"The time it takes": Να μιλάς, όταν έχεις κάτι να πεις

Πόσος χρόνος είναι αρκετός για να γνωρίσεις κάποιον; Πόσος χρόνος είναι αρκετός για να ερωτευτείς και πόσος χρειάζεται αντίστοιχα για να φτάσεις στην αντίπερα όχθη και να τον μισήσεις;

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Και τελικά πόσο χρόνος χρειάζεται για να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο;

Όλα αυτά τα ερωτήματα τίθενται από το The Time It Takes, μια μίνι ισπανική σειρά που προστέθηκε πρόσφατα στο Netflix. Σε δέκα επεισόδια των περίπου 10-11 λεπτών, ο θεατής αναλαμβάνει τον ρόλο του «τρίτου» στη σχέση του Nico και της Lina. Παρακολουθεί το ζευγάρι από την πρώτη τους γνωριμία μέχρι τον χωρισμό και στη ζωή που διαμορφώνεται μετά απ’ αυτόν.

Το θέμα θα μπορούσε να είναι καθ’ όλα κοινότυπο, τετριμμένο και χιλιοειπωμένο. Ωστόσο, οι δημιουργοί της σειράς επιλέγουν έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο να το παρουσιάσουν. Κάθε επεισόδιο αφιερώνει λίγα λεπτά στο παρόν και περισσότερα στο παρελθόν, ενώ καθώς προχωρούν τα επεισόδια ο χρόνος που αφιερώνεται στο παρελθόν μειώνεται και αυξάνεται αντίστοιχα εκείνος του παρόντος. Με αυτόν τον ευφάνταστο τρόπο οι δημιουργοί επιλέγουν να δείξουν και να παρουσιάσουν τη διαδικασία του χωρισμού, του πώς ένας άνθρωπος που βιώνει την απώλεια ανατρέχοντας στις καλές στιγμές –κι ίσως εξιδανικευμένες - του παρελθόντος καταφέρνει σιγά σιγά να προχωρήσει και να ξαναζήσει στο παρόν κι ίσως να μπορέσει να ρίξει και μια κλεφτή ματιά στο μέλλον.

Δεν είναι λίγες οι σειρές που φλυαρούν, που προσθέτουν πράγματα στην πλοκή, που ανανεώνουν τις σεζόν τη μία μετά την άλλη και «τεντώνουν» το σχοινί της υπόθεσης σε μια προσπάθεια να κρατήσουν τον θεατή, αλλά καταλήγουν επιφανειακές, χωρίς ενδιαφέρον.

Ποτέ δεν ήταν ζήτημα ποσότητας στις σειρές και τις ταινίες, αλλά ποιότητας, ζήτημα του «να μιλάς όταν έχεις κάτι όντως να πεις». Και το The Time It Takes καταφέρνει να κάνει ακριβώς αυτό. Χωρίς περιττά back stories, χωρίς περιττές ίντριγκες, δευτερεύοντες χαρακτήρες και προσπάθειες εντυπωσιασμού, καταφέρνει μέσα σε σχεδόν 120 λεπτά να τα πει όλα και το κάνει καλά.

Καθηλώνει από την πρώτη στιγμή τον θεατή με την απλότητα των χαρακτήρων, με τη ρεαλιστική απεικόνιση των καταστάσεων που βιώνουν, με την τρωτότητα των πρωταγωνιστών, με το πόσο ανθρώπινα και καθημερινά είναι τα όσα συμβαίνουν.

Το The Time It Takes αξιοποιεί στην κυριολεξία το κάθε λεπτό του και επιβεβαιώνει ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού