"Archive 81": Slow burn τρόμος

Ο Dan είναι ένας από τους κορυφαίους συντηρητές αναλογικών οπτικών βίντεο μέσων: μάγος να αναπαλαιώνει κατεστραμμένες βιντεοκασέτες.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Ο ζάπλουτος ιδιοκτήτης μιας πολυεθνικής τον προσεγγίζει για μια τέτοια δουλειά με πάρα πολλά χρήματα ως αντίτιμο: να αποκαταστήσει μια σειρά κασετών βιντεοκάμερας με υλικό την εργασία μιας διδακτορικής φοιτήτριας το 1994 που αφορά στην πολύνεκρη πυρκαγιά του συγκροτήματος Visser. Ο Dan θα ζητήσει την βοήθεια του κολλητού του Mark που ασχολείται με ραδιοφωνικές εκπομπές μυστηρίου και μεταφυσικών ερευνών. Αυτά που θα ανακαλύψει, θα τον βυθίσουν σε ένα μεταφυσικό τριπάκι τρόμου.

Μια από τις αξιόλογες πρόσφατες δουλειές του Netflix που έχει ακουστεί αρκετά και μάλλον όχι άδικα. Την σειρά τρέχει ο Πολ Χάρις Μπόρτνμαν των «The exorcism of Emily Rose» & «Deliver us from evil», ενώ στην παραγωγή είναι ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς ταινιών τρόμου της δεκαετίας, ο Τζέιμς Ουάν.

Ένα slow burn θρίλερ που όσο παραμένει τέτοιο, είναι καλοδουλεμένο και υποσχόμενο, όταν προς το τέλος βάζει το στοιχείο του τρόμου, μάλλον αστοχεί, αλλά θα επανέλθουμε στη συνέχεια του κειμένου.

Ένα found footage θρίλερ λοιπόν, που χτίζει την ιστορία του αργά, σταθερά, χωρίς να φλυαρεί, αλλά και να υπεραναλύει πρόσωπα και καταστάσεις. Βασίζεται σε έναν ιδιαίτερα «φιλικό» ρυθμό αφήγησης που προκύπτει από τις βιντεοσκοπήσεις της πρωταγωνίστριας (μια καθόλου επιτηδευμένη, επίσης πολύ φυσική ερμηνεία της Ντίνα Σιχάμπι που με το φωτογενές της πρόσωπο κλέβει την παράσταση): λίγο out of focus, λίγο κουνημένες, λίγο θολές. Αυτό το «ερασιτεχνικό» φιλμάρισμα φέρνει μνήμες από παλαιότερα horror του είδους και σε βάζει σε ένα τριπάκι «χειροποίητης» ανησυχίας, όσο η Μέλοντι γίνεται ενοχλητική προς τους μυστικοπαθείς κάτοικους και ανακαλύπτει υπερφυσικά μυστικά, παραθρησκευτικές οργανώσεις, μεταφυσικά όντα.  

Η απειλή λοιπόν είναι ζωογόνος ως προς την εξέλιξη της ιστορίας, 2-3 σκηνές την υπογραμμίζουν με υπόκωφο τρόμο, όμως στα 2 τελευταία επεισόδια η δημιουργικότητα μοιάζει ξαφνικά σαν να στέρεψε, τα εφέ παύουν να είναι διακριτικά και μοιάζουν κάπως χοντροκομμένα, οι εξελίξεις τρέχουν μάλλον βιαστικά, ίσως στο τέλος λοιπόν να πήραν το τιμόνι ξεκάθαρα οι παραγωγοί και ενώ μέχρι τότε οι τρεις διαφορετικοί σκηνοθέτες που μοιράστηκαν τα επεισόδια (Ρεμπέκα Τόμας-Limetown, Χάιφα Αλ Μανσούρ-Mary Shelley και Τζάστιν Μπένσον/Άαρον Μούρχεντ-Synchronic/Endless) είχαν προσδώσει μια καλοδεχούμενη indie αύρα που του πήγαινε πολύ.

Μια στιβαρή σειρά με θελκτική μικροκατασκευή οικιακού τρόμου που σε βάζει στον δικό της, αβίαστο ρυθμό, αλλά στο τέλος αντί να σε ταρακουνήσει, ίσως και να σε ξενερώσει.