The devil all the time

Σύνοψη: Στις μεταπολεμικές Μεσοδυτικές Πολιτείες των Η.Π.Α. εκτυλίσσονται παράλληλα οι ιστορίες της ζωής διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίες τέμνονται στο πρόσωπο του νεαρού Άρβιν (Toμ Χόλαντ) και μοιράζονται ένα κοινό πρόσημο βίας, διαστροφής και συχνά νοσηρής σχέσης τόσο με τον επίσημο θεσμό της Εκκλησίας όσο κι ευρύτερα με το περιεχόμενο της θρησκευτικής (χριστιανικής) πίστης.

Άποψη: Όταν το 2011 κυκλοφόρησε το ομότιτλο μυθιστόρημα του Ντόναλντ Ρέι Πόλοκ, στο οποίο βασίζεται η ταινία (ο Πόλοκ στην ταινία διαδραματίζει το ρόλο του αφηγητή με voiceovers), είχε γραφτεί πως, αν οι αδελφοί Κοέν ψάχνουν ποιο βιβλίο να μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη, για να κερδίσουν ένα ακόμη Όσκαρ, αυτό σίγουρα είναι το The Devil All The Time. Εννιά χρόνια αργότερα, το εγχείρημα ανέλαβε τελικά ο Αντόνιο Κάμπος (που υπογράφει και το σενάριο από κοινού με τον αδελφό του Πάουλο), συγκεντρώνοντας μάλιστα ένα πολλά υποσχόμενο καστ (Τομ Χόλαντ, Ρόμπερτ Πάτινσον) κι επιλέγοντας μια σκηνοθετική οδό storytelling όχι κοενική τελικά αλλά μάλλον Πολ Τόμας Άντερσον-ική.

Η -τουλάχιστον- τεταμένη σχέση με τον σκοταδιστικό (κι επικίνδυνο εδώ) κλήρο ανακαλεί σε στιγμές το There Will Be Blood, ενώ το αφηγηματικό «μοίρασμα» σε παράλληλες ιστορίες που έμμεσα συναρμόζονται φέρνει στο μυαλό κάτι από το Magnolia (εδώ βέβαια σε μια πιο γειωμένη και συμβατική παραλλαγή). Ωστόσο, παρότι υπάρχει η εξαιρετικά αβανταδόρικη πρώτη ύλη του βιβλίου και δυνατό καστ, η ταινία δεν καταφέρνει να απογειωθεί και να εκπληρώσει το επικής υφής potential της, όπως ενδεχομένως θα συνέβαινε αν ήταν πράγματι μια ταινία του PTA κι όχι απλώς ένα φιλμ "αντερσονικής" ατμόσφαιρας.

Αν και σε καμία περίπτωση δεν έχει μικρή διάρκεια, η συνολική αίσθηση που αφήνει είναι πως οι ιστορίες θα μπορούσαν να είχαν αναπτυχθεί περισσότερο κι οι διασταυρούμενοι χαρακτήρες να είχαν φωτιστεί σε λίγο μεγαλύτερα βάθη, να ήταν δηλαδή πιο στέρεα τοποθετημένοι ψυχογραφικά, σαφέστερα προσδιορισμένα τα κίνητρα κι η ευρύτερη από μέρους τους αποτίμηση των γεγονότων που βιώνουν.

Αυτό παρατηρείται εντονότερα στον πρωταγωνιστή Άρβιν (και δευτερευόντως στην υποπλοκή του τοπικού σερίφη), που σκιαγραφείται σεναριακά κάπως ελλειπτικά, χωρίς ξεκάθαρο αίτημα και διακριτή κοσμοαντίληψη, με μια μάλλον ρευστή ακόμα ηθική συγκρότηση που δυσκολεύει το θεατή να διαμορφώσει οριστική κρίση για το χαρακτήρα.

Υπάρχει, ωστόσο, η απαιτούμενη υποβλητική ατμόσφαιρα, που υπαγορεύουν γενικότερα οι southern gothic θεματικές, στην απόδοση του αθέατου, νοσηρού προσώπου της φαινομενικά αγνής και θεοσεβούμενης αγροτικής Αμερικής.

Οι δεισιδαιμονίες, η επικίνδυνη διαστρέβλωση του θρησκευτικού λόγου κι η εργαλειοποίησή του από τον κλήρο προς ίδιον όφελος, η διαφθορά της τοπικής εξουσίας κι η διαπλοκή της με έκνομα συμφέροντα, όλα είναι παρόντα και δοσμένα ατμοσφαιρικά, συνθέτοντας ένα ρεαλιστικό πορτραίτο μιας κοινωνίας επιφανειακά συντηρητικής, που όμως πυρηνικά είναι γεμάτη διαστροφή και αποσιωπημένα σκάνδαλα.

Σε γενικές γραμμές, το The Devil All The Time είναι σίγουρα καλοφτιαγμένο και υποβλητικό αλλά δεν κατορθώνει να γίνει αξιομνημόνευτο και να ξετυλίξει την πλήρη του δυναμική, δίνοντας την εντύπωση πως ενδεχομένως θα κέρδιζε περισσότερο σε οξύτητα αν ήταν μίνι σειρά.

Νόρα Μαυρίδη