Berlinale 2022: "Convenience Store" - Κριτική
Σύνοψη: Η Mukhabbat ζει και εργάζεται σε ένα ψιλικατζίδικο στα περίχωρα της Μόσχας. Όπως και οι άλλοι εργαζόμενοι, δεν παίρνει ούτε ένα ρούβλι για την δουλειά της. Ξεπερνώντας την απόγνωση και τον φόβο, η ηρωίδα ξανακερδίζει την ελευθερία της και σώζει τους άλλους.
ΣΧΕΤΙΚΑBerlinale: "Οι ταινίες μπορούν να αλλάξουν τα μυαλά των ανθρώπων"
Γι’αυτό πρέπει να φύγει από την Ρωσία. Πίσω στο Ουζμπεκιστάν, παλεύει για να πάρει πίσω το παιδί της με όποιο κόστος.
Άποψη: Πρώτη ταινία μεγάλου μήκους για τον νεαρό Ουζμπέκο σκηνοθέτη Μίκαελ Μπορόντιν, που γεννήθηκε μεν στο Ουζμπεκιστάν αλλά σπούδασε κινηματογράφο στη Ρωσία. Γνωρίζει λοιπόν πολύ καλά τι εστί μετανάστευση με ό,τι αυτό συνεπάγεται και έτσι στο Convenience Store, που προβλήθηκε στο Πανόραμα της φετινής Berlinale, εστιάζει σε μια μουσουλμάνα γυναίκα από το Ουζμπεκιστάν που μεταναστεύει στην Ρωσία.
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα (την δεκαετία του 2000 μια γυναίκα είχε συλληφθεί στην Ρωσία γιατί έπαιρνε μετανάστες από την κεντρική Ασία και δεν τους πλήρωνε αλλά τους πρόσφερε στέγη μέσα στο μαγαζί), η ιστορία κινείται συνεχώς ανάμεσα στον ακραιφνή ρεαλισμό και στον μαγικό ρεαλισμό, με το ειδικό βάρος να γέρνει περισσότερο στον πρώτο, ιδίως την πρώτη ώρα της ταινίας, αποκαλύπτοντας μας έναν σκηνοθέτη με πολλά καλά στοιχεία, που όμως στην πρώτη του ταινία ακόμα αδυνατεί να χειριστεί επιτυχημένα την δραματουργική βαρύτητα του υλικού του.
Πρώτη σκηνή μια γυναίκα παντρεύεται ή συμμετέχει σε ένα θρησκευτικό μουσουλμανικό τελετουργικό, με την κάμερα σιγά σιγά να ανοίγει και να προβάλλει τον περιβάλλοντα χώρο. Η γυναίκα είναι υπάλληλος του μαγαζιού και ζει εκεί και τώρα πλέον να επιστρέψει στην δουλειά της. Αν εξαιρέσουμε κάποιες τεχνικές αδυναμίες, ακόμα και στον χειρισμό της κάμερας, έχουμε μια πολύ δυνατή εναρκτήρια σκηνή που δίνει όλο τον παλμό και συνοψίζει αυτό που θα ακολουθήσει. Η ταινία πάνω από όλα θέλει να μας μιλήσει για την σκλαβιά, μια κατάσταση η οποία υποτίθεται έχει πάψει να υφίσταται στην Ρωσία αλλά και στις περισσότερες χώρες του κόσμο αλλά αυτό αφορά μόνο την επίσημη σκλαβιά καθώς ανεπίσημα πολλοί άνθρωποι δυστυχώς εξακολουθούν να ζουν υπό το καθεστώς σκλαβιάς.
Η ιστορία της Mukhabbat παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, όσο εκείνη πολεμά ήσυχα και ήρεμα τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά προκειμένου να κατακτήσει τα όσα θέλει, ελευθερία, ζωή, το παιδί της. Στοιχήματα που θα κάνει τα πάντα για να τα κερδίσει, όπως και η ηθοποιός, η Zukhara Sanzysbay δίνει μια τρομερή, αξιομνημόνευτη ερμηνεία με την εσωτερικότητα και την ενδόμυχη δύναμη που αποπνέει. Κτίζει σιγά σιγά όλο το οικοδόμημα του χαρακτήρα της, ένα οικοδόμημα μετέωρο για να κάνουμε έναν παραλληλισμό με την τελευταία σκηνή της ταινίας, σχεδόν βγαλμένη από anime του Miyazaki. Ακροβατεί πολλές φορές επικίνδυνα προς έναν στείρο και μονότονο ρεαλισμό ντοκιμαντερίστικης αυστηρότητας που δεν συνάδει με τον συναισθηματισμό της ιστορίας ούτε με την ενσυναίσθηση που θα έπρεπε να καλλιεργηθεί.
Από την άλλη κάποιες σκηνές μαγικού ρεαλισμού που παρεισφρέουν στην ταινία, μοιάζουν σχεδόν βγαλμένες από άλλη ταινία ή από ταινία άλλου σκηνοθέτη, μιας και δεν εντάσσονται οργανικά στην εικονοποιία που έχει δημιουργηθεί μέχρι τότε.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων