"They call me Magic": Ήττα σαν νίκη, για έναν κορυφαίο

Συνοψη:Τα θαυμαστα έργα του μάλλον μεγαλύτερου παίκτη μπάσκετ που πέρασε απο την ιστορία, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την τωρινή κατάσταση του.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Ripley": Ένα κερδισμένο στοίχημα

Γνωμη: Η συνδρομητική υπηρεσία Apple TV+ μας έχει συστηθεί με κάποιες λίγες αξιομνημόνευτες παραγωγές, ελάχιστο πρωτότυπο υλικο, ταινίες απλά οκ, ρίχνοντας μια ματιά στο μενού επικρατεί μια παγωμένη αισθητική και γενικώς αγκομαχεί στην τιτανομαχία των streaming υπηρεσιών, αν και το δικό της CODA ήταν αυτό που πήρε το φετινό Όσκαρ. Για να αλλάξει το χαρτί τελείως τυχαία βλέποντας το καταπληκτικό Jordan να σαρώνει στη σκοτεινή εποχή του lockdown και το κοινό να ξεφεύγει μέσα απο τις περιπέτειες, το ΜΕΓΑΛΟ μπάσκετ και τη πολυτάραχη ζωή του, παίρνει τα μέτρα της.

Έχουμε ισάξιο μπασκετμπολίστα αν όχι καλύτερο; check

Συγκίνησε το κοινό με τις πράξεις του και τα πάθη του;check

Αποτελεί star στη κοινότητα;check

Earvin 'Magic' Johnson λοιπον με το τεράστιο χαμόγελο που μάγεψε τα πλήθη με τις μπασκετικές του ικανότητες και σόκαρε το κοινό όταν στην απόσυρση του το 1991 μόλις στα 32 του αποκάλυψε οτι πάσχει απο τον ιό HIV. Όταν επέστρεψε στην ηλικία των 37 ετών να παίξει αλλα 32 παιχνίδια στους αγαπημένους του Lakers δεν ήταν ο ίδιος, η αγάπη του για το σπόρ ομως και το χάρισμα που έιχε σε όλα τα επίπεδα παρέμεινε στα γνωστα standard του.

Μια τεράστια βιβλιοθήκη απο γεγονότα και εμάς πεινασμένους για μια ακόμα μπασκετική ραψωδία και ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ.

Κ όμως το μηλαράκι τα κατάφερε πάλι με τη κακή έννοια.

Σε 4 ωριαία επεισόδια δε χωράς τη ζωή του τίμιου γίγαντα Aργύρη Καμπούρη, όχι ενός απο τα μεγαλύτερα μεγέθη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού.

Εννοείται η παραγωγή βρίσκεται σε άρτια επίπεδα και η παρέλαση απο μπασκετικούς star, απο τον Θεό Michael Jordan, τον Jabbar, τον Barkley και ουκ ολίγες μορφάρες στους γνωρίζοντες απο παλιό καλό NΒΑ προφανώς καλοδεχούμενη. Εκτός αυτού και απο τον υπόλοιπο χώρο ο Samuel Jackson οι πρώην πρόεδροι Ομπάμα και Κλίντον ένα σωρό καταξιωμένοι δημοσιογράφοι κανούν το πέρασμα τους για το απαραίτητο respect. Λάμψη, χαμόγελο μέχρι τ αυτιά απο τον Magic που δείχνει να το διασκεδάζει και φαίνεται, μιάς και ενώ ο Jordan ακόμα και τώρα μπαίνει και παίζει, ο Johnson φαίνεται να έχει κιμπαρέψει επικίνδυνα.

Η πραγματική συγκίνηση προέρχεται απο την πολυπληθή οικογένεια του που τον λατρεύει και η νοσταλγία βαράει κόκκινο στα flashback της ζωής του.

Στο πρώτο μισό της σειράς η πλειοψηφία απαρτίζεται απο τις κόντρες του στο παρκε με τα ιερά τέρατα του μπάσκετ  και τις φιλοδοξίες του πιτσιρικά Earvin ενώ το δεύτερο μισό ασχολείται με την είδηση της ασθένειας του που τάραξε τα νερά και το μετέπειτα κοινωνικό έργο του.

Η ένσταση βασίζεται οτι διψάς να μάθεις περισσοτερα πράγματα ειδικά για τις σπουδαίες μάχες μέσα στο γήπεδο αλλα η σειρά τα μαζεύει και φεύγει σε μόλις 4 επεισόδια ενω θα πρέπει να αναφερθούμε και σε κάτι ακόμα.

Το Last Dance του Netflix, πέρα απο τα κατορθώματα του Air Michael στο αθλητικό κομμάτι ήταν λουσμένο με καλούδια που είχαν να κάνουν με το δύστροπο χαρακτήρα του, την λατρεία για τα φρουτάκια και τα καζίνα,την πολλές φορές ξινισμένη φάτσα συναθλητών του που δε πείθοταν για το μεγαλείο του. Ακόμα και ο συμπαίκτης και συνοδοιπόρος στη δυναστεία των Bulls, Σκότι Πίπεν, δεν θέλει να ακούει για το ντοκιμαντέρ μιάς και οι δηλώσεις του πέρασαν απ τη κοπτοραπτική του μοντάζ και ποιος ξέρει μπορεί και του ίδιου του Jordan.

Eδώ υπάρχει μια αινιγματική αποστείρωση καθώς ακόμα και τα άπειρα πάρε δώσε του Johnson με αιθέριες υπάρξεις που είχαν ως αποτέλεσμα να πληγώσουν τους ανθρώπους γύρω απο αυτόν, παρουσιάζονται με παιχνιδιάρικη διάθεση, ενώ ο φυσιολογικός 'κωλοπαιδισμός' του τεράστιου εγώ του, απουσιάζει πλήρως.

Φυσικό και επόμενο η αυτοβιογραφία του Magic να είναι φειδωλή σε συναισθήματα να παλεύει και στο τέλος να χάνει δίκαια απ' το The Last Dance ή αλλιώς κάτι που συνηθίζεται να λέγεται στον αθλητικό χώρο, ήττα σα νικη. Όπως και να χει οι fan του μπασκετ θα το λατρέψουν .