Uncharted

Ο ερασιτέχνης κλέφτης Nathan Drake στρατολογείται από τον έμπειρο κυνηγό θησαυρών Victor “Sully” Sullivan για την εύρεση του χαμένου θησαυρού του Ferdinand Magellan πριν από 500 χρόνια.

Αυτό που ξεκινά ως μια απλή ληστεία για το δίδυμο, γίνεται μια πολυταξιδεμένη περιπέτεια να φτάσουν πρώτοι πριν τον αδίστακτο Moncanda (Antonio Banderas) ο οποίος και θεωρεί πως είναι ο νόμιμος κληρονόμος του. Αν ο Nate και o Sully καταφέρουν να απαντήσουν τους γρίφους και λύσουν ένα από τα παλαιότερα μυστήρια στον κόσμο, μπορούν όχι μόνο να διεκδικήσουν λεία αξίας 5 δις δολλαρίων αλλά ίσως να βρουν και τον χαμένο αδερφό του Nate. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αντέξουν ο ένας τον άλλο. 

Bασισμένο σε στο ομώνυμο διάσημο playstation παιχνίδι, το Uncharted προσπαθεί να θυμίσει εκείνες τις θεαματικές και νοσταλγικές περιπέτειες με τυχοδιώκτες που λύνουν γρίφους για να ανακαλύψουν χαμένους θησαυρούς αρχαίων πολιτισμών, με αρκετό χιούμορ, δράση, έναν εναλλακτικό «Ιντιάνα Τζόουνς» δηλαδή.

Και φυσικά αποσκοπεί σε franchise από αυτά που αφού πραγματοποιήσουν το πέρασμά τους από την μεγάλη οθόνη (εκεί που διατηρούν την όποια αξία τους), προορίζονται για Κυριακή μεσημέρι/απόγευμα με οικογένεια ή φίλους στο χαλαρό.

Παρά το πρωταγωνιστικό δίδυμο που της πάει της ταινίας και είναι εύστοχα επιλεγμένο (χωρίς όμως την λειτουργική χημεία που θα έπρεπε μεταξύ τους), το Uncharted αποτελεί μάλλον μια φθηνή απομίμηση όλων αυτών των αντίστοιχων φιλμ,

Ανάλαφρο, ανώδυνο, χωρίς την παραμικρή πρωτοτυπία, δεν αντέχει σε καμία σύγκριση με παρόμοια επιτυχημένα ταινιάκια του είδους, για τον Ιντιάνα Τζόουνς, ούτε κουβέντα.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Ρούμπεν Φλάισερ («Zombieland», «Venom») προσπαθεί να μας συστήσει τον ήρωα με ένα πυκνογραμμένο, αλλά περιττό σε πολλά σημεία του σενάριο που προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι εντυπωσιακό, αλλά αρέσκεται σε safe διεκπεραίωση, χωρίς ανατροπές, χωρίς εκείνη την παλιομοδίτικη γοητεία που θα σου χαϊδέψει τους αισθητήρες.

Όταν η έκφραση «να περνάει η ώρα» δεν χρησιμοποιείται για καλό.