Ticket to paradise

Σύνοψη: Οι βραβευμένοι με Όσκαρ Τζορτζ Κλούνεϊ και Τζούλια Ρόμπερτς επανασυνδέονται στη μεγάλη οθόνη στο ρόλο δυο πρώην ερωτικών συντρόφων, οι οποίοι καταλήγουν ανέλπιστοι σύμμαχοι, καθώς αναλαμβάνουν από κοινού την αποστολή να βάλουν φρένο στα σχέδια της ερωτοχτυπημένης κόρης τους, η οποία ετοιμάζεται να διαπράξει το ίδιο λάθος που έκαναν κάποτε οι ίδιοι.

Άποψη: Υπάρχουν μερικές ταινίες που μπορείς να γράψεις κριτική ή την άποψή σου, χωρίς καν να την έχεις δει.

Αυτό μπορεί να είναι αντιεπαγγελματικό αν αφορά έναν επαγγελματία κριτικό κινηματογράφου, αλλά ταυτοχρόνως δηλώνει πολλά για την ίδια την ταινία, κυρίως για την προβλεψιμότητά της.

Το Εισιτήριο για τον Παράδεισο ανήκει σε αυτές τις ταινίες αλλά και εκείνες που άκμαζαν στις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, με τους μεγάλους και λαμπερούς Αμερικανούς σταρ του κινηματογράφου που τους βάζεις στην ίδια ταινία, τους δίνεις αεροπορικά εισιτήρια είτε για ένα εξωτικό Άλλο από την σκοπιά του δυτικού βλέμματος είτε για ευρωπαϊκά εδάφη ακραίου κοσμοπολιτισμού και έπειτα μπλέκεις τα μπούτια τους σε διάφορες ρομαντικές, κωμικές ή πιο μυστηριώδεις καταστάσεις, αναλόγως το ύφος της ταινίας.

Μπορεί να μην έχεις ιστορία, αλλά ως σκηνοθέτης βασίζεσαι στο fanbase του κάθε σταρ και στα φωτογενή πλάνα τουριστικού πορνό.

Κλούνεϊ και Ρόμπερτς, δύο μεγάλοι σταρ που πλέον κάνουν λίγες κινηματογραφικές εμφανίσεις (ο Κλούνεϊ έπαιξε τελευταία φορά το 2020 και πριν είχε να παίξει από το 2016 ενώ η Ρόμπερτς από το 2018) ενώ έχουν συνεργαστεί τέσσερις φορές, με αυταπόδεικτη χημεία αλλά και επαγγελματισμό, σηκώνουν το βάρος όλης της ταινίας και μας προσφέρουν έναν εισιτήριο για τον παράδεισο, μόνο για όσους θεωρούν παράδεισο το να περάσουν καλά στο Μπαλί με τους δύο ηθοποιούς.

Κάποτε ο Jean Luc Godard είχε πει «οι αμερικάνικες ταινίες δεν έχουν θέμα, έχουν μια ιστορία. Η Τζούλια Ρόμπερτς να κάνει το ένα και το άλλο δεν είναι θέμα».

Ο Ol Parker του δείχνει πως δεν ισχύει μιας και όλη η ταινία βασίζεται στην χημεία των δύο σταρ και στην θεωρούμενη από τον σκηνοθέτη δεδομένη θέληση του κοινού να τους δει να χαβαλεδιάζουν σε μια ταινία.

Πράγματι, διασκεδαστική και ρομαντική, βασικά στοιχεία των δύο πιο γνωστών ταινιών που έχει αναλάβει στο παρελθόν ο Parker (The Best Exotic Marigold Hotel και Mamma Mia Here We Go Again), λουστραρισμένη και καλοφτιαγμένη, όμορφη και ινσταγκραμικά φωτογραφίσιμη.

Και αν όλα αυτά είναι αρκετά για μια διαφήμιση, πιθανόν για ένα κινηματογραφικό προϊόν να μην είναι. Προβλέψιμη η εξέλιξη της ιστορίας των δύο γονιών που δεν έχουν πλέον σχέσεις και μισούν θανάσιμα ο ένας τον άλλον ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να χαλάσουν τον γάμο της κόρης τους.

Old school κινηματογράφος, με σκηνές βγαλμένες από κωμωδίες του Stiller ή του Sandler στην καλύτερη των περιπτώσεων. Το πόσο boomer είναι η ταινία φαίνεται και από το ότι αυτή για post-credit σκηνή, ως είθισται στον σύγχρονο κινηματογράφο, μετά το τέλος της ταινίας ακολουθούν bloopers (πόσα χρόνια είχαμε να δούμε!). Βιτριολικές ατάκες εκστομίζονται από τους δυο χαρακτήρες αλλά μέχρι εκεί εξαντλείται η όποια χιουμοριστική διάθεση της ταινίας, μιας και κατά τα άλλα είναι ένα εργοστασιακά -ή στουντιακά ορθότερα- τυποποιημένο ρομάντζο που μέσα στην αφέλειά του ταξιδεύει και απομακρύνει από προβληματισμούς τον θεατή -απολύτως  θεμιτό- αλλά με μια ιστορία που μπάζει νερά από παντού. Όταν τελειώνει η ταινία, φεύγεις με ένα χαμόγελα στο στόμα αλλά έχεις βραχεί.