The French Dispatch

Στις αίθουσες η νέα ταινία του Ουές Άντερσον. Μια παροξυσματική φαντασμαγορία που δύσκολα περιγράφεται, αλλά και δύσκολα εξαργυρώνεται συναισθηματικά.

the french dispatch - κριτική ταινίας

Με αφορμή τον θάνατο του σπουδαίου Τεξανού εκδότη Arthur Howitzer, η συντακτική ομάδα του The French Dispatch, ενός αμερικάνικου περιοδικού με έδρα τη γαλλική πόλη Ennui-sur-Blasé, συνεδριάζει για να γράψει τη νεκρολογία του.

Οι αναμνήσεις της ομάδας από τον εκλιπόντα εκδότη εμπνέουν τη δημιουργία τεσσάρων ιστοριών. Ο Cycling Reporter αναλαμβάνει να γράψει ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο για τις φτωχικές γειτονιές της πόλης. Ακολουθεί το The Concrete Masterpiece, το πορτρέτο ενός -εγκληματικής φύσης- ζωγράφου, της μούσας του και των αρπαχτικών εμπόρων τέχνης. Το Revisions to a Manifesto είναι ένα χρονικό έρωτα και θανάτου στα χαρακώματα της φοιτητικής εξέγερσης.

Η ανθολογία ολοκληρώνεται με το The Private Dining Room of the Police Commissioner, μία συναρπαστική ιστορία με εμπόρους ναρκωτικών, μία απαγωγή και ένα δείπνο υψηλής γαστρονομίας.

Η δέκατη ταινία του Ουές Αντερσον είναι η σίγουρα αυτή με τις μεγαλύτερες απαιτήσεις και την ξεχωριστή συνθετότητα στην δημιουργία της. Μία σπονδυλωτή ταινία ανθολογίας, κατασκευασμένη περίπου σαν περιοδικό, με διαφορετικά άρθρα και κεφάλαια που απαιτούν και διαφορετικότητα στην υφολογία της.

Ο Άντερσον διατηρεί την απαράμιλλη λαγνεία του προς το κινηματογραφικό στυλ, έναν εξαίσιο φιλμικό κόσμο που κατασκευάζει με νοσταλγία, δοκιμάζοντας να υμνήσει την αληθινή δημοσιογραφία, αυτή που κάποτε υπήρξε και γοήτευε, πλέον έχει χάσει σχεδόν εντελώς το νόημά της, έχοντας ευτελιστεί συνθλιμμένη από το βάρος των συμφερόντων.

Νομίζω ότι το σινεμά του Άντερσον είναι σχεδόν μοναδικό και ειδικά στυλιστικά καταφέρνει να σε αφήσει (ακόμα μια φορά) με το στόμα ανοικτό. Αποθεώνει την φόρμα με σκηνογραφία και κοστούμια για σεμινάριο, τις trademark συμμετρίες του σε κάδρα με απίστευτες λεπτομέρειες και ενδοσκοπική γεωμετρία.

Άλλο ένα ερωτικό γράμμα στο ρετρό, στην σλάπστικ κωμωδία, στους ξέφρενους ρυθμούς δράσης και διαλόγων από ένα -όπως πάντα- πολυάριθμο καστ που μοιάζει με γαλαξία αστέρων, στην προκειμένη περίπτωση όμως μοιάζουν περισσότερο από ποτέ με καρικατούρες που ναι, λάμπουν, αλλά και την ίδια στιγμή ωχριούν συναισθηματικά.

Μια μαξιμαλιστική φαντασμαγορία που ίσως όμως αποτελεί και τον ουσιαστικό πρωταγωνιστή της ταινίας.

Οι όποιες επιστρώσεις κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού είναι λεπτές, σχεδόν ισχνές, συνοδεύουν την σχεδόν παροξυσματική εικαστικά κατασκευή του, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.

Ο Άντερσον δεν σου δίνει χρόνο να επεξεργαστείς όσα παρακολουθείς σε ένα βαρυφορτωμένο σινεμά σημειολογίας. Μπορείς βεβαίως να αφεθείς και να νιώσεις, να εισπράξεις μέρος από τον κινηματογραφικό πλούτο που σου προσφέρει σε ένα θέμα που δύσκολα περιγράφεται, αλλά και με μεγάλη δυσκολία εξαργυρώνεται επί της ουσίας.

Πρώτη δημοσίευση: 2 Δεκ. 2021, 03:48
Ενημέρωση: 9 Δεκ. 2021, 02:11
Συντάκτης: 
Τίτλος:
The French Dispatch
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
107
Εταιρία διανομής: 
Release: 
2 Δεκεμβρίου 2021

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos