Ράφτης

Ο Νίκος (Δημήτρης Ήμελλος) είναι ένας εκκεντρικός, διστακτικός και κοινωνικά απομονωμένος ράφτης, που περνά τον χρόνο του μέσα στην οικογενειακή επιχείρηση που διατηρεί με τον πατέρα του.

Όταν η οικονομική κρίση και η σταδιακή παρακμή του επαγγέλματος χτυπήσει και την δική τους πόρτα, ο Νίκος αποφασίζει να δράσει.

Με ένα χειροποίητο ραφτάδικο σε δύο ρόδες, γυρνά στις γειτονιές της Αθήνας, αλλάζοντας μαζί με τις νύφες της τη ζωή και την τέχνη του.

Μια γλυκιά και τρυφερή ματιά που προτάσσει την δημιουργικότητα και την δράση απέναντι στις συνέπειες της οικονομικής δυσκολίας, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Σόνιας Λίζας Κέντερμαν είναι μια προσεγμένη αισθητικά προσπάθεια, που δεν καταφέρνει ωστόσο να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Η ίδια έχει δηλώσει: «Ήθελα να κάνω μια αισιόδοξη και ελπιδοφόρα ταινία για τη δυνατότητα που έχει κάποιος να αλλάζει και να προχωρά υπό αντίξοες συνθήκες. Αναρωτιόμουν πως ένας φαινομενικά αποτυχημένος και δειλός χαρακτήρας, με μόνο όπλο του μια τέχνη που πεθαίνει, μπορεί να ανατρέψει το αδιέξοδό του και να βρει τη δύναμη να πάρει το μέλλον στα χέρια του».

Και το καταφέρνει, παραδίδοντάς μας μια feel-good ταινία με σαφές μήνυμα, που σίγουρα δεν έχει σκοπό να προβληματίσει. Είναι καλογυρισμένη, καλοφωτισμένη, με αξιοπρεπείς ερμηνείες, τόσο από τον πρωταγωνιστή όσο και από τους δεύτερους ρόλους, στους οποίους βλέπουμε την Ταμίλα Κουλίεβα, τον Γιώργο Μπινιάρη, τον Στάθη Σταμουλακάτο. Αξιολάτρευτοι επίσης οι δύο φίλοι του πατέρα, μια πραγματικά πολύ ωραία και φαν προσθήκη.

Γενικότερα αποτελεί μια οκ επιλογή για κάποιον που θέλει να περάσει μερικά ευχάριστα 100 λεπτά, αλλά όχι πολλά παραπάνω. Αν αφαιρέσουμε την αισθητική φροντίδα και την ρομαντική προσέγγιση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, μένουμε με ένα μέτριο αποτέλεσμα, που μέσα στην χαλαρότητά του χάνει κάθε δυναμική. Οι χαρακτήρες δεν είναι ιδιαίτερα δουλεμένοι, και ακόμα και η δυναμική της εκκεντρικότητας και της αποφασιστικότητας του Νίκου, που αποτελεί κεντρικό αφηγηματικό πυλώνα, αποδυναμώνεται και χάνεται.

Ο ζεστός της χαρακτήρας και οι γειτονιές της Αθήνας, που φαντάζουν ακόμα πιο όμορφες και ελκυστικές σε μια περίοδο που δεν έχουμε την δυνατότητα να τις περδιαβούμε,  δεν καλύπτουν τις σεναριακές τρύπες και την γενικότερη ανιαρή εκτύλιξη, που καταλήγει με έναν τρόπο σε απώλεια συνοχής και σύνδεσης των επιμέρους στοιχείων.  Κρατάμε το «ποτέ δεν είναι αργά» που μας προσφέρει, γιατί είναι καθόλα αληθινό, και χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, την παρακολουθούμε απροβλημάτιστα.