The good house

Σύνοψη: Η ταινία ακολουθεί τη Χίλντι Γκουντ, μια ευφυή μεσίτρια της Νέας Αγγλίας και απόγονο των μαγισσών του Σάλεμ, που λατρεύει το κρασί και τα μυστικά της.

Η πολύ καλά δομημένη ζωή της αρχίζει να διαταράσσεται καθώς επανασυνδέεται με έναν παλιό της έρωτα από το γυμνάσιο, τον Φρανκ Γκέτσελ, και εμπλέκεται επικίνδυνα στην απερίσκεπτη συμπεριφορά ενός συγκεκριμένου ανθρώπου.

Θαμμένα συναισθήματα και οικογενειακά μυστικά χρόνων έρχονται στην επιφάνεια, και η Χίλντι ωθείται προς έναν απολογισμό με το ένα άτομο που απέφευγε εδώ και δεκαετίες να αντιμετωπίσει: τον εαυτό της.

Άποψη: Δεν γίνονται ταινίες όπως παλιά, σκέφτονται ίσως κάποιοι αναπολώντας το εξιδανικευμένο παρελθόν, αλλά από την άλλη και γιατί να γίνονται.

«Ο Έρωτας τα Αλλάζει Όλα» μας λέει το σκηνοθετικό δίδυμο και αντρόγυνο Maya Forbes και Wally Wolodarsky βασισμένοι στο βιβλίο του 2013 της Ann Leary, με έναν όμως τρομερά παλιομοδίτικο τρόπο, που μόνο συνομήλικοι των ηθοποιών που πρωταγωνιστούν ίσως νιώσουν κάποια σύνδεση με όσα εκτυλίσσονται.

Δύο σπουδαίοι ηθοποιοί, η ακομπλεξάριστη και ορεξάτη Sigourney Weaver και ο πιο βαρύς αλλά δυναμικός όσο πρέπει Kevin Kline που δημιουργούν ένα ενδιαφέρον δίδυμο και μια όμορφη και ευαίσθητη μεταξύ τους χημεία, που για όλο το πρώτο μέρος μένει ανεκμετάλλευτη.

Αν πάσχει από κάτι περισσότερο, είναι η στόχευση και στην ουσία ποιο είναι το θέμα της.

Όπως έλεγε ο εκλιπών πλέον Γκοντάρ, οι αμερικάνικες ταινίες δεν έχουν θέμα, απλώς μια ιστορία και το The Good House, όπως τιτλοφορείται στα αγγλικά, είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα που ενδυναμώνουν την άποψη του Γάλλου auteur.

Ξεκινά με μια κωμική διάθεση, υμνώντας την θέληση για ζωή και διασκέδαση αλλά και την συνύπαρξη, για να δώσει την θέση της στο δράμα και την απώλεια. Μια μονότονη και ευθεία μετάβαση από την μία ταινία στην άλλη.

Το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου που κάνει επιμόνως και κατ’ επανάληψη η ηρωίδα της Weaver, ουδέποτε εκπληρώνει τον στόχο του να προσφέρει αμεσότητα ή φρεσκάδα στην ακαδημαϊκή κατά τα άλλα προσέγγιση της ταινίας, που μπορεί να υποστηρίζει ότι η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός, αλλά η ίδια η ταινία εγκλωβίζεται στην ηλικία των πρωταγωνιστών στήνοντας ένα επιτραπέζιο κωμωδιόδραμα εκτροχιασμένο από κάθε στόχο και κατεύθυνση.

Σε συνδυασμό με το αποτυχημένο να δώσει ενότητα μοντάζ και την αισθητική ταινίας που θυμίζει περασμένες δεκαετίες και μάλιστα όχι στα καλύτερά τους, οδηγεί το πρωταγωνιστικό ζεύγος σε μια ανιαρή συνύπαρξη που δεν αντιστοιχεί στο όνομα και την καριέρα τους.

Το μόνο που έλειπε είναι το ζεύγος Walter Matthau-Jack Lemmon να είναι από πίσω και να τσακώνεται διαρκώς, αν και αυτό μπορεί όντως να είχε πλάκα ακόμα και σήμερα.