Νύχτες Πρεμιέρας 2022: “Armageddon Time” -  Κριτική

Σύνοψη: Στο Κουίνς των αρχών του ‘80, ένας χαμηλών τόνων πιτσιρικάς μεσοαστικής οικογένειας βλέπει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες να παραγκωνίζονται τόσο από τους γονείς, που θέλουν κάτι πιο στέρεο για το μέλλον του, όσο και από το σχολείο που αψηφά κάθε παρέκκλιση από τη νόρμα. Αυτή είναι η πορεία ενηλικίωσης ενός 11χρονου που ασφυκτιά μπροστά στα κοινωνικά πρότυπα που του επιβάλλονται.

ΣΧΕΤΙΚΑΟι Νύχτες Πρεμιέρας προβάλουν τον Νονό ΙΙ ψηφιακά αποκατεστημένο

Άποψη: Ένα τραγούδι των Clash εμπνέει τον τίτλο και οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της Αμερικής συμπυκνώνονται σε αυτή την ιστορία ενηλικίωσης ενός αγοριού στο Κουίνς, της δεκαετίας του ’80. Ο σκηνοθέτης Τζέϊμς Γκρέι κάνει μια αυτοβιογραφική ταινία που παρουσιάζει έναν κόσμο αγεφύρωτων κοινωνικών και φυλετικών χασμάτων, αλλά και συμβιβασμών, μέσα από τα μάτια του αεικίνητου και δημιουργικού 11χρονου, Πολ Γκραφ.

Μεγαλώνοντας με την οικογένειά του -Εβραίους μετανάστες ουκρανικής καταγωγής- ο Πολ ασφυκτιά κάτω από τις προσδοκίες των γονιών και τα κλειστά μυαλά των δασκάλων, σε μια εποχή που η τιμωρία και το ξύλο θεωρούνταν οι σωστές εκπαιδευτικές μέθοδοι. Μόνο στήριγμα του Πολ είναι ο παππούς του που γεμάτος αγάπη και κατανόηση, προσπαθεί να ενισχύσει την καλλιτεχνική του φλέβα και να του μάθει τη χρυσή τομή ανάμεσα στον συμβιβασμό και την αξιοπρέπεια.

Πολύ εύστοχα ο Τζέϊμς Γκρέι πιάνει τη ρίζα του Τραμπισμού, όχι μόνο γιατί η οικογένεια Τραμπ κάνει το δικό της πέρασμα στην ταινία, αλλά -κυρίως- γιατί παρουσιάζει, παράλληλα, την αρχή της νοοτροπίας των χρήσιμων γνωριμιών και της κοινωνικής δικτύωσης για το μέλλον των νέων και των ταλαιπωρημένων οικογενειών τους.

Όλο το στόρυ αποτυπώνεται σε ένα αδιάκοπα σκοτεινό φιλμ, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε “γιατί είναι συνέχεια νύχτα;”. Δυστυχώς, παρά τους εξαιρετικούς ηθοποιούς -ο Άντονυ Χόπκινς είναι ο παππούς που όλοι θα θέλαμε, η Αν Χάθαγουεϊ κάνει μια εξαιρετική παθητική μητέρα της εποχής και ο μικρός Μπανκς Ρεπέτα δίνει έναν Πολ γεμάτο ευαισθησία και απορίες, όπως κάθε παιδί της ηλικίας του που καλείται να πάρει τόσο σοβαρές αποφάσεις- η σκιαγράφηση των χαρακτήρων δεν εμβαθύνει πέρα από την επανάληψη στερεοτύπων.

Το σενάριο παίρνει δεδομένες πολλές καταστάσεις και τελικά κάτι μοιάζει να μένει μετέωρο στο όλο εγχείρημα.

Προς το τέλος της ταινίας αποστασιοποιούμαστε και εμείς όσο και ο μικρός Πολ από αυτό το “too much info” που πέφτει μαζεμένο. Και δεν υπάρχει τελικά απάντηση στο ποιοι είναι οι συμβιβασμοί που θα μπορούσαμε να κάνουμε, αν θέλουμε να αγγίξουμε το δικό μας όνειρο. 

Περισσότερα για το φεστιβάλ στο ειδικό section του MOVE IT που ανανεώνεται συνεχώς.