The Northman

Σύνοψη: Ένας πολύ νεαρός πρίγκηπας είναι στα πρόθυρα της ηλικίας που θα γίνει άνδρας. Ενώ ετοιμάζεται να καθίσει στο θρόνο του πατέρα του, η μοίρα του σφραγίζεται ανεξίτηλα από μια αιματηρή και αναίτια σφαγή: ο πατέρας του δολοφονείται βάναυσα από τον θείο του, ο οποίος μάλιστα απαγάγει τη μητέρα του μικρού αγοριού.

Φεύγοντας από το Βασίλειο του νησιού με μια βάρκα, το παιδί ορκίζεται να πάρει εκδίκηση. Δύο δεκαετίες αργότερα, ο ήρωας έχει γίνει ένας ατρόμητος πολεμιστής που εισβάλλει σε χωριά και τα λεηλατεί, μέχρι που μια απόκοσμη μάντισσα του θυμίζει τον αιώνιο όρκο του, ότι οφείλει να εκδικηθεί για τον άδικο χαμό του πατέρα του, να σώσει τη μητέρα του, και να σκοτώσει τον άπληστο θείο του. Ταξιδεύοντας με ένα πλοίο που μεταφέρει σκλάβους στην Ισλανδία, ο ήρωας διεισδύει στο αγρόκτημα του θείου του με τη βοήθεια μιας γυναίκας που ήταν μαζί του στο πλοίο— και έτσι ξεκινά τον αγώνα να τιμήσει τον ιερό του όρκο.

Άποψη: O Ρόμπερτ Έγκερς συνεχίζει ακάθεκτος στην προσπάθειά του να μας στοιχειώνει με τον απειλητικό, προσωπικής υφής και σύλληψης, κινηματογραφικό τρόμο του.

Μετά το ιδιαίτερο folk horror Witch και το εφιαλτικής σύλληψης Lighthouse, o 38χρονος Αμερικανός δημιουργός καταπιάνεται ξανά με φολκλόρ τρόμο, αυτή την φορά με μια ιστορία εκδίκησης μεταξύ Vikings στην Ισλανδία του 10ου αιώνα, όπου ένας Πρίγκηπας θα εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του.

Και το ξεκίνημα αποτελεί την πιο βίαιη και εντυπωσιακή σκηνή της ταινίας, με την επίθεση στο σλαβικό χωριό, γεμάτη αίμα, σκισμένες σάρκες, σκληρούς φόνους και μια δυναμική εισαγωγή για όσους νομίζουν ότι θα δουν κάτι ανάλογο με τα τηλεοπτικά Vikings & Vikings Valhalla.

Στη συνέχεια όμως όλοι αυτοί μάλλον θα απογοητευτούν εν μέρει, διότι ο Έγκερς επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία του σαν ένα σαιξπηρικό δράμα, με ιμπρεσσιονιστική φωτογραφική διεύθυνση που κάποιες στιγμές σε αφήνει άναυδο, σημασία στην ιστορική λεπτομέρεια της απεικόνισης των σκανδιναβικών μύθων των Vikings και heavy metal αισθητική στις στιγμές που η ταινία δρα και αντιδρά.

Ο Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ μοιάζει να γεννήθηκε για να παίξει τον ρόλο, σίγουρα σωματικά (σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι εφέ το κορμί που έφτιαξε), αλλά και σε μεγάλο βαθμό και υποκριτικά, καθώς η περιορισμένη του ικανότητα εκεί μοιάζει να κουμπώνει άψογα στην παλαιομοδίτικα στερετυπική στην καρδιά της, ιστορία εκδίκησης του Έγκερς που ίσως επειδή υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του, εδώ επιλέγει ένα φλύαρο και μάλλον απλοϊκό σενάριο για να συντροφέψει αυτή την πολύ εντυπωσιακή εικονογράφηση, για την οποία σίγουρα θα μπορεί να καυχιέται.

Για μία παράμετρο της ταινίας που δεν θα πρέπει να καμαρώνει και ιδιαίτερα είναι πως δεν χειρίστηκε σωστά τον χαρακτήρα της Μητέρας Βασίλισσας Νικόλ Κίντμαν, στην οποία όφειλε να εμβαθύνει αρκετά και να δώσει περισσότερο on screen χρόνο πριν φτάσει στο σημείο που αποκαλύπτει τις πραγματικές της προθέσεις και μεταβάλει τις ισορροπίες στην ηθική πυξίδα του γιου της / πρωταγωνιστή, αλλάζοντας τα μουντά χρώματα σε γκρίζα.

Έχει επιλέξει συνολικά όμως χαρακτήρες που σου μένουν στο θυμικό (αξιοποιώντας άριστα τα φυσικά τους χαρακτηριστικά γνωρίσματα, όπως η Τέιλορ Τζόι,  ο Νταφόε, η Μπγιόρκ) και σε στοιχειώνουν κατά την διάρκεια του φιλμ και τους οποίους αναζητάς όσο το παρακολουθείς, ενώ κλείνει με μια απολαυστική μονομαχία του Σκάρσγκαρντ με τον θείο του και σφετεριστή του θρόνου Κλάες Μπανγκ (εξίσου πειστικός στην ερμηνεία του) στο φόντο της πύρινης κόλασης που θα μνημονεύεται καιρό.

Όπως προαναφέραμε, επικό heavy metal στην δράση, βαριά σαιξπηρική σκιά στο δράμα. Μια επική κατασκευή με arthouse περιτύλιγμα και mainstream καρδιά. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι είναι και τόσο κακό αυτό.