Prime time

Σύνοψη: Παραμονή Πρωτοχρονιάς 1999 και όλα τα πολωνικά κανάλια ετοιμάζονται για την αλλαγή της χιλιετίας.

Το πρόγραμμα θα διακόψει ο Σεμπάστιαν, ένας εικοσάχρονος, που εισέρχεται στο στούντιο οπλισμένος απειλώντας και κλειδώνοντας το συνεργείο.

Σκοπός του είναι να μεταφέρει ένα μήνυμα στον αέρα.

Άποψη: Το Prime Time είναι το ντεμπούτο μεγάλου μήκους μυθοπλασίας του Jakub Piatek, ένα πολωνικό θρίλερ που στριμάρει μέσω της πλατφόρμας του Netflix. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Bartosz Bielenia, γνωστός από τον ρόλο του στο «Corpus Christi».

Η ταινία διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου μέσα στο τηλεοπτικό στούντιο του καναλιού, γεγονός που προσδίδει από την αρχή μια θεατρικότητα στην ταινία. Ο περιορισμός του χώρου σε συνδυασμό με την επιλογή πολύ μουντών και θαμπών χρωμάτων δημιουργούν κατευθείαν μια αίσθηση κλειστοφοβίας στον θεατή. Κλειστοφοβία, όπως αυτή που σίγουρα νιώθουν οι όμηροι αλλά και σαν αυτή που νιώθει ο ίδιος ο Σεμπάστιαν. Η συνολική ατμόσφαιρα – ήδη από την αρχή – προετοιμάζει τον θεατή ψυχολογικά, αλλά καταφέρνει και να κρατήσει το ενδιαφέρον του και την αγωνία μέχρι το τέλος.

Το Prime Time κάνει συνειδητά την επιλογή να μην εμβαθύνει, να μην δώσει καμία περαιτέρω πληροφορία για τη ζωή ή το υπόβαθρο των χαρακτήρων που παρουσιάζει. Το παρελθόν και το μέλλον τους είναι άγνωστο και αβέβαιο και ο θεατής έχει τη δυνατότητα να ζήσει μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι του παρόντος τους. Βάσει αυτού κάνει υποθέσεις για το τι είναι ο καθένας και για το τι ρόλο θα διαδραματίσει στην πλοκή.

Το ίδιο στοχευμένα απρόσωπο είναι το μήνυμα της ταινίας. Παρότι από την αρχή μέχρι το τέλος τα μηνύματα που προσπαθεί να επικοινωνήσει στον θεατή είναι πολλά και αρκετά σημαντικά, το Prime Time διατηρεί μέχρι το τέλος μια απόσταση και αφήνει τον θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Σίγουρα το Prime Time είχε πολλά να πει. Οι κοινωνικές διακρίσεις, η έλλειψη «βήματος» για την έκφραση ενός μηνύματος ή ενός αιτήματος την οποία βιώνει η πλειονότητα που κόσμου, το αίσθημα κλειστοφοβίας που μπορεί να δημιουργήσει μια κοινωνία, η αναλγησία του κόσμου μπροστά στον πόνο κάποιων ανθρώπων καθώς και η νοοτροπία του «κοίτα τη δουλειά σου», ίσως είναι μερικά απ’ αυτά.

Ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, το Prime Time στο τέλος αφήνει στον θεατή μια αίσθηση «ξένου».

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού