The wind

Σύνοψη: Νεαρό ζευγάρι προσπαθεί να φτιάξει το σπιτικό του, μέσα σε μια απέραντη ερημιά στα τελη του 1800.

Τη μονοτονία τους θα σπάσουν οι νεοφερμένοι γείτονες, έως ότου η παράνοια αρχίζει και τους χτυπάει την πόρτα. Ή μήπως απ'την αρχή κάτι δε πήγαινε καλά;

Γνώμη: Καταρχήν, το όχι τόσο συχνό πάντρεμα 2 αγαπημένων μας ειδών, ποτέ δεν μας αφήνει αδιάφορους.Το ντεμπούτο της Emma Tammi στη σκηνοθεσία δεν είναι ασφαλές. Είναι ένα αργόσυρτο θρίλερ με μια χροιά western και μια μελέτη στη ψυχοσύνθεση των ανθρώπων όταν μένουν μόνοι. Είμαστε νορμάλ άνθρωποι, άρα πατάμε play.

Στο όλο εγχείρημα, την βοηθάει πολύ η πρωταγωνίστρια Caitlin Gerard, η οποία κυριολεκτικά σηκώνει το έργο στης πλάτες της. Άλλοτε με σιωπές, άλλοτε με μορφασμούς πόνου εξωτερικούς η μή, η Lizzy είναι μια γυναίκα που προσπαθεί να είναι μια καλή σύζυγος και σύντροφος, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ξεπεράσει τα ψυχικά της τραύματα και την απώλεια. Πώς όμως να το καταφέρει αυτό στην απόλυτη απομόνωση και με ένα σύντροφο συνέχεια απών; Οι αντρικοί χαρακτήρες της ταινίας μας προσπερνούν αδιάφοροι, ενώ μια υποστηρικτική νότα δίνει η Julia Telles στο ρόλο της νεοφερμένης γειτόνισσας που οδηγεί την Lizzy στην οριστική κατρακύλα.

Αργόσυρτη είπαμε; Η ταινία κυλάει πολύ αργά και παρά τη μικρή διάρκεια της, αν σε βρει κουρασμένο θα σε αποτελειώσει και θα σε στείλει στην αγκαλιά του μορφέα. Τα flashbacks είναι αλλεπάλληλα, εύκολες απαντήσεις δεν παίρνουμε σε κανένα σημείο και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δεν μαθαίνουμε και τίποτα απολύτως όμως για οποιοδήποτε background του ζευγαριού, όπως για ποιο λόγο επέλεξαν να μείνουν στο έλεος του Θεού, αλλά και φυσικά γιατί μετά τα πρώτα σημάδια τρέλας δεν σηκώνονται να φύγουν.

Και ενώ η κατάσταση σκοτεινιάζει με οράματα, τον άνεμο σε ρόλο διαβόλου να έρχεται κάθε νύχτα στην είσοδο του σπιτιού, κογιότ να στραβοκοιτάζουν, ο σύζυγος δεν ασχολείται το παραμικρό και η μόνη συμβουλή προς τη σύντροφό του, είναι να έχει μονίμως τη καραμπίνα μαζί της. 'Αψογα.

Το φινάλε μένει και αυτό ανοιχτό σε διάφορες ερμηνείες.

Μια καλή προσπαθεια, για την οποία θα πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον Lyn Moncrief και στην υπέροχη φωτογραφία που αποτελεί τον βασικό πυρηνα της ταινίας .Η απόλυτη ερημιά, πανέμορφη και συνάμα στοιχειωτική. 

Το 'Τhe Wind' είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ χαμηλών τόνων που δεν θα μείνει στην ιστορία. Μια ωδή στη μοναξιά και στις παράπλευρες απώλειες που προκαλεί.

Ευτυχώς δε παρακολουθήσαμε τη συγκεκριμένη ταινία σε περίοδο καραντίνας,πιστέψτε μας δε θα ήταν μια ευχάριστη εμπειρία.  Χίλιες φορές πάντως να παρακολουθούμε το The Wind άυπνοι, παρά την καθημερινότητα...

Μίλτος Παπατριανταφύλλου