23ο ΦΝΘ: "Lift like a girl" - Κριτική

Σύνοψη: Στην Αίγυπτο, όπου ο ρόλος της γυναίκας είναι αυστηρά προκαθορισμένος από την ανδροκρατούμενη κοινωνία, η Ζεμπίμπα (14), η Φαράχ (11), η Αμάλ (21) και άλλα νεαρά κορίτσια και γυναίκες εκπαιδεύονται από τον αρχηγό Ραμαντάν να σηκώνουν βάρη.

ΣΧΕΤΙΚΑ26o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Αύξηση-ρεκόρ σε θεατές

Όλες τους ονειρεύονται να γίνουν μια μέρα η επόμενη Νάλα Ραμαντάν, δηλαδή σαν την κόρη και αθλήτριά του που κατάφερε να γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια.

Το ντοκιμαντέρ τις ακολουθεί σε διαφορετικά στάδια των ονείρων τους, καθώς προσπαθούν να πραγματοποιήσουν την φιλοδοξία τους να γίνουν ολυμπιονίκες.

Άποψη: Σε έναν πολύβουο και συνάμα φτωχικό δρόμο της Αλεξάνδρειας, λειτουργεί ένα φυτώριο πρωταθλητριών, καθώς εκεί ο αρχηγός Ραντανάν εκπαιδεύει νεαρά κορίτσια να μάθουν να σηκώνουν τα βάρη.

Το  ντοκιμαντέρ της Αιγύπτιας σκηνοθέτριας Mayye Zayed εστιάζει σε μερικά κορίτσια που επιδιώκουν να πετύχουν τα όνειρά τους και να σταματήσουν να ζουν στον βούρκο και να φτάσουν στα άστρα, για να παραφράσουμε την διάσημη ρήση του Oscar Wilde. Η ίδια νιώθει μια ταύτιση με τις κοπέλες, καθώς και η Zayed γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1985 και κατάφερε να βρει τρόπους με το ταλέντο της και την υποτροφία που κέρδισε να καταφέρει όλα όσα θα θεωρούνταν δύσκολα σε μια σταθερά πατριαρχική κοινωνία που στερεί πολλά από τις γυναίκες.

Το ντοκιμαντέρ δεν έχει στόχο να πουλήσει εύκολα και ανώδυνα πολιτικά και κοινωνικά σχόλια αλλά να παραμείνει στις προσωπικές ιστορίες επιτυχίας των κοριτσιών στην άρση βαρών, γι’ αυτό και δεν ασχολείται με πολλούς άλλους ανθρώπους από τον περίγυρό τους παρά μόνο με τους απολύτως απαραίτητους. Η άρση βαρών μπορεί να θεωρείται ένα ανδροπρεπές άθλημα και ως εκ τούτου να είναι ανδροκρατούμενο, υπάρχουν όμως και γυναίκες που απλώς με αυτό θέλουν να ασχοληθούν.

Το Lift Like A Girl κοιτάει τις κοπέλες από διάφορες πλευρές. Δεν στέκεται μόνο στην ανάδειξή τους ως αθλήτριες, αλλά και στην γενικότερη ζωή τους ως μικρές κοπέλες στην Αλεξάνδρεια.

Με μια γλυκύτητα και μια ενσυναίσθηση τρομερή που παραπέμπει σε ταινία ενηλικίωσης, αν μιλούσαμε με όρους μυθοπλασίας. Η  Ζεμπίμπα, η Φαράχ και η Αμάλ διαθέτουν μια άνεση και μια χάρη στο πώς συμπεριφέρονται παρότι ξέρουν πως η κάμερα καταγράφει, που τις καθιστά εύκολα συμπαθητικές.

Αν και παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι ιστορίες τους, ίσως απευθύνεται περισσότερο σε λάτρεις του αθλητισμού και της άρσης βαρών συγκεκριμένα, με τους υπόλοιπους να το βλέπουν σαν μια όμορφη ιστορία εκπλήρωσης ονείρων, χωρίς όμως απαραίτητα να μπορούν να παρακολουθήσουν το υπόλοιπο κομμάτι με το άθλημα και τις προσπάθειες σε αυτό.

To ΜΟVE IT παρακολουθεί το φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Όλες οι κριτικές και ανταποκρίσεις μας βρίσκονται στο ειδικό section που έχουμε στήσει.