Υγρή γη

Σύνοψη: Ο Ρικάρντο είναι ένας διακεκριμένος βιολόγος που έχει μόλις ολοκληρώσει επιτυχώς την διάσωση ενός υγροβιότοπου στην Βραζιλία. Αφοσιωμένος όπως είναι στην δουλειά του και εν μέσω κάποιων προσωπικών δυσκολιών που επιζητούν μια αλλαγή, επιστρέφει με την οικογένειά του στην ισπανική του γενέτειρα, το Σαν Πέδρο, προκειμένου να αναλάβει την διάσωση της λιμνοθάλασσας της περιοχής.

Η στάθμη της Laguna Blanca μειώνεται συνεχώς, με την αδιάκοπη εκμετάλλευση του νερού από τους ντόπιους να μην αποτελεί το μόνο πρόβλημα. Την στιγμή που η λιμνοθάλασσα ανακηρύσσεται προστατευόμενος βιότοπος, το κυνήγι αποτελεί βασική πηγή εισοδήματος για πολλούς και ο νέος, αδιάλλακτος επιστήμονας δεν χαίρει της εκτίμησης των χωρικών. Είναι δυνατόν να πει ένας ξένος το πώς θα γίνουν τα πράγματα; Απειλές και πιέσεις, ξεκαθαρίσματα και συγκρούσεις γίνονται το φόντο σε μια μάχη που εξαρχής δεν έχει νικητή.

Άποψη: Η ταινία του Iñaki Sánchez Arrieta είναι ένα οικολογικό θρίλερ, μια κατηγορία ταινιών θρίλερ που μάλλον θα βλέπουμε όλο και συχνότερα στην οθόνη μας, όχι γιατί είναι πιο τρομακτική από την πραγματικότητα, αλλά γιατί ο προβληματισμός και η αγωνία γύρω από την κλιματική καταστροφή δεν μπορούν να μην αποτυπωθούν και στην έβδομη τέχνη.

To “Wetland” εστιάζει σε ένα σύγχρονο και δύσκολο δίλημμα.

Από την μια υπάρχει ο περιβαλλοντικός αντίκτυπος, ένας προστατευμένος βιότοπος που απειλείται με εξαφάνιση. Από την άλλη, ο ανθρώπινος, καθώς υπάρχει ένα ολόκληρο χωριό που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα χωρίς το νερό που τροφοδοτεί τους ορυζώνες του. Στο κέντρο αυτού ο Arrieta τοποθετεί τον νεοφερμένο Ρικάρντο (Raúl Arévalo) που όσο περισσότερο του αντιστέκονται τόσο πιο προκλητικός γίνεται, εστιάζοντας όλο το πείσμα του στην διαμάχη με τους  μισαλλόδοξους ντόπιους, αγνοώντας με αυτόν τον τρόπο τα οικογενειακά του προβλήματα.

Στο πλάι του στέκεται ο φύλακας της λιμνοθάλασσας, ο μεσάζων Εουσέμπιο (ξεχωρίζει ο Joaquín Climent) αλλά και οι δικές του δυνάμεις είναι περιορισμένες απέναντι στο κακό που ζητά να ξεσπάσει.

Ο Arrieta χτίζει εξαρχής ένα ατμοσφαιρικό και προσεγμένο οπτικά νέο-νουαρ, μια τεταμένη συνθήκη πόλωσης μεταξύ οικείου και ξένου, παράδοσης και εξέλιξης, άτεγκτης πραγματικότητας και σύγχρονης ευαισθησίας, σε μια μικρή και απομονωμένη επαρχιακή κοινωνία που διαθέτει τους δικούς της κανόνες λειτουργίας. Οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές (βέβαια ο Raúl Arévalo μοιάζει να υπερπροσπαθεί και ηθοποιοί όπως ο Roberto Álamo παραμένουν ανεκμετάλλευτοι), ενώ η αφήγηση παραμένει ενδιαφέρουσα γενικά, παρά τις κλισέ και αναμενόμενες επιλογές (όπως είναι μια ακόμα «ασταθής» σύζυγος για παράδειγμα). Ωστόσο δεν καταφέρνει δυστυχώς ποτέ να απογειωθεί. Το αγωνιώδες κλίμα φλερτάρει συχνά με την κορύφωση, όμως δεν πετυχαίνει κάποια ισχυρή επίδραση, με πολλά σημεία να μοιάζουν κάπως βιαστικά και πρόχειρα.

Η συνολικά προσεγμένη, βλοσυρή ατμόσφαιρα και οι οικονομιδικές διαθέσεις του “Wetland” έχουν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά το τελικό αποτέλεσμα απέχει αρκετά από τον ενθουσιασμό.