"Post Mortem" season 1: Χιούμορ και τρόμος

Σύνοψη: Η Λίβε Χαλάνγκεν εντοπίζεται νεκρή σε ένα χωράφι έξω από την πόλη Σκάρνες. Λίγες ώρες αργότερα όμως επιστρέφει στη ζωή έχοντας μία απελπιστικά έντονη δίψα για αίμα.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Στο μεταξύ, το γραφείο τελετών της οικογένειάς της χρειάζεται περισσότερη δουλειά και εκείνη αποφασίζει να βοηθήσει.

Άποψη: Η νορβηγικής παραγωγής σειρά του Netflix δεν αρκείται στην αφήγηση μίας τυπικής και χιλιοειπωμένης βαμπιρικής ιστορίας και στην τυφλή τήρηση των βασικών κανόνων του είδους.

Αντιθέτως, το Post Mortem επιχειρεί να μας συστήσει τον βαμπιρικό μύθο μέσα από μία αντισυμβατική και φρέσκια προσέγγιση αμφισβητώντας ακόμα και τις γνώριμες ιδιότητες των βαμπίρ με εξαίρεση εκείνη που θέλει τα απέθαντα αυτά μυθικά πλάσματα να τρέφονται με αίμα. Μετά την επιστροφή της από τον κόσμο των νεκρών η Λίβε δεν κρύβεται την ημέρα φοβούμενη το φως, όπως ίσως θα περιμέναμε, αλλά συνεχίζει κανονικά τη ζωή της μοιάζοντας απόλυτα φυσιολογική στους γύρω της. Σύντομα εκείνη συνειδητοποιεί τις αλλαγές πάνω της χωρίς όμως να καταλαβαίνει τι ακριβώς της συμβαίνει. Οι αισθήσεις της οξύνονται, αϋπνίες την ταλαιπωρούν και μία ανεξέλεγκτη δίψα για αίμα την κυριεύει.

Σύμφωνα με την εναλλακτική ματιά των Harald Zwart και Petter Holmsen που βρίσκονται πίσω από το σκηνοθετικό τιμόνι και συνυπογράφουν το σενάριο,τα βαμπίρ είναι περισσότερο θύματα της νέας αιμοδιψούς τους φύσης, την οποία παλεύουν να τιθασεύσουν για να μη θυσιάσουν αθώες ανθρώπινες ζωές προς ικανοποίηση της δίψας τους, παρά θύτες.

Σε αυτήν ακριβώς τη μοντέρνα εκδοχή που υιοθετεί το Post Mortem, οφείλεται η απόσταση που το χωρίζει από τις τυπικές βαμπιρικές σειρές τρόμου με εκείνο να κινείται μεταξύ θρίλερ, δράματος και κωμωδίας. Όχι ότι απουσιάζουν οι αιματοβαμμένες σκηνές αλλά οι γερές δόσεις μαύρου χιούμορ εμπλουτίζουν τη μονότονα τρομακτική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τις αντίστοιχες σειρές.

Το Posto Mortemν προσφέρεται για binge-watching με τα επεισόδια να γίνονται όλο και πιο ενδιαφέροντα και καθηλωτικά όσο η ιστορία εξελίσσεται για να οδηγήσουν όμως σε ένα βεβιασμένο και απότομο φινάλε που αδικεί την κατά τα άλλα ανατρεπτική πλοκή.

Αναστασία Σταθά