Φτερά και πούπουλα

Σύνοψη: Όταν σ’ ένα παιδικό πάρτι ένα μαγικό κόλπο πάει στραβά, ο αυστηρός πατέρας της οικογένειας μεταμορφώνεται σε κοτόπουλο. Μια χιονοστιβάδα από περίεργες συμπτώσεις παρασέρνει τους πάντες.

Η μητέρα, η οποία ζούσε μια μονότονη ζωή αφιερωμένη στον σύζυγο και τα παιδιά της, αναγκάζεται να βρεθεί στην πρώτη γραμμή και να αναλάβει τη φροντίδα της οικογένειας.

Καθώς φέρνει τα πάνω κάτω για να επαναφέρει τον άντρα της στην «κανονικότητα» και να διασφαλίσει την ασφάλεια όλων, βιώνει μια τρομερή εμπειρία προσωπικής αλλαγής.

Άποψη: Η ταινία σίγουρα δεν είναι τόσο σουρεαλιστική όσο ακούγεται, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι ενδιαφέρουσα. Ο Omar El Zohairy έπειτα από το The Aftermath of the Inauguration of the Public Toilet at Kilometer 375 που ήταν η πρώτη αιγυπτιακή μικρού μήκους ταινία που διαγωνίστηκε στις Κάννες, επιστρέφει με το Feathers, την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία που και αυτή παρουσιάστηκε στις Κάννες, στην Εβδομάδα Κριτικής.

Το Feathers στο οποίο είναι συμπαραγωγός και η Ελλάδα, μαζί με την Γαλλία, την Αίγυπτο και την Ολλανδία, ξεκινά περισσότερο ως ένα λιτό και χαμηλότονο σινεμά κοινωνικού ρεαλισμού και εσωτερικής αναζήτησης εφάμιλλο με εκείνο του Elia Suleiman.

Μια οικογένεια που δεν μαθαίνουμε και πολλά για αυτούς, σε ένα κλειστό περιβάλλον που δεν μαθαίνουμε επίσης πολλά για την κοινωνία και την μεγαλύτερη εικόνα στην οποία βρίσκονται, έρχεται αντιμέτωπη με μια πρόκληση κατά την διάρκεια ενός πάρτι για την τετράχρονη κόρη τους.

Αυτό θα πυροδοτήσει μια αλλαγή και θα αποσταθεροποιήσει την κατάσταση.

Έπειτα όμως από εκείνη την μετάβαση, η ταινία επιστρέφει στον κοινωνικό της ρεαλισμό, αφού απώτερος στόχος της είναι να αναδείξει τον ρόλο της μητέρας και την θέση της γυναίκας αρχικά στην αιγυπτιακή κοινωνία αλλά εν τέλει ευρύτερα. Μια γυναίκα που από εκεί που είχε συνηθίσει να επιτελεί έναν συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο, καλείται να πάρει τα ηνία.

Αν και εξελίσσεται αργά και εν τέλει καταλήγει να είναι μια μακρόσυρτη παραβολή και λιγότερο αφηγηματική ταινία, εντούτοις έχει μερικά καλά στοιχεία που δείχνουν έναν σκηνοθέτη με μέλλον και ένα αρκετά καλό σκηνοθετικό ντεμπούτο.

Ωραία, σφιχτά καδραρίσματα, μεστές ερμηνείες τις οποίες ξέρει να αξιοποιεί σε καίρια σημεία και μια γήινη φωτογραφία συνθέτουν το αξιόλογο, αν και αποπροσανατολιστικό ώρες-ώρες από την βασική του ιδέα, Feathers.