Σύνοψη: Ο διανοούμενος Μορτ Ρίφκιν συνοδεύει τη σύζυγο του, Σου, στο διάσημο ισπανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν, ανησυχώντας για το ξεμυάλισμα της με τον νεαρό σκηνοθέτης Φιλίπ.

Όσο η Σου ασχολείται παθιασμένα με τον γοητευτικό Φιλίπ, ο Μορτ συναντά τη γλυκιά Δρ. Ρόχας και κάτι μέσα του αλλάζει. Μία διάθεση αναθεώρησης της ζωής μέσα από τη δύναμη του κλασικού σινεμά αναζωπυρώνει την ελπίδα του Μορτ για το μέλλον.  

Άποψη: Ο Woody Allen ανέκαθεν υπήρξε ένας πρωτοπόρος της αμερικανικής κωμωδίας που γνωρίζει το κινηματογραφικό παρελθόν αλλά και πώς να το υπερβεί. Παρά τα 85 του χρόνια, εξακολουθεί να έχει έμπνευση και να εκπλήσσει ευχάριστα με τις ιδέες του, που άλλοτε του βγαίνουν άλλοτε όχι τόσο επιτυχημένα, αλλά σίγουρα δείχνουν έναν καλλιτέχνη που του αρέσει η δουλειά του. Η νέα του ταινία, που καθυστέρησε ένα χρόνο λόγω της πανδημίας, βγαίνει στα σινεμά και πετυχαίνει ό,τι υπόσχεται, γέλιο, σινεφίλ και φιλοσοφικές αναφορές, ρομάντζο και υπαρξιακά ερωτήματα.

Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν είναι μια μεταμοντέρνα ταινία μέσα σε ταινία, μιας και βασίζεται σε δύο στοιχεία, την πραγματικότητα και το όνειρο που τον φέρνουν κοντά σε δύο σκηνοθέτες που θαυμάζει, τον Ingmar Bergman των Άγριων Φραουλών και τον Federico Fellini με τον γενικότερο μαγικό ρεαλισμό του.

Από τη μία λοιπόν ένας πρώην καθηγητής κινηματογράφου και επίδοξος συγγραφέας,  ο Ρίφκιν του τίτλου, ταξιδεύει με την γυναίκα του και υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων καλλιτεχνών στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και περιπλέκονται σε ένα ερωτικό ρομάντζο παρόμοιο με εκείνο της ακριβώς προηγούμενης ταινίας του, της Βροχερής Μέρας, όπου μια κοπέλα ερωτεύεται έναν σκηνοθέτη και απομακρύνεται από το αγόρι της και τότε το αγόρι τριγυρνάει στους δρόμους της Νέας Υόρκης και ερωτεύεται μια άλλη κοπέλα, έτσι και εδώ έχουμε κάτι ανάλογο απλώς με μεσήλικες ήρωες και με την ισπανική πόλη αντί της αμερικανικής μεγαλούπολης.

Από την άλλη, ο Μορτ ονειρεύεται ότι πρωταγωνιστεί σε διάσημες σκηνές ταινιών του Bergman, του Bunuel, του Fellini, του Godard και του Truffaut αλλά και στον Πολίτη Κέιν και έτσι τις ξαναγυρίζει ο Allen με ασπρόμαυρη φωτογραφία από τον σπουδαίο Vittorio Storaro που έρχεται σε αντιδιαστολή με τα έντονα χρώματα των υπολοίπων σκηνών. Ο σκηνοθέτης ταυτόχρονα αποτίνει φόρο τιμής σε ταινίες και δημιουργούς που θαύμασε και μεγάλωσε μαζί τους, όπως και ο ήρωάς του, και από την άλλη παίζει με αυτές και τις παρωδεί απολαυστικά (τουλάχιστον τις περισσότερες). Βέβαια έχει και κάποιες αναφορές ακόμα και στο δικό του σινεμά, όπως στο Stardust Memories, το Shadows and a Fog και φυσικά τα σεναριακά μοτίβα του που επαναλαμβάνονται σχεδόν σε κάθε ταινία του.

Από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας είναι σίγουρα οι σινεφίλ παρωδίες αλλά και η κριτική του Allen προς τον σύγχρονο κινηματογράφο μέσα από τον χαρακτήρα του ψευτοδιανοούμενου και κοινωνικά ευαισθητοποιημένου σκηνοθέτη που υποδύεται τόσο αυτάρκεσκα όσο του χρειάζεται ο Louis Garrel. Από την άλλη υπάρχουν δύο βασικές αδυναμίες. Η μία είναι η σκηνοθεσία του Allen που εδώ και χρόνια έχει παγώσει και έχει μείνει σταθερή, αφού έχει σταματήσει και την κάμερα στο χέρι και τις γρήγορες κινήσεις και ενώ κάποιες σκηνές θα μπορούσαν να είναι πιο αστείες βάσει του σεναρίου που είναι από τα πιο αστεία που έχει γράψει τα τελευταία χρόνια, χάνει κάπως από την απίστευτη στατικότητα της κάμερας, την οποία αντικαθιστά με σβελτάδα μόνο για να μιμηθεί τον Godard σε μια σκηνή του Με κομμένη την ανάσα.

Η δεύτερη αδυναμία είναι ο εξαιρετικός Wallace Shawn, που παρότι απολαυστικός (και στενός συνεργάτης του Allen, από την εποχή του Manhattan που τον ανακάλυψε), ο ρόλος του Ρίφκιν είναι από τους πιο γουντιαλενικούς ρόλους που έχει δημιουργήσει ποτέ, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να μην σκεφτείς πόσο καλύτερος θα ήταν ο ίδιος ο Allen.

Αν περιμένετε να δείτε τον δις βραβευμένο με Όσκαρ Christoph Waltz στην ταινία, θα περιμένετε πολύ, για να τον δείτε τελικά μόνο σε μια σκηνή, τονίζοντας το οξύμωρο της υπόθεσης Allen, με άλλους ηθοποιούς να τον απαρνιούνται και άλλους να θέλουν διακαώς να παίξουν σε ταινία, έστω και μια σκηνή ενός λεπτού.

Δεν πρόκειται να αποκτήσει νέο κοινό με αυτή την ταινία, μιας και είναι από εκείνες που είναι φτιαγμένες αποκλειστικά για το κοινό του, αλλά τουλάχιστον αυτό δεν θα απογοητευτεί, αντιθέτως θα περάσει ευχάριστα.

Πρώτη δημοσίευση: 15 Ιουλίου 2021, 14:24
Ενημέρωση: 22 Ιουλίου 2021, 02:05
Τίτλος:
Rifkin's festival (Το φεστιβάλ του Ρίφκιν)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
88
Εταιρία διανομής: 
Release: 
15 Ιουλίου 2021

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
23 ώρες

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos