Jolt

Σύνοψη: Η Λίντι πάσχει από Διαλείπουσα Εκρηκτική Διαταραχή και αδυνατεί να ελέγξει τον θυμό της όταν κάτι την ενοχλεί. Όλα αυτά τα χρόνια έχει βλάψει πολλούς ανθρώπους λόγω της κατάστασής της όμως μία επαναστατική συσκευή που φοράει πάνω της και της στέλνει δόσεις ηλεκτροσόκ όποτε απαιτούνται, έχει βελτιώσει την παρορμητικότητά της.

Όταν γνωρίσει τον Τζάστιν και νιώσει τον ενθουσιασμό του ερωτευμένου τα πράγματα θα πηγαίνουν ακόμα καλύτερα, μέχρι τη στιγμή που κάποιος δολοφονεί τον αγαπημένο της και η ίδια εξοργίζεται.

Άποψη: Ως Selene στα “Underworld” η Κέιτ Μπέκινσεϊλ παρόλο το cult περιβάλλον κατάφερε να δώσει μία ακεραιότητα στον χαρακτήρα της και να ανταπεξέλθει στους κανόνες της μάχης και της σύγκρουσης.

Ως Λίντι στο πρόσφατο “Jolt” παίζει με τους όρους της Σαρλίζ Θερόν στο “Atomic Blonde, χωρίς ωστόσο την εξαίσια παραγωγή, τις τρομερές σκηνές ξύλου και το αψεγάδιαστο soundtrack, και ενσαρκώνει μία ηρωίδα που είναι τσαμπουκαλού άθελά της και κουλ τυπάκι εντελώς ηθελημένα. Πάντως η ιστορία της δεν βλέπεται με μεγάλη αδιαφορία και πολλές στιγμές σε απορροφά η συμπεριφορά της που αναζητά την εκδίκηση ανεξάρτητα του κόστους.

Με ένα μίνι recap αφηγημένο από την ίδια, οι πρώτες σκηνές μας δίνουν το background μιας δύσκολης ενηλικίωσης με πολλή βία. Βέβαια, η βία είναι τρόπος ζωής για την Λίντι και γι’ αυτό την έχει φιλοσοφήσει και μπορεί να την φέρνει βόλτα με τον μηχανισμό που της στέλνει κύματα ηλεκτροσόκ, φτιαγμένη από τον γιατρό της που ενσαρκώνει συμπαθητικά ο Στάνλεϊ Τούτσι. Ωστόσο, οι σκηνές μάχης μονταρισμένες αιχμηρά δεν θα λείψουν και ο κύκλος της οργής θα συνεχιστεί με πιο κωμική διάσταση όπου η Λίντι θα αναρωτιέται γιατί μόλις βρήκε τον ιδανικό σύντροφο, της τον σκότωσαν.

Το σενάριο από Scott Wascha (το οποίο αποτελεί ντεμπούτο) περιπλέκει την κατάσταση και οδηγεί από τον έναν ιθύνοντα στον άλλο δίχως να πτοεί, ούτε συναισθηματικά ούτε σωματικά, την πρωταγωνίστριά μας η οποία επιπλέον καταδιώκεται από το FBI ήτοι τον Μπόμπι Καναβάλε και την Λάβερν Κοξ, διότι ούτε λίγο ούτε πολύ είναι ασταμάτητη σαν τον Τζέισον Στέιθαμ στο “Crank” αλλά για διαφορετικούς λόγους.

Σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυριστούμε ότι το “Jolt” είναι μία καλή ταινία δράσης ή μία παραγωγή που πρωτοτυπεί κάνοντας τα ήδη πεπραγμένα του είδους με μία ανατρεπτική ματιά. Τα κενά του είναι πολλά και τα φτωχά σκηνικά του ακόμα περισσότερα και ούτε καν έπιασε την σπιρτάδα του έρωτα στο ζευγαράκι Κέιτ Μπέκινσεϊλ και Τζάι Κόρτνεϊ (“Suicide Squad”). Ειδικά, η υπόνοια στο τέλος ότι μπορεί να έπεται και συνέχεια, σερβιρισμένη μάλιστα και από την Σούσαν Σαράντον, ήταν τουλάχιστον απογοητευτική και αδικαιολόγητη.

Μία πλάκα την έχει όμως και η μετριότητά του δεν σε εξαντλεί τόσο εύκολα. Η ειρωνική και σαρκαστική αίσθηση του χιούμορ που διακρίνει την Λίντι και ο αφοπλιστικός τρόπος με τον οποίο πετάει τις ατάκες της η Μπέκινσεϊλ είναι ίσως οι κυριάρχοι λόγοι που το “Jolt” βλέπεται οριακά ευχάριστα.