Έκλεισε και το Όσκαρ...

Εκεί είδα κινηματογράφο για πρώτη φορά στη ζωή μου. Μια περιπέτεια με πειρατές. Είχα εκστασιαστεί. Χαμογελούσα σα χαζός. Και από τότε ακολούθησαν πολλές, πάρα πολλές άλλες ταινίες. Το μικρόβιο είχε ριζώσει μέσα μου. Κάποια στιγμή μετακόμισα, οι επισκέψεις αραίωσαν, για αρκετό καιρό χάθηκα τελείως. Μαλακία μου.

Όταν πριν μερικά χρόνια το επισκέφθηκα ξανά, η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να πηγαίνω 2-3 φορές τον χρόνο no matter what. Και το τήρησα. Χωρίς την δημοσιογραφική ιδιότητα του κριτικού. Σαν ένας απλός, ενθουσιώδης θεατής. Σαν μικρό παιδί. Και πάντα ξυπνούσαν μνήμες. Ακόμα και όταν περνούσα από εκεί για να πάω στην οδοντίατρό μου (αυτή δεν την έχω αλλάξει 30 χρόνια τώρα), πάντα χαμογελούσα όταν έβλεπα την είσοδο. Ήμουν σίγουρος ότι όλα πάνε καλά, ότι κάποια πράγματα ευτυχώς δεν αλλάζουν.

Και το Όσκαρ έστεκε εκεί, άπαρτο κάστρο, δεν φοβήθηκε ούτε τα Ster που άνοιξαν 500 μέτρα πιο πέρα.

Και χθες έμαθα ότι ο κινηματογράφος Όσκαρ στην Αχαρνών, στα Κάτω Πατήσια κλείνει για πάντα, 52 χρόνια μετά το 1970. Και η στενοχώρια είναι μεγάλη. Και θα μου επιτρέψετε να γράψω, δύσκολα διαχειρίσιμη.

Λίγο η κούραση, πολύ περισσότερο η κρίση της πανδημίας, οδήγησαν σε αυτή την θλιβερή απόφαση και το ακόμα χειρότερο νέο είναι ότι ο χώρος θα αλλάξει χρήση.

Το έχω γράψει αρκετές φορές στα λουκέτα που -δυστυχώς- προηγήθηκαν και θα το ξαναγράψω σε αυτά που -δυστυχώς- ακολουθούν: Κάθε οριστικό κλείσιμο ενός κινηματογράφου, είναι ήττα του πολιτισμού. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ για κανέναν λόγο να κλείνει χώρος του πολιτισμού. Και οι γειτονιές μένουν πιο φτωχές χωρίς τα σινεμά τους.

Είναι όμως μεγάλη και η προσωπική πίκρα: πρόκειται για ένα ιστορικό σινεμά, είναι ένα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ ΝΕΟ, έχουμε ανάγκη το σινεμά ως χώρο, ως διαδικασία. Ήθελα να γράψω πολλά, αλλά δεν έχω όρεξη να γράψω περισσότερα. Με εμποδίζει το ψυχοπλάκωμα.