House of Gucci

Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τη πραγματική ιστορία της οικογενειακής αυτοκρατορίας του Ιταλικού οίκου μόδας Gucci. Διατρέχοντας τρεις δεκαετίες έρωτα, προδοσίας, παρακμής, εκδίκησης, και εν τέλει φόνου, παρακολουθούμε τί κρύβεται πίσω από ένα όνομα, ποια είναι η αξία του και για το τί είναι ικανή μια οικογένεια να κάνει προκειμένου να διατηρήσει τον απόλυτο έλεγχο.

Η ιστορία της ταινίας ξεκινά στη δεκαετία του ‘70, ένα κομβικό σημείο για την αυτοκρατορία του Οίκου μόδας. Καθώς η παγκόσμια εμβέλεια της οικογένειας έχει διευρυνθεί, το ίδιο συμβαίνει και με τις φήμες για οικονομικές ατασθαλίες που βλάπτουν την καλή φήμη του ονόματος. Η επιχείρηση των Gucci εποπτεύεται από τους δύο διάδοχους, τον φιλόδοξο Άλντο και τον πιο συντηρητικό αδελφό του Ροντόλφο. Ο Άλντο δεν έχει την πρόθεση να παραχωρήσει τον έλεγχο του ονόματος, πόσο μάλλον στον γιο του Πάολο, στον οποίο δεν τρέφει μεγάλη εκτίμηση. Ο συνεσταλμένος και προστατευμένος γόνος του αδελφού του, του Ροντόλφο, θα προτιμούσε να ασχοληθεί με τα νομικά παρά να αναλάβει την παγκόσμια αυτοκρατορία της μόδας. Όταν όμως θα ερωτευτεί την φιλόδοξη και γοητευτική Πατρίτσια, όλα θα αλλάξουν. Η επιχείρηση θα περάσει στη νέα γενιά και τότε θα ανοίξει ένας κύκλος ίντριγκας και πάθους, ανόδου και πτώσης.

Το χρονικό της ανόδου και της πτώσης της οικογένειας Gucci έχει όλα εκείνα τα συστατικά μιας πατροπαράδοτης σαπουνόπερας: έρωτες, πισώπλατες μαχαιριές, συνομωσίες και φυσικά άφθονο και ατελείωτο γκλάμουρ. Τα οικογενειακά πάθη μιας διάσημης οικογένειας εγωπαθών μελών πίσω από το brand name ενός κολοσσού, όπως ο Gucci.

Όλα αυτά ο Ρίντλεϊ Σκοτ τα παίζει στα δάχτυλα και τα διηγείται με μια στιλάτη προσέγγιση που περιέχει ένα κοκτέιλ με ισόποσες δόσεις δράματος, χιούμορ και αγωνίας. Με μια αφήγηση δοτική και προς το «εμπορικό» μάτι, με γρήγορο ρυθμό που όμως δεν ξεγελάει, φροντίζοντας συχνά πυκνά να καταθέσει οξυδερκή κοινωνική κριτική.

Με περιτύλιγμα έναν διαβρωτικό σαρκασμό, ο Σκοτ σχηματίζει τους χαρακτήρες του να ακροβατούν φαινομενικά ανεξέλεγκτα στο όριο του τραγέλαφου, ίσως θυσιάζει την συνοχή της αφήγησής του προς όφελος ενός μωσαϊκό διαφορετικού ύφους ερμηνειών που απαιτούν όμως την συγκέντρωσή σου ώστε να μην παρασυρθείς στη δίνη των στιγμιαίων απολαύσεων που προσφέρουν ως αυτόνομοι χαρακτήρες και όχι ως καλοκουρδισμένο σύνολο.

Για παράδειγμα, Άνταμ Ντράιβερ, Αλ Πατσίνο, Τζάρεντ Λέτο, Τζέρεμι Άιρονς που συγκροτούν το ανδρικό σώμα της οικογένειας δεν καταφέρνουν να συντονιστούν και να μοιάζουν με συγγενείς, έστω και αν οι ρόλοι τους έχουν αέρα να αναπνεύσουν και «ζωή» να ζήσουν. Ο αγνώριστος Λέτο με την θεατράλε ερμηνεία του και ο παραδόξως συγκρατημένος και ισορροπημένος Πατσίνο, δεν τέμνονται σχεδόν ποτέ με τον μάλλον αμήχανο Ντράιβερ και τον απόμακρο Άιρονς.

Η Lady Gaga είναι όμως αυτή που κλέβει την παράσταση. Ακόμα περισσότερο πιο… ηθοποιός από το «A star is born», έχει δουλέψει σκληρά και έχει εξελιχθεί, εδώ αποτελεί το αλατοπίπερο του φιλμ στον ρόλο της Πατρίτσια (Λαίδης Μάκβεθ) Γκούτσι, με μηχανορραφίες και εκτόπισμα με νεύρο και τσαγανό που πραγματικά εκπλήσσει, ελίσσεται με άνεση στο μελόδραμα και την κωμωδία με πάθος και ίσως και άγνοια κινδύνου.

Με τον Σκοτ να προσπαθεί συνεχώς να συγκρατηθεί για να μην παραδώσει πλήρως το φιλμ στο camp και την παρωδία παρά το σοβαρό των αληθινών γεγονότων, τελικά μια ένοχη απόλαυση τη νιώθεις και την απολαμβάνεις την ταινία.