King Richard

Σύνοψη: Εξοπλισμένος με ένα ξεκάθαρο όραμα και ένα παράτολμο σχέδιο 78 σελίδων, ο Ρίτσαρντ Γουίλιαμς είναι αποφασισμένος να γράψει ιστορία μαζί με τις κόρες του, Βένους και Σερένα.

Με σκληρές προπονήσεις στα εγκαταλελειμμένα γήπεδα της Καλιφόρνια, τα δύο ακατάβλητα κορίτσια σφυρηλατήθηκαν από την ανυποχώρητη αφοσίωση του πατέρα τους και την ισορροπημένη προσέγγιση της μητέρας τους, για να αντιμετωπίσουν ανυπέρβλητα εμπόδια και να ξεπεράσουν κάθε προσδοκία.

Άποψη: Δεν γίνονται ταινίες όπως παλιά, λένε μερικοί, και το King Richard ή Μέθοδος των Γουίλιαμς ελληνιστί, είναι η απόδειξη περί του αντίθετου, μιας και τόσο το αμερικάνικο success story όσο και η σκηνοθετική αισθητική του Reinaldo Marcus Green μας παραπέμπει νοσταλγικά στο αμερικάνικο σινεμά των 00s, αν όχι πιο πίσω.

Ο σκηνοθέτης επεισοδίων της δημοφιλούς σειράς του Netflix, Top Boy, στην Τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία καταπιάνεται για Τρίτη φορά με μια πραγματική ιστορία, μιας και φαίνεται πως τον εμπνέουν οι ιστορίες ανθρώπων που με δυσκολίες και κάτω από διάφορες κοινωνικές αντιξοότητες-κυρίως λόγω χρώματος ή σε άλλες περιπτώσεις σεξουαλικότητας- αντέχουν να ζουν σε μια κοινωνία που τους αποκλείει.

Εδώ έχουμε τον King Richard, που όχι δεν είναι ήρωας του Σαίξπηρ, αλλά ο πατέρας δύο από τις πιο διάσημες τενίστριες όλων των εποχών, της Venus και της Serena Williams. Ένας πατέρας που μανιασμένα και με κάθε κόστος και κάθε κίνδυνο προσπάθησε (και πλέον όλοι ξέρουμε ότι πέτυχε, άλλωστε δεν είναι κανένα spoiler, ακόμα και όσοι δεν βλέπουμε τένις, γνωρίζουμε τα όσα έχουν κατακτήσει) να τις κάνει πρωταθλήτριες.

Μια ιστορία που θυμίζει ίσως το I, Tonya από την αντίστροφη, δηλαδή μια ιστορία που επικεντρώνεται στην αθλητική πορεία ενός παιδιού, με την διαφορά ότι στο I, Tonya πρωταγωνίστρια ήταν η κόρη και η μητέρα ερχόταν ως δευτερεύον στοιχείο, ενώ εδώ ο πατέρας είναι στο επίκεντρο και μέσα από τα δικά του μάτια βλέπουμε τις κόρες τους. Η μητέρα της Tonya και ο πατέρας των Williams δεν είναι και ό,τι καλύτερο για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αν και ο Richard Williams είναι ιδωμένος με ένα προαποφασισμένο θετικό πρόσημο. Η όποια αυστηρότητά του, η όποια καταπίεση και εμμονή του λυγίζει κάτω από την ιδέα που κυριαρχεί σε όλη την ταινία, ότι είναι ένας άντρας που δυσκολεύτηκε -μέσα στα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας γίνεται ήδη δύο φορές θύμα επίθεσης- καταλήγοντας να είναι μια πατρική φιγούρα-έμπνευση.

Και πού είναι σε όλο αυτό οι δύο τενίστριες; Δυστυχώς πουθενά, μιας και ο δικός τους αγώνας, οι δικές τους μάχες που έδωσαν ήδη από αυτή την νεαρή ηλικία φαίνεται πως δεν αφορούν το σενάριο της ταινίας, το οποίο επικεντρώνεται απόλυτα στον πατέρα. Έναν πατέρα βέβαια που υποδύεται εξαιρετικά ο Will Smith, ο οποίος προτείνεται πρώτη φορά για Όσκαρ Α΄ Αντρικού Ρόλου μετά το 2007 για το The Pursuit of Happyness. Μια ερμηνεία απόλυτα οσκαρική, από εκείνες που αρέσουν στην Ακαδημία και δίκαια βέβαια γιατί πράγματι είναι καθηλωτικός, όπως και η Aunjaune Ellis που υποδύεται την μητέρα και είναι υποψήφια για Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου.

Για τους φαν τους τένις και των δύο αθλητριών σίγουρα θα φανεί ενδιαφέρουσα η ιστορία του πώς ξεκίνησαν όλα, παρά την μεγάλη διάρκεια των σχεδόν δυόμισι ωρών. Κατά τα άλλα, μια ταινία με πάθος και ένταση, με δυνατές σκηνές και μελοδραματισμό από εκείνον τον παλιό των 00s, στρωτή και τακτοποιημένη αφήγηση που ξέρεις πώς θα κινηθεί κα βέβαια μια αληθινή ιστορία που από μόνη της έχει τρομερό ενδιαφέρον.