Lansky

Σύνοψη: Με το FBI κατά πόδας να αναζητεί την υποτιθέμενη κρυμμένη περιουσία του, ο κακόφημος Μάιερ Λάνσκι προσλαμβάνει τον συγγραφέα Ντέιβιντ Στόουν για να συντάξει τα απομνημονεύματά του ώστε αυτά να δημοσιοποιηθούν μετά τον επικείμενο θάνατό του.

Άποψη: Σε μία από τις πρώτες σκηνές της ταινίας, ο Χάρβει Καιτέλ ενσαρκώνοντας τον θρυλικό στο γκανγκστερικό κόσμο, Λάνσκι, μπαίνει στο εστιατόριο όπου πρόκειται να συναντήσει τον Στόουν (Σαμ Γουόρδιγκτον) και όλα τα βλέμματα στρέφονται επάνω του. Όχι τόσο από φόβο, όσο από σάστιμα για το ποιόν του.

Την ευχέρεια του Καιτέλ στο να επιβάλλει εμμέσως αλλά με καμία αμφιβολία την παρουσία του όπως και η ευκολία του να νομοθετεί με τα λόγια του χωρίς να διστάζει τα καταλαβαίνουμε και εμείς παρέα με τους υπόλοιπους θαμώνες: γρήγορα και απόλυτα. Λίγο χρόνο χρειαζόμαστε βέβαια για να καταλάβουμε και άλλα πράγματα για την δεύτερη  ταινία μεγάλου μήκους για τον Έιταν Ρόκαγουει, όχι εξίσου θετικά.

Η πολύ ενδιαφέρουσα και μέχρι ένα σημείο αλληλοεπικαλυπτόμενη με άλλες μεγάλες προσωπικότητες της μαφίας ιστορία του Λάνσκι ξεκινά ως αναπόληση στο παρελθόν, μία ευκαιρία να ανοίξει όλα τα χαρτιά του με τους δικούς του όρους πάντα σαν μία κίνηση προς την πλήρη διαφάνεια. Και θα ήταν όντως πολύ καθηλωτική η εξιστόρηση των γεγονότων, ακόμα και μέσα από την φόρμα της συνέντευξης, καθώς από πίσω της υπάρχει και η αναδρομή στην ιστορία ενός ολόκληρου έθνους, όμως στο σενάριο που έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης μαζί με τον πατέρα του, το εμβόλιμο και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο δραμα του συγγραφέα Γουόρδιγκτον διακόπτει την ροή και αποσυντονίζει τον θεατή.

Στην αναπαράσταση του παρελθόντος, ο νεαρός Λάνσκι (στον ρόλο ο Τζον Μαγκάρο σε εξάσκηση στην μαφία προτού παίξει στο “The Many Saints of Newark”) έχει την άνεση και την προνοητικότητα αυτού που κινεί τα νήματα και ο Μαγκάρο τα χειρίζεται και τα δύο εξαιρετικά. Στο παρόν δεν μπορούμε να είμαστε τόσο σίγουροι για τον Γουόρδιγκτον.

Ο ίδιος φαίνεται να μη δίνει κάτι παραπάνω από το ικανοποιητικό, και ειδικά μπροστά στο εκτόπισμα Καιτέλ το αποτέλεσμα δεν ευχαριστεί.

Γενικά, μία ανισορροπία σε ρόλους, σκηνοθεσία και σενάριο δεν αφήνουν τον χαρακτήρα, που είναι και το προκείμενο, να λάμψει. Ο Ρόκαγουει επέλεξε να δει τον Λάνσκι μέσα από τα μάτια ενός τρίτου αλλά όχι με την αρμόζουσα διορατικότητα γι’ αυτό και το biopic του δεν θα μας μείνει αξέχαστο.

Ίσως στα χέρια ενός ικανότερου σκηνοθέτη, η πλούσια και πολυτάραχη ζωή του Λάνσκι να έκανε τον ίδιο χαμό με αυτή του Αλ Καπόνε ή του Τόνι Σοπράνο.