Little Fish

Σύνοψη: Καθώς ένας ιός, που προκαλεί αμνησία, εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, ένα νιόπαντρο ζευγάρι πασχίζει να διατηρήσει την σχέση τους ζωντανή όταν ο ιός τους χτυπάει την πόρτα.  

Άποψη: Αν σας λείπουν οι μέρες τις καραντίνας (σοβαρά τώρα;) και εκτός από την καθημερινή ζωή θέλετε να παρακολουθείτε την εξάπλωση ενός παγκόσμιου ιού και στις ταινίες σας, τότε μην ανησυχείτε γιατί το «Little fish» του Chad Hartigan είναι εδώ.

Αν και γυρίστηκε στην προ-covid εποχή, το «Little fish» μοιάζει να φωτογραφίζει, με μικρές μόνο διαφορές, τον κόσμο στον οποίο ζούμε εδώ και αρκετούς μήνες. Αντί για μια θανατηφόρα λοίμωξη του αναπνευστικού, εδώ έχουμε μια νευροφλεγμονώδη πάθηση που προκαλεί σταδιακά ολική απώλεια μνήμης (μάλλον πρόκειται για τον ίδιο ιό που «κόλλησε» και τα «Μήλα» του Χρίστου Νίκου) και αντί για αντιεμβολιαστές, έχουμε ένα οργισμένο πλήθος που παρακαλεί για μια θεραπεία, παρόλο που η ίδια βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο (η άβολη στιγμή που μια ταινία βγάζει περισσότερο νόημα από την πραγματική ζωή). Όλα τα υπόλοιπα όμως, είναι λίγο-πολύ τα ίδια. Τα ΜΜΕ ασχολούνται όλη την ημέρα με τον ιό και μια πιθανή θεραπεία, όλοι κυκλοφορούν με μάσκες και πολλές ανθρώπινες ζωές έχουν καταστραφεί. Τα γνωστά…

Σε αυτό τον κόσμο λοιπόν συναντάμε και τους πρωταγωνιστές μας, τον Jude (Jack O'Connell) και την Emma (Olivia Cooke), ένα νεαρό ζευγάρι, που καθώς ο Jude χάνει σταδιακά την μνήμη του, προσπαθεί να βρει έναν τρόπο για να μην βυθιστεί η αγάπη τους στην λήθη. Η Emma είναι μια κτηνίατρος που μετράει τις εναπομείναντες μέρες αδέσποτων σκύλων πριν την ευθανασία τους και προσπαθεί να τους χαρίσει έναν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο θάνατο, ενώ ο Jude, ως φωτογράφος, απαθανατίζει στιγμές και διατηρεί τις μνήμες των ανθρώπων ζωντανές.

Ο ρόλος που έχουν στην επαγγελματική τους ζωή, είναι ίδιος με αυτόν που καλούνται να παίξουν και στην προσωπική τους σχέση, όταν ο ιός θα εισβάλει στην ζωή τους έναν χρόνο μετά τον γάμο τους. Ξεκινάει έτσι ένας αγώνας δρόμου με τον χρόνο, όπου το ζευγάρι δοκιμάζει τα πάντα με την ελπίδα ότι θα βρεθεί κάποια λύση και ότι η αγάπη τους θα καταφέρει να επιβιώσει. Ταυτόχρονα, μέσα από αφηγήσεις της Emma και flashbacks που επανέρχονται συνεχώς, με μικρές παραλλαγές στις λεπτομέρειες, συμπληρώνεται ένα παζλ από αναμνήσεις, που μας αποκαλύπτει το παρελθόν του ζευγαριού, αλλά και την φύση του ιού που θολώνει την μνήμη όσων προσβάλει. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το «Little Fish», ευτυχώς έχει ένα καλό μοντάζ που δεν μπερδεύει τον θεατή και που ενώνει όλες αυτές τις χρονικές αναδρομές προκειμένου να φτιάξει μια όμορφη αφήγηση που θα συνδέσει την αρχή με το τέλος της ταινίας.

Η σχέση των Jude και Emma, προφανώς αποτελεί και τον πυρήνα της ταινίας, που όμως δεν απογοητεύει καθώς υπάρχει μια όμορφη χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών μας. Δυστυχώς όμως εκτός από τους κεντρικούς ήρωες, στην ταινία έχει τοποθετηθεί αρκετά άχαρα και ένα άλλο φιλικό ζευγάρι, για το οποίο δεν μαθαίνουμε ποτέ πολλά και που ο μόνος λόγος που υπάρχει είναι για να υπενθυμίζει στους θεατές πόσο άσχημα μπορούν να πάνε τα πράγματα.

Η ταινία στηρίζεται στην σημασία της μνήμης για να αγγίξει θέματα όπως αυτό της ταυτότητας, της απώλειας, της ύπαρξης και της αγάπης.

Κάποιος που δεν θυμάται τίποτα, παρόλο που βρίσκεται προφανώς εν ζωή, δεν έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο που «κατοικούσε» πριν λίγο το σώμα του. Η απόλυτη λήθη έτσι, σχεδόν ισοδυναμεί με θάνατο. Έναν θάνατο πολύ πιο επώδυνο, καθώς το σώμα βρίσκεται ακόμα «εδώ», ως μια σκιά του παρελθόντος, για να θυμίζει ασταμάτητα όλα αυτά που πλέον δεν υπάρχουν. Απέναντι σε αυτόν τον θάνατο, η ταινία τοποθετεί τον γνώριμο αντίπαλο του, την αγάπη. Πρόκειται λοιπόν για ένα ρομαντικό sci-fi, που χαρακτηρίζεται από έντονες νότες μελαγχολίας από την αρχή μέχρι και το τέλος και που έχει σαφέστατα επηρεαστεί από ταινίες όπως το «Memento» και το «Eternal Sunshine of the Spotless Mind».

Το «Little Fish» παρόλο που έχει κάποιες αδυναμίες, αποτελεί σίγουρα μια καλή προσπάθεια και ειδικά μάλιστα για το είδος του. Φυσικά η τόσο μελαγχολική του φύση, τα θέματα που σχολιάζει, αλλά και ο γεμάτος πανδημία κόσμος του, μπορεί να μην μοιάζουν ιδιαίτερα ελκυστικά στις μέρες μας και αυτό ίσως του στοιχίσει θεατές. Κρύβει όμως και κάτι ακόμα. Και αυτό είναι μια διακριτική τρυφερότητα και ένας γλυκός ρομαντισμός που συγκινούν πραγματικά.

Γιώργος Τόγιας