκιμαντέρ με μυθοπλασία, βλέποντας αρκετές στιγμές της παιδικής του ηλικίας να εικονοποιούνται που αν δεν ήταν animation θα το βλέπαμε με ηθοποιούς το συγκεκριμένο κομμάτι. Το ότι είναι animation το έκανε να το θεωρούμε ντοκιμαντέρ, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια ταινία μυθοπλασίας με ντοκιμαντερίστικο ύφος.

Πολύ επιτυχημένη βέβαια ως προς αυτό και τρομερά συγκινητική. Σε καθηλώνει κάθε λεπτό και δύσκολα μπορείς να πάρεις τα -βουρκωμένα η αλήθεια είναι-μάτια σου από πάνω της. Αν έχει ένα ολίσθημα σεναριακό, είναι ότι προς το τέλος μοιάζει σαν να λείπει μια ολόκληρη πράξη. Όταν κλείνει η περίοδος της ανήλικης και νεανικής ζωής του με ένα γεγονός που δεν θα αποκαλύψουμε για να μην κάνουμε spoiler, επιτόπου μετατοπίζεται πίσω στο σήμερα και στην διήγηση της ιστορίας από τον ίδιο, προσπερνώντας πλήρως και χωρίς καμία ένδειξη ή αναφορά στα υπόλοιπα χρόνια από την εφηβική και πρώιμη νεανική ζωή του στο σήμερα που είναι ακαδημαϊκός και με σύντροφο. Και μάλιστα είναι ένα κενό που δεν γεφυρώνεται κάπως, είναι εμφατικό και κλείνοντας η ταινία, που ήταν βέβαια απολαυστική, περισσότερο μένεις με μια αίσθηση απορίας. Ίσως να μην ήθελε να ξεχειλώσει την διάρκεια αλλά ο τρόπος που έγινε ανέδειξε περισσότερο το κενό παρά το έκρυψε.