Gunpowder milkshake

Σύνοψη: Η Σαμ ήταν μόλις 12 ετών, όταν η μητέρα της Σκάρλετ, μια επίλεκτη δολοφόνος, αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει. Η Σαμ μεγάλωσε υπό την προστασία της Εταιρείας του αδίστακτου εγκληματικού συνδικάτου στο οποίο ήταν μέλος η μητέρα της.

Σήμερα, 15 χρόνια αργότερα, η Σαμ, ακολουθώντας τα βήματα της μητέρας της, έχει εξελιχθεί σε μια αδυσώπητη δολοφόνο. Είναι αποτελεσματική και αφοσιωμένη, αλλά όταν μια εξαιρετικά επικίνδυνη δουλειά πηγαίνει στραβά, η Σαμ καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην πίστη της στην Εταιρεία και την προστασία της ζωής ενός αθώου 8χρονου κοριτσιού, της Έμιλι. Έχοντας μπει στο στόχαστρο, η Σαμ έχει μόνο μία ευκαιρία να επιβιώσει: Να έρθει κοντά με τη μητέρα της και τις επικίνδυνες συνεργάτιδές της, τις Βιβλιοθηκάριους.

Άποψη: Οι ιστορίες εκδίκησης και οι πληρωμένοι δολοφόνοι ποτέ δεν έπαψαν να απασχολούν τον κινηματογράφο είδους, το σινεμά δράσης. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια ευχάριστη και ανανεωτική ως ένα βαθμό επάνοδος με ενδιαφέρουσες ταινίες αλλά και μια σειρά μιμήσεων όσων ξεχωρίζουν. Κάτι κοινό βέβαια που ενώνει πολλές είναι η αγάπη στο στυλιζάρισμα και στην αισθητική με τα νέον φώτα.

Έτσι και στο Gunpowder Milkshake, κάτι ανάμεσα σε John Wick και Atomic Blonde, ο ίσως όχι τόσο γνωστός σε πρώτο άκουσμα Ισραηλινός σκηνοθέτης, Navot Papushado, που όμως γνωρίσαμε ως συν-σκηνοθέτη του Big Bad Wolves το 2013, μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας (και μια από τις αγαπημένες του Tarantino), και από τις καλύτερες του είδους, αποχωρίζεται για πρώτη φορά τον συν-σκηνοθέτη του Aharon Keshales και σκηνοθετεί την πρώτη του πλήρως αγγλόφωνη ταινία.

Και η αλήθεια είναι πως σε μεγάλο βαθμό δικαιώνεται. Μπορεί  να μην έχει την τρέλα και την αψάδα του Big Bad Wolves αλλά είναι ένα από τα καλά δείγματα του είδους των θρίλερ δράσης με πληρωμένους δολοφόνους που ξεφεύγουν από την πεπατημένη και ακολουθούν τον δικό τους δρόμο, σαν άλλοι μεγάλοι, κακοί (?) λύκοι.

Απενοχοποιημένα fun, όπως και οι προηγούμενες ταινίες του διδύμου, χωρίς καμία προσποίηση να πει κάτι σοβαρότερο ή να μεταφέρει την δράση σε κάτι ευρύτερο αυτού που φαίνεται. Ένα κορίτσι πίνει το μιλκσέικ του με την μαμά του και ανακαλύπτει την βρώμικη πλευρά του επαγγέλματος της μαμάς, η οποία αναγκάζεται να την εγκαταλείψει. 15 χρόνια μετά η ίδια είναι η μεγάλη που όμως δεν θα αφήσει ένα μικρό κορίτσι και θα κάνει ό,τι μπορεί για να το σώσει. Ανά στιγμές χιουμοριστικό, ανά στιγμές εκρηκτικό, σίγουρα πολύ ενδιαφέρον, με αρκετά καρτουνίστικη διάθεση ως προς την υπερβολή, η οποία δεν ξενίζει, δεδομένου τι προσφέρει.

Του λείπει λίγο περισσότερη τρέλα και ίσως λιγότεροι περιφερειακοί χαρακτήρες. Επίσης, η Lena Headey ως μητέρα κάνει τρομερή δουλειά αλλά επειδή το βάρος πέφτει πάνω στον ρόλο της κόρης, την οποία υποδύεται η Karen Gillian (την γνωρίσαμε μέσα από την Marvel, στα Guardians of Galaxy και Avengers), αποδεικνύεται εν τέλει κάπως ανεπαρκής. Έχει ανακοινωθεί πως θα υπάρξει σίκουελ, αναμένουμε παραπάνω πληροφορίες για αυτό.