Η συγκάλυψη

O ντετέκτιβ Καρλ Μορκ επιστρέφει στην ενεργό δράση μετά από απουσία μερικών εβδομάδων και βουτάει αμέσως στην επόμενη υπόθεση, η οποία αποδεικνύεται ότι έρχεται από τα παλιά, έχοντας μείνει στο ράφι ξεχασμένη για αρκετά χρόνια. Πρόκειται για την υπόθεση του Γουίλιαμ Σταρκ, ενός οικογενειάρχη που αγνοείται από τότε που κατηγορήθηκε για παιδοφιλία. Τα τότε ερωτήματα της αστυνομίας δεν απαντήθηκαν ποτέ και ο φάκελος έκλεισε εσπευσμένα μετά την εξαφάνιση του Σταρκ, με άνωθεν εντολές.

Όμως τώρα ο φάκελος ανοίγει και πάλι, με τη σύλληψη του 14χρονου Μάρκο σε ένα τρένο. Στην τσέπη του, βρίσκεται ένα διαβατήριο που ανήκει στον αγνοούμενο Σταρκ. Πώς κατέληξε στα χέρια του; Σημαίνει αυτό ότι ο Σταρκ είναι ζωντανός; Ή μήπως έκανε κακό στον Μάρκο, οδηγώντας τον να τον σκοτώσει; Ο σιωπηλός Μάρκο δεν έχει καμία πρόθεση να βοηθήσει την αστυνομία με την έρευνά της και το σκάει, καταδιωκώμενος από ανθρώπους που θέλουν να τον σκοτώσουν για αυτά που ξέρει. Ο Μορκ και οι συνεργάτες του προσπαθούν να εντοπίσουν τον Μάρκο, ενώ ταυτόχρονα διεξάγουν παράλληλη έρευνα για αυτούς που τον κυνηγούν. Η έρευνά τους θα τους οδηγήσει σε υψηλούς κύκλους, αποκαλύπτοντας αδίστακτα κυκλώματα διαφθοράς. Ο Μορκ θα αρχίζει να υποπτεύεται ότι η κατηγορία περί παιδοφιλίας ενάντια στον Σταρκ δεν ήταν παρά μία συγκάλυψη χειρότερων εγκλημάτων - και ο Μάρκο είναι το κλειδί που θα δώσει τις απαντήσεις…

Ένα σκανδιναβικό θρίλερ που βασίζεται σε best seller ιδιαίτερα πετυχημένο, μόνο η κινηματογραφική του μεταφορά δείχνει αρκετά βαριεστημένη και είναι μάλλον η πρώτη φορά που ο χαρακτηρισμός βραδυφλεγής δεν είναι κολακευτικός. 

Μια ταινία που δεν της λείπουν οι ανατροπές και οι εξελίξεις στην πλοκή, όμως όλα αυτά συμβαίνουν αρκετά ράθυμα και τεμπέλικα μονταρισμένα με ξεκάθαρη τηλεοπτική όχι μόνο αισθητική, αλλά και αντίληψη σκηνοθετική. Είναι μεν ταινία, αλλά μοιάζει με σειρά, πλατειάζει αρκετά προσπαθώντας να χτίσει ατμόσφαιρα, τα καταφέρνει μεν αρκετές στιγμές, όμως υπάρχουν και αρκετές άλλες που δεν συμβαίνει τίποτα και η πλήξη αρχίζει και εμφανίζεται, 

Θα μπορούσε να είναι σίγουρα ένα 20λεπτο μικρότερη η ταινία, ή αν όχι, τότε να εμβαθύνει περισσότερο στις εξελίξεις και όχι σε έναν ξεθυμασμένο αντίκτυπό τους στους πρωταγωνιστές. 

Οξύμωρο είναι το εγονός πως ο Ούλριχ Τόμσεν καταβάλει μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια (και τελικά τα καταφέρνει) να δείχνει συνεχώς εκνευριστικός και αντιπαθητικός και είναι τελικά, ένα από τα ατού της ταινίας η ερμηνεία του, δίχως όμως να βοηθά την ταινία να κάνει step up. 'Ενα εκνευριστικά αποσπασματικό αστυνομικό θρίλερ, με κάτω του μετρίου (οι υπόλοιπες) ερμηνείες και ελάχιστο σασπένς.