ΣΕΙΡΕΣ

"The stand" season 1: Ουδείς αναμάρτητος

Δημοσίευση: 26 Φεβ. 2021, 18:28
Συντάκτης:

To The Stand είναι η τελευταία μεταφορά για τη μικρή οθόνη (μετά τη μίνι σειρά του 1994 από το ABC) του ομότιτλου βιβλίου του Stephen King, ο οποίος έγραψε μάλιστα ολόφρεσκο φινάλε τους σκοπούς της σειράς. Tο CBS με ένα μάλλον κακό timing επέλεξε το 2020 να επανέλθει σε αυτή την post-apocalyptic, μεταφυσική ιστορία για έναν φονικό ιό που ξεπάστρεψε το 90% του ανθρώπινου πληθυσμού.

<a href="/nea/new-look-monotono-kai-afiloxeno-gia-ton-theati/69579">"Τhe new look": Μονότονο και αφιλόξενο για τον θεατή</a>ΣΧΕΤΙΚΑ"Τhe new look": Μονότονο και αφιλόξενο για τον θεατή

Η ιστορία, βασισμένη στο μεγαλύτερο σε όγκο βιβλίο του συγγραφέα, εξελίσσεται γύρω από πλήθος διαφορετικών χαρακτήρων που συσπειρώνονται γύρω από δύο στρατόπεδα, τα οποία γρήγορα εξελίσσονται σε μία πατροπαράδοτη πάλη μεταξύ Θεού και διαβόλου που προσπαθούν να κυριαρχήσουν εκ νέου στη κοινωνία των επιζώντων.

Έτσι και η σειρά, καταπιάνεται με πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, χωρίς να θέτει ρητές γραμμές ανάμεσα σε πρωτεύοντες και δευτερεύοντες ήρωες. Αρχικά πάντως η ιστορία παρουσιάζεται με την οπτική του Harold, ενός αντικοινωνικού και οργισμένου νέου, εμμονικά ερωτευμένου με τη φίλη της αδερφής του Frannie. Η επιλογή του συγκεκριμένου ήρωα ωστόσο για να μας εισάγει στον κόσμο της σειράς μάλλον δεν δικαιώνεται στην πορεία καθώς ο Harold, στερείται της λογικής και ενσυναίσθησης που απαιτούνται για την ταύτιση του θεατή με την πορεία του μέσα στην ιστορία.

Το The Stand διαθέτει ένα ικανότατο καστ, πλαισιωμένο από πλήθος guest stars, που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στην προσπάθεια να σώσουν ένα σενάριο αποσπασματικά γραμμένο, με ήρωες και υπο-ιστορίες που χρησιμοποιούνται για εντυπωσιασμό και εγκαταλείπονται συχνά εντελώς απροκάλυπτα.

Έτσι το ξέσπασμα και η πορεία της πανδημίας παρουσιάζονται με μερικά στοιχεία εύκολου τρόμου και μία καρτουνίστικη έλλειψη ρεαλισμού (ο ιός για παράδειγμα εξελίσσεται προφανώς τόσο ακαριαία που δικαιολογεί να απεικονίζονται πτώματα στις καρέκλες των γραφείων τους ή στις θέσεις των αυτοκινήτων τους). Η σειρά όχι μόνο παραβλέπει πρακτικές λεπτομέρειες του να ζεις σε έναν πλανήτη όπου το 90% του πληθυσμού έχει αφανιστεί, αλλά κυρίως στερείται της αγωνίας και έντασης που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει μία κοινωνία που απειλείται με αφανισμό και που αφήνεται στην τρέλα ή στην αναρχία.

Το χειρότερο λάθος όμως των δημιουργών του The Stand είναι η επιλογή να παρουσιάσουν τις απαρχές της πανδημίας μέσω flashbacks, ένα αφηγηματικό μοτίβο που στερεί από το κείμενο ό,τι δυνατότητα είχε να μας εκπλήξει ή να χτίσει ένταση. Πράγματι αυτό το αφηγηματικό πισωγύρισμα ναι μεν ρίχνει ένα φως τραγικότητας στις επιφανειακές λύπες και χαρές που απασχολούσαν τους ήρωες στην πρότερη ζωή τους, αλλά από την άλλη αφαιρεί κάθε είδους σασπένς από το κείμενο, το οποίο έχει σε μεγάλο βαθμό προδικάσει τους ήρωες, ή την πορεία της πανδημίας.

Έτσι, παρόλο που η σειρά σε ορισμένα επεισόδια όπου καταφέρνει όντως να δέσει μία συνεπή πλοκή, αποκαλύπτει δείγματα μίας σκοτεινής ιστορίας για τη σύγκρουση μεταξύ επιζώντων που καλούνται να χτίσουν έναν κόσμο από την αρχή, στο σύνολό της όμως μοιάζει με ένα δημιούργημα εμπνευσμένο από τα χειρότερα στοιχεία της τελευταίας σεζόν του Lost: ένας συνδυασμός δηλαδή φλύαρων και (σε αντίθεση με το Lost) άτεχνων flashbacks και μίας εντελώς άσκοπης και απλοϊκής παραβολής της μάχης μεταξύ καλού και κακού.

Πράγματι, ακόμη και αν αγνοήσουμε τις λίγο παλιομοδίτικες ιδεοληψίες για τους πειρασμούς του διαβόλου, όπου η επιθυμία και το πάθος ισοδυναμούν αυτόματα με αμαρτία και το άντρο του κακού έχει τοποθετηθεί σε κάτι που μοιάζει με γκόθικ πάρτυ στο Las Vegas, είναι αδύνατο να παραβλέψει ο θεατής ότι κάθε σεναριακή λύση δεν παρέχεται μέσα από το χτίσιμο της πλοκής αλλά με από μηχανής -στην κυριολεξία- θεός παρεμβάσεις. Τελικά, αν κάτι μένει στο θεατή μέσα από αυτό το συνονθύλευμα βιβλικών αναφορών, θρησκευτικών συμβολισμών και θεϊκών παρεμβάσεων, είναι ότι ουδείς – ούτε καν ο Stephen King- αναμάρτητος.

Η σειρά στριμάρει στην Cosmote TV

 

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos