"Five days at Memorial": Αυθεντικό και διαπεραστικό

Όταν ο φονικός τυφώνας Κατρίνα χτυπά την Νέα Ορλεάνη, εργαζόμενοι και επισκέπτες του νοσοκομείου Μεμόριαλ προσπαθούν να διαχειριστούν την απελπιστική κατάσταση και καλούνται να πάρουν σκληρές αποφάσεις.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

«Οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης είναι δοκιμασίες που περιλαμβάνουν και αποκαλύπτουν τα καθημερινά, βραδύκαυστα προβλήματα της ιατρικής και όχι μόνο-τις ευαλωτότητές μας, την δυσκολία μας να διαχειριστούμε την αβεβαιότητα, το πώς πεθαίνουμε, το πώς προτεραιοποιούμε και διαχωρίζουμε αυτό που είναι το πιο πολύτιμο και ζωτικό και περιορισμένο, ακόμα και τις προκαταλήψεις και την τυφλότητά μας».

Αυτά γράφει η βραβευμένη με Pulitzer δημοσιογράφος Σέρι Φινκ στο best-seller βιβλίο της “Five Days at Memorial: Life and Death in a Storm-Ravaged Hospital” που βρισκόταν για χρόνια στα γραφεία παραγωγών και δημιουργών και υπήρχε μάλιστα σκέψη να αποτελέσει κεφάλαιο στο “American Horror Story” του Ράιαν Μέρφι. Το ζήτημα αυτό αποφάσισε να επιλύσει τελικά το Apple TV+ και οι δημιουργοί Κάρλτον Κιουζ (“Lost”) και Τζον Ρίντλεϊ (“12 Years a Slave”) έχουν μεταφέρει στην οθόνη μια εξίσου χόρορ και αιφνίδια δυνατή ιστορία.

Ακολουθώντας την επέλαση ενός από τους καταστροφικότερους τυφώνες στην Αμερικανική Ιστορία, το “Five Days at Memorial” ακολουθεί τις πρώτες μέρες και ώρες του εφιάλτη μέσα στο νοσοκομείο Μεμόριαλ της Νέας Ορλεάνης.

Ο τυφώνας είναι μόνο η αρχή σε ένα γαϊτανάκι προβλημάτων που ακολουθούν το ένα το άλλο, αποδεικνύοντας περίτρανα την αδιάφορη κοινωνική πολιτική, την σχεδόν απούσα κυβερνητική αρωγή, την πλήρη έλλειψη ετοιμότητας παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις. Κανείς δεν ήξερε τι να κάνει σε αυτή την συνθήκη, κανείς δεν μπόρεσε να διαχειριστεί μια κρίση που έπληξε μια περιοχή σχεδόν 90.000 τετραγωνικών μιλίων και οδήγησε στον θάνατο περίπου 2.000 ανθρώπους.

Στα τέσσερα πρώτα επεισόδια της σειράς, η αφήγηση μπλέκεται με πραγματικό υλικό από τα μέσα ενημέρωσης του 2005, καθιστώντας ακόμα πιο διαπεραστικό και τρομακτικό τον αυξανόμενο πανικό και την απελπισία που σταδιακά κυρίευσε τους ανθρώπους. Υπάρχει μεγάλη φροντίδα τόσο σκηνοθετικά όσο και ερμηνευτικά (Βέρα Φαρμίγκα, Τσέρι Τζόουνς δεν απογοητεύουν και ποτέ), το ιατρικό δράμα διανθίζει τις θεματικές και αυξάνει από μόνο του τις διαστάσεις που αγγίζει η αφηγηματική γραμμή, ενώ η παράλληλη αστυνομική έρευνα και οι υπόνοιες που δίνονται σε σχέση με το τι πραγματικά συνέβη με αυτούς που έχασαν την ζωή τους στις πέντε αυτές ημέρες ενισχύουν ακόμα περισσότερο την αγωνία μας για την συνέχεια.

Τα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν μια τέτοιου μεγέθους καταστροφή μπορούν εύκολα να καταλήξουν σε εύκολους και εύπεπτους χειρισμούς, κάτι που το “Five Days at Memorial” αποφεύγει (κατά βάση) μέχρι στιγμής. Υπάρχει μια αυθεντικότητα στις καταστάσεις που περνούν μέσα από την οθόνη και μας αρπάζουν από τον λαιμό και μια πολλαπλότητα στην προσέγγιση αυτής της τραγικής ιστορίας, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό για το σήμερα όπου οι καταστροφές και οι ακρότητες που τις συνοδεύουν διασχίζουν με σταθερή, συνεχή ταχύτητα τις οθόνες μας.