No time to die

Σύνοψη: Ο Τζέιμς Μποντ έχει εγκαταλείψει την ενεργό δράση και απολαμβάνει μια ήρεμη ζωή στη Τζαμάικα. Η γαλήνη της καθημερινότητάς του θα είναι προσωρινή και θα διακοπεί απότομα όταν ένας παλιός γνώριμος, ο Φίλιξ Λέιτερ της CIΑ, θα εμφανιστεί για να ζητήσει τη βοήθειά του. Η αποστολή διάσωσης ενός επιστήμονα τον οποίον έχουν απαγάγει θα αποδειχθεί πολύ πιο περίπλοκη απ’ ό,τι έδειχνε.

Ο Τζέιμς Μποντ, μέσα από μια δαιδαλώδη διαδρομή που θα του υποδείξουν τα παρακρατικά μυστικά και οι απρόσμενες αποκαλύψεις, θα οδηγηθεί στα χνάρια ενός μυστηριώδους «κακού», ο οποίος έχει στην κατοχή του μια επικίνδυνη, νέα τεχνολογία.

Άποψη: Τέλος εποχής για τον Τζέιμς Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ που έχει αποδείξει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε κακό, τώρα και με απειλή όπλου βιολογικού πολέμου.

Ο 53χρονος Βρετανός ηθοποιός κατάφερε μια τολμηρή αλλαγή στην τζεϊμσμποντική μυθολογία, παραμερίζοντας ελαφρώς το φλέγμα και το show-off, προσθέτωντας περισσότερη σκληράδα και φυσικότητα, εισάγοντας τον διάσημο ήρωα στον 21ο αιώνα.

Όσο για το ποιο θα είναι το μέλλον, οι υπαινιγμοί στο φιλμ είναι ανησυχητικοί: «το 007 είναι απλά ένα νούμερο», ακούμε στην ταινία. Καλό θα είναι, καθώς είναι λοιπόν ένα νούμερο, οποιαδήποτε σκέψη για κάτι διαφορετικό από Βρετανό φλεγματικό άνδρα πράκτορα, ας την αφήσουν για κάποιον πράκτορα 008, 009, ή 0056789. Όπως άλλωστε το δήλωσε μέσες άκρες και ο ίδιος ο Κρεγκ, αλλά και η παραγωγός του franchise, Μπάρμπαρα Μπρόκολι. 

Το έβγαλα από μέσα μου, αν και δεν με έχει συνεπάρει ποτέ κάποια James Bond ταινία, επομένως δεν ανήκω στην fan base του φιλμ, ωστόσο κάποιες σταθερές ΔΕΝ τις πειράζεις στο όνομα της πολιτικής ορθότητας και του φαντεζί νωτερισμού για την πρόκληση. Συνεχίζω

To «No Time to Die» παίρνει τον χρόνο του και χαρίζει στον Κρεγκ έναν επίλογο όπως ακριβώς του αξίζει, μιας και μπορεί τον Σον Κόνερι να μην τον άγγιξε ποτέ, αλλά τίμησε και ίδρωσε και με το παραπάνω την φανέλα και έγραψε απόλυτα δικαιολογημένα το όνομά του στο πάνθεον.

Το πρώτο μισό είναι ξεκάθαρα τζειμσμποντικό: θεαματικό, με εντυπωσιακές σκηνές δράσης και καταδίωξης, ένα σχεδόν ανεπαίσθητο φλεγματικό χιούμορ, παλαιάς κοπής σκηνοθετική ματιά (έστω και αν λείπει η αρχοντική και σκοτεινή πλανοθεσία από την ματιά του Μέντες), αλλά και ξεκάθαρα νοσταλγικό στα μουσικά θέματά του με αναφορές σε παλαιότερες ταινίες του μυθικού franchise, έστω και αν το τραγούδι της Billie Eilish είναι ένας μεγάλος ύπνος, ένα από τα πιο αδιάφορα στην ιστορία.

Από τη στιγμή που εμφανίζεται ο κακός «κακός» του Ράμι Μάλεκ, ο οποίος ποτέ δεν μπορεί να υπερβεί το εύγλωττο παρουσιαστικό του σε μι εντελώς επίπεδη ερμηνεία, η κατάσταση παρεκκλίνει.

Ο Φουκουνάγκα χάνει ελαφρώς τη συνοχή της οπτικής του ταυτότητας, δοκιμάζεται επικίνδυνα αφηγηματικά, οι σκηνές ανθολογίας λιγοστεύουν και οι υπόλοιπες χάνουν σε έμπνευση και δημιουργική πνοή, κάπου η νοσταλγία φέρνει προς μίμηση.

Όμως ο παλιομοδίτης (αλλά και μοντέρνος στην ίδια παράγραφο δράσης) κοσμοπολίτης κατάσκοπος είναι εκεί για να τραβήξει τα βλέμματα, με μια στιβαρή και μετρημένη ερμηνεία συγκαλυμμένης συγκίνησης και γλυκόπικρης μελαγχολίας από τον Κρεγκ. Αυτή η ταινία είναι το δικό του αντίο, ο αποχαιρετισμός σε ένα υπέροχο κινηματογραφικό ψέμμα.

Μια περιπέτεια που αξίζει τα χρήματά της.