In my room

Σύνοψη: Ο Armin είναι ένας οπερατέρ σε ένα γερμανικό τηλεοπτικό κανάλι. Τόσο η προσωπική του όσο και η επαγγελματική του ζωή βρίσκονται σε τέλμα.

Μια μέρα θα ξυπνήσει από ένα hangover και θα διαπιστώσει ότι είναι ο μόνος επιζών στον κόσμο.

Άποψη: Ένα αλληγορικό, μετα-αποκαλυπτικό και ρεαλιστικά δυστοπικό δράμα που απεδείχθη και ολίγον τι προφητικό, μιας και βγήκε το 2018 και μιλάει για μια αδιευκρίνιστη πανδημία που προκαλεί θάνατο, μας συστήνει το Cinobo, φέρνοντας στο ελληνικό κοινό την ταινία του Ulrich Kohler, Γερμανού σκηνοθέτη και συζύγου της επίσης σκηνοθέτριας, Maren Ade (Toni Erdmann), μια ταινία που διαγωνίστηκε στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών το 2018.

 Ένας σύγχρονος Οδυσσέας ο οποίος κάνει την αντίστροφη πορεία, μιας και απομακρύνεται από την «πατρίδα του». Χάνει ό,τι διαθέτει. Ο κόσμος του βέβαια ήταν ούτως ή άλλως εύθραυστος. Δεν είχε κάποια σταθερή σχέση, έβγαινε με νεαρές κοπέλες, πολλές φορές αποτυχημένα, ζούσε σε ένα ακατάστατο σπίτι, πρόσεχε την γιαγιά του και στην δουλειά του δεν ήταν καθόλου προσεκτικός. Κάποιες φορές ξεχνούσε να ανοίξει την κάμερα και έτσι δεν είχε υλικό από τις πολιτικές ομιλίες στις οποίες τον έστελναν από το κανάλι. Η ζωή του λοιπόν συντρίβεται όταν ξυπνάει από ένα hangover και διαπιστώνει ότι όλοι έχουν εξαφανιστεί.

Ο Kohler όμως δεν θέλει να κάνει μια sci-fi ταινία και γι΄αυτό ποτέ δεν μαθαίνουμε τι ακριβώς προκαλεί την εξαφάνιση των ανθρώπων ούτε τι τους συνέβη και πώς πέθαναν ή εξαφανίστηκαν.

Το In My Room είναι κατά βάση μια υπαρξιστική δυστοπία που πατά γερά στο τώρα και το σήμερα. Δεν αναφέρεται καθόλου ο χρόνος, σαν να εξαφανίζεται και αυτός. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς έγινε η εξαφάνιση του είδους, ή μετά από πόσο διάστημα συναντά την Kirsi. Έχει κάτι βιβλικό, όπου οι μέρες, οι εβδομάδες, τα χρόνια χρησιμοποιούνται συμβολικά και δεν έχουν καμία χρονική βάση.

Η ταινία μιλάει κυρίως για το παρόν. Πόσο σταθερά είναι όλα τελικά; Σίγουρα όχι τόσο όσο νομίζουμε. Εμείς πόσο χρειαζόμαστε την κοινωνία στην οποία ανήκουμε. Είμαστε έτοιμοι να την επαναπροσεγγίσουμε;

Ο ήρωας στην ουσία δεν χάνει κάτι σημαντικό και έτσι στα ερείπια του παρελθόντος πολιτισμένου κόσμου χτίζει ένα νέο σπίτι, μια νέα ζωή, σε έναν δικό του επίγειο παράδεισο στον οποίο κάποια στιγμή θα εισέλθει η δική του Εύα, με την οποία θα ξεκινήσει  μια σχέση.

Ο Kohler επιχειρεί αφενός μια κριτική στην σύγχρονη κοινωνία, που τόσο έχει απομακρυνθεί από την φύση και την ουσία των πραγμάτων και έτσι μέσα από τον Armin (πολύ καλός ο Hans Low) απογυμνώνει όλα τα ευάλωτα και τρωτά σημεία του σύγχρονου ανθρώπου και ίσως περισσότερου του σύγχρονου άντρα. Αφετέρου, μιλάει για το τέλος του κόσμου αλλά για το τέλος του κόσμου που ξέρουμε και για την ανάγκη δημιουργία ενός νέου.

Τέλος, μιλάει για το τελικά πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχτούμε τις αλλαγές και αν τελικά ο άνθρωπος αλλάζει, ένα ερώτημα που μας έθεσε και η πανδημία του Covid-19.

Οι απαντήσεις φυσικά θα δοθούν στο τέλος της ταινίας, που χωρίζεται εμφανώς σε δύο μέρη, το πρώτο με την αρχική ζωή του και την στιγμή της συνειδητοποίησης του τέλους και το δεύτερο όταν πλέον ζει μόνος του μέσα στα δάση. Το πρώτο μέρος κυλάει αρκετά αργά και είναι ίσως το πιο αδύναμο της ταινίας, ενώ το δεύτερο διαθέτει όλη την σκληράδα και την αμφιταλάντευση που χρειάζεται το θέμα.