Πανόραμα 2022: "Patchwork" - Κριτική

Η Χαρά είναι μια εργαζόμενη μητέρα με προβληματικό οικογενειακό υπόβαθρο, που αισθάνεται παγιδευμένη σε μια δίνη -αλληλοσυγκρουόμενων συχνά- ρόλων κι απαιτήσεων, καθώς βιώνει μια υπαρξιακή κρίση ταυτότητας.Η τυχαία γνωριμία της με μία έφηβη κι η ιδιότυπη φιλία που θα αναπτύξουν θα την ωθήσει σε μια διαδικασία ανακίνησης των εσωτερικευμένων της τραυμάτων, προκειμένου επιτέλους να τα αντιμετωπίσει και να προσπαθήσει να τα επουλώσει.

ΣΧΕΤΙΚΑΒerlinale 2024: Στα σκοτάδια του Arcadia, τα φαντάσματα είναι μέσα σου

Ο Πέτρος Χαραλάμπους, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, παραδίδει μια τρυφερή και συμπονετική ενατένιση της μητρότητας από τις λιγότερο φωτογενείς και καλογυαλισμένες γωνίες της, αυτές που στην εποχή της επίπλαστης ινσταγκραμικής οικογενειακής ευτυχίας όλο και περισσότερο σπανίζουν.Ταυτόχρονα, ανατέμνει τους τρόπους με τους οποίους το οικογενειακό μας μοντέλο προέλευσης αφήνει τα ίχνη του πάνω μας, διαμορφώνοντας σε κάποιο βαθμό και το οικογενειακό σύστημα που αργότερα εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε.Κι όλα αυτά δοσμένα με τρόπο που φανερώνει ενσυναίσθηση και κρατά αποστάσεις από αυτό που η κοινωνία προκρίνει ως ηθικά σωστό ή ενδεδειγμένο, στηλιτεύοντας κάθε απόκλιση από ό, τι στο μυαλό της συνιστά το ιδανικό μητρικό πρότυπο.

Στα ατού της ταινίας συγκαταλέγεται σίγουρα ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας (αυτός που, σε σαρκαστική αντίθεση με την τρέχουσα ψυχική του κατάσταση, ονομάζεται Χαρά), γραμμένος κατά τρόπο που τον καθιστά σύνθετο και αντιφατικό, όπως άλλωστε κι η πλειοψηφία των real life χαρακτήρων, αλλά ποτέ ακατανόητο ή αψυχολόγητο.Στην ουσία αποτελεί μια ενσάρκωση (ή ένα case study, αν θέλουμε να το δούμε πιο κυνικά) του πώς συσσωρευμένα απωθημένα και ματαιώσεις κάποιου διαπλέκονται με την εικόνα που έχει (ή τον έπεισαν ότι έχει) για την ευτυχία και την επιτυχία, οδηγώντας τον στο να νιώθει διαρκώς ανεπαρκής ως προς αυτό το ιδεώδες κι αβέβαιος για το τι πραγματικά θέλει.

Αυτόν τον κάποιον τον υποδύεται απόλυτα εύστοχα η Αγγελική Παπούλια, προσθέτοντας έναν ακόμη ψυχικά τραυματισμένο και υπαρξιακά μετέωρο ρόλο στο παλμαρέ της, ενώ κι ευρύτερα η υποκριτική όσων την πλαισιώνουν είναι άμεση και φυσική.Αυτή είναι, άλλωστε, κι η γενικότερη αίσθηση που σου αφήνει η ταινία, χαμηλότονη κι αυθεντική.

Ενδεχομένως υπάρχουν κάποια θέματα σε σχέση με το ρυθμό και την ανάπτυξη των γεγονότων, καθώς, αν κι ουσιαστικά δεν υπάρχουν πολλές περιττές σκηνές, κάποιες φορές δίνεται η αίσθηση πως η αφήγηση χάνει την αιχμή της και δημιουργείται ένα μονότονο αποτέλεσμα.Σαφώς, η αίσθηση αυτή επιτείνεται από το ότι στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας η ψυχική δυσφορία της ηρωίδας είναι βουβή και δεν εξωτερικεύεται, ένας συναισθηματικός καμβάς που η Παπούλια με την μακρόχρονη προϋπηρεσία της στο greek weird έχει πια τελειοποιήσει.

Σε κάθε περίπτωση, μοιάζει σαν η ταινία να ξεμένει σε στιγμές από καύσιμο, δημιουργώντας την εντύπωση πως η αφηγούμενη ιστορία θα αποδιδόταν αποτελεσματικότερα με μία μικρού ή μεσαίου μήκους.Παρόλα αυτά, καταφέρνει να διατηρήσει ισορροπίες στην πραγμάτευση ενός ιδιαίτερα σύνθετου ψυχογραφικά θέματος κι εν τέλει να οδηγηθεί με οργανικό τρόπο σε μια αφηγηματική κατακλείδα, με ένα συγκρατημένα ευοίωνο και καθαρτικό φινάλε. 

Νόρα Μαυρίδη

Την ταινία μπορείτε να την δείτε εδώ.

Εδώ όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το φετιό Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου