X

Σύνοψη 1979: Μία παρέα νεαρών αποφασίζει να γυρίσει μία ταινία πορνό στην ύπαιθρο του Τέξας, αλλά όταν οι απομονωνόμενοι γέροι οικοδεσπότες τους ανακαλύπτουν τα σχέδια της παρέας, τα μέλη του καστ καταλήγουν να παλεύουν για τη ζωή τους.

Άποψη: Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση δημιουργού σινεμά τρόμου ο Τάι Ουέστ, μέσα στους 10 καλύτερους indie σκηνοθέτες της γενιάς του που κρατούν ψηλά στα 10s την σημαία του τρόμου και του slasher πιο εξειδικευμένα. Με τα "House of the devil", The innkeepers" & "The sacrament" έχτισε το όνομά του, έστω και αν είχε την αστοχία του "Cabin Fever 2", αλλά και την παράξενη επιλογή ενός γουέστερν (!), το προ εξαετίας εντελώς παραγνωρισμένο "In a valley of violence" με τον Τζον Τραβόλτα και τον Ίθαν Χοκ...

Εδώ δείχνει να γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει να κάνει και προς τα που θέλει να οδηγήσει την ταινία του, επιλέγοντας έναν παλιομοδίτικο τρόπο κινηματογράφησης στην αγαπημένη του δεκαετία των 70s, τον οποίο όμως διανθίζει με ορισμένες αρκετά "μοντέρνες" θα μπορούσε να πει κανείς ιδέες που αφορούν στην σεμνοτυφία της θρησκοληψίες που θεωρεί το σεξ χυδαίο και απαγορευμένο και κυρίως στο γήρας και τις αλλαγές που επιφέρει στο κορμί, έστω και αν το μυαλό δεν μπορεί να διαχειριστεί την λαγνεία.

Πάνω στο τελευταίο ειδικά επενδύει δημιουργώντας μερικές σκηνές που συναγωνίζονται σε "αηδία" τους gore φόνους, οι οποίοι δεν είναι ακριβώς ευρηματικοί, είναι όμως αρκετά αποτελεσματικοί ικανοπιώντας το μάτι του φανατικού που θέλει να στάξει το αίμα και να πεταχτεί για να τον ικανοποιήσει. 

Με σαφείς αναφορές στον "Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι" και κλείνοντας το μάτι στο "Ψυχώ", αλλά και το σινεμά του Ντάριο Αρτζέντο και του Μάριο Μπάβα, όπως επίσης και στο ατόφιο και αυθεντικό grindhouse της δεκαετίας εκείνης, το Χ σέβεται τις καταβολές του, με τον Ουέστ να κινηματογραφεί ένα τυπικό slasher movie με αρκετά κλισέ, ακόμα και την τσόντα που γυρίζουν οι πρωταγωνιστές του την δείχνει φιλτραισμένη από τα 70s, φροντίζει όμως να διανθίσει το μείγμα με συγκρατημένο χιούμορ, τις προβληματικές που έγραψα πιο πριν και μόνιμη αίσθηση συνεχούς απειλής, σε μια υπερ-τίμια slasher προσπάθεια που ξεπερνά κατά πολύ τον μέσο όρο και που καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στον πόθο για το ερωτικό κορμί και την λαγνεία για το… ξεκοίλιασμα, με ευρηματικό σε ορισμένες στιγμές, μοντάζ.  

Επενδύει πολλά στην Μία Γκοθ που δείχνει να της αφιερώνει αρκετά περισσότερα κάδρα σε σύγκριση με όλους και βγαίνει κερδισμένος αποσπώντας αυτό το θολό από τις ουσίες και καυλιάρικο βλέμμα και attitude που αντανακλά ατόφια σεβεντίλα.

Κάτι που μας έψησε πολύ, είναι η η post credit σκηνή που ουσιαστικά προανήγγειλε μια ταινία prequel που θα αφορά στο παρελθόν της ηλικιωμένης Περλ: με τόση φροντίδα που έδωσε στον συγκεκριμένο χαρακτήρα ο Ουέστ, θέλουμε οπωσδήποτε να δούμε την ιστορία της και τι την οδήγησε σε όσα θα δείτε.

Και μια παρατήρηση: με μια πρώτη ματιά δεν θα δείτε ποια ηθοοιός της ερμηνεύει, εμφανίζεται βεβαίαως στα credits, αλλά γιατί να το γνωρίζετε από πριν; Το γράφω αυτό διόι στοιχηματίζω το σπίτι μου ότι θα βρεθούν «συνάδελφοι» που θα το σποϊλάρουν στην εισαγωγή σχεδόν του κειμένου τους. Μια καλή ευκαιρία να τους τσεκάρετε και να μην τους ξαναδιαβάσετε… Τι, όχι;