Don't worry darling

Don't worry darling - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Αμερική δεκαετία 1950: Η Άλις και ο Τζακ έχουν την τύχη να ζουν σε μία ονειρική κλειστή κοινότητα, που φιλοξενεί τις οικογένειες όσων εργάζονται για ένα πειραματικό και άκρως απόρρητο εγχείρημα. Όσο οι σύζυγοι απασχολούνται με το μυστικό σχέδιο «ανάπτυξης προοδευτικών υλικών», οι γυναίκες περνάνε τον χρόνο τους απολαμβάνοντας μία πολυτελή ζωή χωρίς έγνοιες.

Όταν η Άλις αντιλαμβάνεται τη νοσηρή φύση της κοινότητας, αρχίζει να απαιτεί εξηγήσεις. Πόσο μακριά είναι διατεθειμένη να φτάσει για να ανακαλύψει τι συμβαίνει;

Άποψη: Μια ταινία που αμαυρώθηκε η φήμη της πριν καν προβληθεί.

Την μέρα που ανακοίνωνε την δεύτερη της σκηνοθετική δουλειά μεγάλου μήκους, η Ολίβια Γουάιλντ παρέλαβε on stage τα χαρτιά της δικαστικής απόφασης για την επιμέλεια των παιδιών από τον πρώην σύντροφό της, Jason Sudeikis. Αρχικά προσλαμβάνει τον Shia LaBeouf αλλά τον απολύει, σύμφωνα με την ίδια, την οποία εκείνος διαψεύδει λέγοντας ότι απομακρύνθηκε μόνος του. Λίγους μήνες μετά σκάει το σκάνδαλο της κακοποίησης της πρώην συντρόφου του ηθοποιού. Προσλαμβάνει τον νυν σύντροφό της και διάσημο ποπ σταρ, Χάρι Στάιλς και την πολύ ταλαντούχα Φλόρενς Πιου, η οποία έχει κακές σχέσεις με την σκηνοθέτρια, δημοσίως εκφράζει αντιρρήσεις για το τρέιλερ που μαζοχικοποιεί τις ερωτικές της σκηνές με τον Στάιλς λέγοντας ότι το έκαναν για να πουλήσουν έτσι την ταινία.

Στο Φεστιβάλ της Βενετίας, η ηθοποιός δεν παρευρίσκεται στην συνέντευξη αλλά περπατά στο κόκκινο χαλί χωρίς καμία επικοινωνία με την Γουάιλντ, ενώ φημολογείται ότι ο Στάιλς έφτυσε τον συμπρωταγωνιστή του, Κρις Πάιν, καθώς εκείνος είχε επαινέσει την Πιου.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά;

Ότι το τελικό αποτέλεσμα δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί απέναντι σε τόσο μεγάλη συζήτηση γύρω από την ταινία και η αλήθεια είναι πως ίσως ήταν πιο ενδιαφέρον ένα ντοκιμαντέρ για το πώς γυρίστηκε η ταινία παρά η ίδια.

Δεν πρόκειται βέβαια για μια κακή ταινία, αλλά για μια μέτρια ταινία που μόνο απορείς πώς βρέθηκε, έστω και εκτός διαγωνισμού, σε ένα από τα σπουδαιότερα φεστιβάλ του πλανήτη (μα φυσικά για τα φωτογραφικά κλικ!).

Μετά το αρκετά επιτυχημένο ντεμπούτο της στο ενδιαφέρον coming of age, Booksmart (2019), η Γουάιλντ υπαναχωρεί σε ένα είδος που ίσως δεν ξέρει τόσο καλά ή που νομίζει ότι θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα.

Παρότι έχει στα χέρια της μια ενδιαφέρουσα ιστορία και μια αρκετά επιτυχημένη, παρότι προβλέψιμη στα σημεία, σεναριακή προσαρμογή της από την Katie Silberman  και παρότι έχει την Πιου, μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς της νέας γενιάς που αναβαθμίζει πολύ την ταινία από την ερμηνευτική tour de force της που σε καθηλώνει σε κάθε σκηνή που την βλέπεις, εν τέλει η σκηνοθεσία υποβαθμίζει το υλικό της με μια αρκετά κακότεχνη προσέγγιση που ξεκινά από λάθος καδραρίσματα και περίεργα πλάνα σπουδαστή σκηνοθεσίας, μέχρι την επιλογή μιας απίστευτα άκυρης και καταχρηστικής μουσικής, που σε πετά εκτός κλίματος ενώ ανεπιτυχώς θυμίζει μια από τις καλύτερες δουλειές της Φλόρενς Πιου, το Μεσοκαλόκαιρο του Άρι Άστερ.

Άλλωστε και η σκηνοθέτρια ακροβατεί ανάμεσα στο σινεμά του Άστερ, στον κοινωνικό τρόμο του Τζόρνταν Πιλ και στην συμπλοκή ονείρου-πραγματικότητας και σουρεαλισμού του Ντέιβιντ Λιντς, μην μπορώντας ωστόσο να σταθεί κάπου σε όλο αυτό. Ένα ψυχολογικό θρίλερ αρκετά προβλέψιμο στο πρώτο του μέρος, πολύ δυναμικό και αγωνιώδες στο δεύτερο, μόνο που και εκεί ξεφεύγει από τα όρια, καθώς κινδυνεύει να εκτροχιαστεί από την απουσία σκηνοθετικών χαλιναριών. Ακόμα και οι σκηνές από το παρελθόν που έρχονται να φωτίσουν την υπόθεση και να δώσουν την λύση είναι αποτέλεσμα μέτριου μοντάζ, μιας και δεν δένουν απόλυτα στο αφηγηματικό σημείο στο οποίο βρίσκονται.

Πίσω από όλο αυτό ωστόσο βρίσκεται μια τρομερή ιστορία γυναικείας καταπίεσης και χειραφέτησης που μάλιστα σπάει τον χωροχρόνο και καταλήγει διαχρονική, με την εξουσιαστική επιβολή της πατριαρχίας να είναι πανταχού παρούσα και από εκεί που δεν το περιμένεις. Το όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη και η φαινομενική τελειότητα κρύβει πολλή ατέλεια.

Μόνο που σε όλη την ταινία μόνο η Πιου ξέρει πώς να κινηθεί. Ο Χάρι Στάιλς είναι αρκετά καλός αλλά αδύναμος πλάι στην σαρωτική πρωταγωνίστρια (ας μας συγχωρέσουν οι θαυμάστριες και θαυμαστές του), η Gemma Chan παρότι πολύ καλή ηθοποιός, παραμένει τρομερά ανεκμετάλλευτη και ο Κρις Πάιν κάνει τον Κρις Χέμσγουορθ στο Spiderhead.

Είναι  κρίμα κάτι που έχει τα φόντα να γίνει ίσως και μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, σε λάθος σκηνοθετικά χέρια μετατρέπεται σε κάτι μέτριο και αδύναμο.

Πρώτη δημοσίευση: 22 Σεπτεμβρίου 2022, 13:50
Ενημέρωση: 29 Σεπτεμβρίου 2022, 07:02
Τίτλος:
Don't worry darling (Μην ανησυχείς αγάπη μου)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
122
Εταιρία διανομής: 
Release: 
22 Σεπτεμβρίου 2022

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos