Αντίο, παιδιά

Ο Ζουλιέν πλήττει στο επαρχιακό καθολικό οικοτροφείο όπου φιλοξενείται τον χειμώνα του 1944 στην κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία, όταν καταφθάνει στο σχολείο ο νέος μαθητής Ζαν Μπονέ. Ο ανταγωνισμός δίνει τη θέση του στη συντροφικότητα και τελικά σε μια φιλία που όλο και ισχυροποιείται, μέχρι που το μυστικό του Ζαν θα φέρει τα δύο αγόρια αντιμέτωπα με την παράνοια και τη σκληρότητα του κόσμου των ενηλίκων.

Το σενάριο της ταινίας που έγραψε ο ίδιος, βασίζεται σε γεγονότα της παιδικής ηλικίας του σκηνοθέτη, ο οποίος στην τρυφερή ηλικία των 11 ετών έγινε μάρτυρας μιας επιδρομής της Γκεστάπο στο καθολικό οικοτροφείο όπου φοιτούσε, με τρεις Εβραίους συμμαθητές του και τον διευθυντή που τους είχε κρύψει να συλλαμβάνονται και να στέλνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το Αντίο, παιδιά κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, αλλά και το βραβείο BAFTA (Βραβεία Κινηματογράφου της Βρετανικής Ακαδημίας) Καλύτερης Σκηνοθεσίας, ενώ μεταξύ άλλων ήταν υποψήφιο για δύο βραβεία Όσκαρ (Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου).

Ο Μαλ αφηγείται μια ιστορία αθωότητας και πρόωρης ωρίμανσης, φιλίας και απώλειας, θάρρους και προδοσίας. Ο διευθυντής του οικοτροφείου, ο πάτερ Ζαν, προσπαθεί να δημιουργήσει μια αυστηρή αλλά ταυτόχρονα στοργική ατμόσφαιρα για τα αγόρια με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει, και να τα προφυλάξει από τους κινδύνους του πολέμου ακόμα και διακινδυνεύοντας την ίδια του τη ζωή, όταν κρύβει τρία αγόρια εβραϊκής καταγωγής. Η συμπόνια και η αυτοθυσία αντιπαραβάλλονται με τον διάχυτο αντισημιτισμό που αναδύεται από ένα μέρος της γαλλικής κοινωνίας, και η “φυσιολογική” καθημερινότητα της ζωής των παιδιών στο οικοτροφείο (το άνοστο φαγητό, τα μαθήματα, οι μάχες με ξυλοπόδαρα) με τον ήχο της σειρήνας και σκηνές όπως αυτή του νεαρού Γερμανού στρατιώτη που ζητά από έναν από τους ιερείς να ακούσει την εξομολόγησή του.

Η ταινία αναδεικνύει το έντονο τραύμα των παιδιών που χωρίστηκαν από τις οικογένειές τους και αναγκάστηκαν να αποκτήσουν μια νέα ταυτότητα, φοβούμενα πάντα ότι θα τα ανακαλύψουν, αλλά και ζητήματα όπως η συνεργασία ορισμένων με τους κατακτητές (ένα ακανθώδες ζήτημα που είχε απασχολήσει τον Λουί Μαλ και στο Λακόμπ, Λουσιέν).