The father who moves mountains

Σύνοψη: Όταν η αστυνομία ενημερώνει τον Μιρσεά Τζιάνου ότι ο γιος του, Κόσμιν,  χάθηκε στα Καρπάθια Όρη μαζί με την κοπέλα του τότε αυτός θα συνδράμει με όποια βοήθεια κατέχει στο έργο των διασωστών.

Άποψη: Γυρισμένο στο εκτυφλωτικό λευκό του χιονιού, το πρόσφατο δράμα του Ντανιέλ Σάντου (το επίσης δικό του “One Step Behind the Seraphim” το είχαμε δει και στις Νύχτες Πρεμιέρας πριν κάποια χρόνια) αυτοπροσδιορίζεται από τον τίτλο του και δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων: ο πατέρας αναλαμβάνει τον ρόλο του μοναχικού εναπομείναντα σε μία τραγωδία μη αναστρέψιμη και δυνητικά επικίνδυνη, τουλάχιστον στα τελευταία στάδια αυτής όπου και μένει μόνος, ψυχή τε και σώματι.

Εάν εξαιρέσουμε την επιμονή του κυρίου Τζιάνου (Άντριαν Τιτιένι), όπως τον αποκαλούν διαρκώς στην ταινία, τότε δεν αργούμε να διακρίνουμε κοινά σημεία με το “Loveless” του Ζβιάγκιντσεφ  ειδικά όσον αφορά την φωτογραφία, τους ήρωες αλλά και την ιστορία αυτή καθαυτή.

Ο Σάντου στέκεται με την κάμερά του μπροστά στον πόνο και την απόγνωση των γονέων, μπροστά στις απέλπιδες προσπάθειες του πατέρα να εντοπίσει τον γιο του ζωντανό ή νεκρό, μπροστά ακόμα και στην άχαρη στιγμή όπου η πικρία και ο θυμός κατακλύζουν την μητέρα του Κόσμιν η οποία καταλήγει να κατηγορεί την επίσης αγνοούμενη κοπέλα αλλά και την συμπάσχουσα μητέρα αυτής. Και όλο το καστ βγάζει μία πραγματικά πονεμένη δυναμική, εκφράζοντας με διαφορετικούς τρόπους την απώλεια και το πένθος, γιατί ουσιαστικά περί αυτού πρόκειται.

Και ενώ όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες φθίνουν σε αντοχές, ο πατέρας δυναμώνει και πεισμώνει και εν τέλει, χρησιμοποιώντας μέσα που αρχικά δεν μας γίνονται γνωστά, καταφέρνει να φέρει στο πλευρό του την Μυστική Υπηρεσία και τις τεχνολογίες της.

Για μία χώρα όπως η Ρουμανία, που μοιάζει με την Ελλάδα κοινωνιολογικά, η έννοια της αξιοκρατίας είναι πολύ εύθραυστη και επηρεάζεται πολύ εύκολα από την οικονομική κατάσταση. Παρότι και οι δύο οικογένειες ανησυχούν ισάξια για την μοίρα των παιδιών τους, οι διασυνδέσεις και τα μέσα δίνουν ένα ξεκάθαρο προβάδισμα στον Τζιάνου με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να δείξει και αυτή τη πλευρά της οδύσσειας. Όταν δηλαδή οι μη προσπελάσιμες χιονισμένες κορυφές των Καρπαθίων μπορούν σιγά σιγά να λιώσουν με τον κατάλληλο τρόπο.

Αν και θα θέλαμε λίγη περισσότερη λεπτομέρεια στο πώς το αυτό το κοινωνικό χάσμα μπορεί να επηρεάσει μία επιχείρηση διάσωσης από πρακτική άποψη μέχρι το πώς επιδρά στην ψυχολογία των συμμετεχόντων, το “Father Who Moves Mountains” ήταν ένα πυκνό και καλογυρισμένο δράμα, πλούσιο σε συναισθήματα αλλά απαλλαγμένο από βαρύγδουπα λόγια βαθιάς θλίψης που ενίοτε λειτουργούν εναντίον των ταινιών.