Stillwater

Σύνοψη: Ένας Αμερικανός εργάτης διύλισης πετρελαίου από την Οκλαχόμα ταξιδεύει στην Μασσαλία για να επισκεφθεί την αποξενωμένη κόρη του, η οποία  βρίσκεται στην φυλακή για έναν φόνο που όπως ισχυρίζεται δεν έχει κάνει.

Αντιμέτωπος με δυσκολίες στην επικοινωνία λόγω γλώσσας,  με τις πολιτισμικές διαφορές και έναν πολύπλοκο νομικό σύστημα ο Mπιλ χτίζει μια καινούρια ζωή στην Γαλλία καθώς αναλαμβάνει να βρει τρόπο να δικαιώσει την κόρη του.

Άποψη: Σκηνοθετημένο από τον Τομ ΜακΚάρθι (του spot on «Spotlight» που απέσπασε Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 2016), το «Stillwater» είναι κάτι σαφώς περισσότερο από «άλλο ένα αμερικάνικο δραματοποιημένο φιλμ περιπέτειας».

Ο έντιμος, μετρημένος και «πατριώτης» Αμερικανός εργάτης σε μια μικρή κωμόπολη της πατρίδας του, πρώην αλκοολικός και ναρκομανής, αποφασίζει να παραμείνει στην μακρινή Μασσαλία της Γαλλίας όσο χρόνο χρειαστεί για να καταφέρει (με βάση ένα νέο στοιχείο που προκύπτει) να αποδείξει την αθωότητα της κόρης του που έχει καταδικαστεί για φόνο και έχει ήδη εκτίσει το μισό της ποινής της.

Αυτός ο στιβαρός και στωικός redneck θα προσπαθήσει επιτέλους να κάνει το σωστό για την κόρη του που τόσο την είχε παραμελήσει όταν ήταν μικρότερη, θέλει να αποκαταστήσει τις σχέσεις τους και θα το προσπαθήσει σε μια ξένη χώρα με εντελώς διαφορετικά ήθη και έθιμα, χωρίς να γνωρίζει την γλώσσα, τις καταστάσεις, που να επιμείνει, από που να προφυλαχθεί. Θα κινδυνεύσει, θα γνωρίσει στο πετσί του τον ρατσισμό του ξένου και το φυλετικό μίσος, όπως ακριβώς και στην Αμερική του Τραμπ απ’όπου κατάγεται, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τα παρατήσει, έστω και αν λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά με ένστικτο.

Στην πορεία θα γνωρίσει μια Γαλλίδα ηθοποιό που μένει με την οκτάχρονη κόρη της, θα τον βοηθήσει, θα δεθεί μαζί τους και θα βρει στην αφοπλιστική τους αγάπη, την οικογένεια που δεν περίμενε ποτέ ότι θα ήθελε να είχε.

Και τελικά η πλοκή της έρευνας για την αθωότητα της κόρης του είναι το όχημα για την εξελικτική πορεία της συναισθηματικής ωρίμανσης του Μπιλ και τις μικρές στάσεις που θα κάνει μέχρι να φτάσει στο τέλος με μια σεναριακή ανατροπή που θα τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει όσα μέχρι τώρα ήταν ακριβώς μπροστά στα μάτια του.

Ίσως να είναι από επιλογή ο τόσο στερεοτυπικά γραμμένος κεντρικός χαρακτήρας και μαζί και οι αρκετά κλισέ δεύτεροι ρόλοι, στερούν όμως από το φιλμ το άλμα προς το σπουδαίο. Έστω και αν η πρόθεση του ΜακΚάρθι (που μετείχε και στην συγγραφή του σεναρίου) είναι να αποδομήσει αυτό ακριβώς το στερεότυπο του ματσό ακαλλιέργητου («τι δουλειά έχω εγώ σε ένα θέατρο;») Αμερικανού που τα παίρνει όλα σβάρνα για να σώσει την κόρη του, το κορίτσι του. Και το επιχειρεί με μια ώριμη προσέγγιση, με δωρικότητα, αλλά και γλύκα, και αναπάντεχες ευαισθησίες.

Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα είχε λειτουργήσει, αν δεν υπήρχε αυτή η εκπληκτική ερμηνεία του Ματ Ντέιμον. Ένας θρίαμβος σιωπών, βωβού πόνου, πνιχτού θυμού που βάζω στοίχημα ότι θα τον φέρει στην οσκαρική πεντάδα της επόμενης απονομής.

Αυτή η μοναδική φυσικότητα αυτού του ανθρώπου είναι ειλικρινά αφοπλιστική. Με τρομερή δουλειά και διάβασμα στον ρόλο του, από τον τρόπο που θα στήσει το κορμί του, τον τρόπο που θα περπατήσει αντανακλώντας τα άγχη του, τα σφιγμένα «yes ma’am» που ξεστομίζει, με μια πληγωμένη αλλά περήφανη αξιοπρέπεια ανεβάζει τους τόνους της έντασης με μια μεγαλειώδη εσωτερικότητα, χωρίς την παραμικρή μανιέρα, την ίδια στιγμή που κύματα ευαισθησίας, αναβλύζουν και τον κατακλύζουν, τον αιφνιδιάζουν και μας συγκινούν.

Μάλλον η κορυφαία στιγμή της καριέρας του και σίγουρα μια από τις ερμηνείες της χρονιάς. Δικαιολογημένο το 5λεπτο standing ovation (και τα δάκρυά του) στο πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών.