Wiener dog

Σύνοψη: Ένα χαριτωμένο λουκανόσκυλο επηρεάζει τη ζωή μιας σειράς από δυσλειτουργικά άτομα στη μικρή διάρκεια της ζωής του, καθώς βρίσκεται ανακατεμένο στην καθημερινότητα του ενός ιδιόμορφου ιδιοκτήτη μετά τον άλλον, συμπεριλαμβανομένων δύο ζευγαριών, μιας κτηνιατρικής νοσοκόμας, ενός σεναριογράφου και μιας πικρής γυναίκας.

Άποψη: Ο Todd Solondz είναι ένας αγαπημένος σκηνοθέτης του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά, γνωστός για ταινίες που ασκούν κοινωνική κριτική μέσα όμως από ένα μαύρο και ανά στιγμές πικρό χιούμορ. Ταινίες του όπως το Welcome to the Dollhouse, spin-off του οποίου αποτελεί το Λουκανόσκυλο, αλλά και το Happiness με τον Philip Seymour Hoffman ή το Palindromes, είχαν δώσει το δικό τους στίγμα και ύφος στο ανεξάρτητο σινεμά, με τις μελαγχολικές κομεντί και τους εξωπραγματικά φυσιολογικούς ήρωες.

Χάθηκε λίγο μέσα στα χρόνια και το 2016 επέστρεψε με το Wiener-Dog που στην Ελλάδα τώρα βρίσκει τον δρόμο του μέσα από το Cinobo, μια κωμωδία που αντλεί έμπνευση από τον μετρ του κινηματογραφικού μινιμαλισμού, Robert Bresson και την ταινία του Au Hasard Balthazar, με την διαφορά ότι ο γάιδαρος της γαλλικής επαρχίας που περνάει από διάφορες οικογένειες, μετατρέπεται σε λουκανόσκυλο στις ΗΠΑ.

Ένα μικρό αγόρι, η νοσοκόμα Dawn Wiener (ηρωίδα που εμφανίστηκε και στο Welcome to the Dollhouse), ένας σεναριογράφος και η ηλικιωμένη Nana είναι οι τέσσερις πρωταγωνιστές των τεσσάρων διαφορετικών ιστοριών που συνδέονται με το σκύλο, καθώς σαν σκυτάλη περνάει από τον έναν στον άλλο αλλά και με την αναζήτηση της ουσίας της ζωής.

Μια βαθιά υπαρξιστική κωμωδία που αναζητά στα πιο δυσάρεστα μέρη του ανθρώπινου ψυχισμού και έρχεται αντιμέτωπη με αρρώστιες και καταστάσεις που μια τυπική κωμωδία θα απέφευγε. Συνδυάζοντας το ύφος του Wes Anderson και του Richard Linklater, το αποτέλεσμα είναι μια τρυφερή και συνάμα δύσκολη μέσα στην απλότητά της ταινία.

Η κάθε ιστορία έχει το δικό της, αυτόνομο ενδιαφέρον, και παρά το ότι κάποιες ιστορίες σε κρατάνε περισσότερο από άλλες, όπως η πρώτη και η τελευταία, παρόλα αυτά κάτι βρίσκεις σε κάθε μια που θα σε κάνει να νιώσεις τους χαρακτήρες. Ίσως δεν βοηθά σε αυτό η μικρή διάρκεια της κάθε ιστορίας (κατά μέσο όρο γύρω στα είκοσι λεπτά η καθεμία) και σίγουρα το ύφος των ερμηνειών, που παρότι παίζουν πολύ ταλαντούχοι ηθοποιοί, ανάμεσα στους οποίους η Ellen Burstyn, ο Danny DeVito, η Greta Gerwig, η Julie Delpy και ο Kieran Culkin, ο τρόπος που προσεγγίζουν τους ήρωες αφήνει μια αίσθηση ανοίκειου, ότι ενώ τα όσα περνάνε είναι παντελώς ανθρώπινα, οι ίδιοι οι χαρακτήρες είναι από αλλού, κάτι που λίγο κλωτσάει σε μια ρεαλιστική ιστορία.

Πάντως, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η ιστορία και πώς τελικά οι άνθρωποι μπορούν να ενωθούν και κάθε σύγκριση με την ταινία του Bresson είναι περιττή καθώς θα την αδικούσε η σύγκριση ενός ταλαντούχου μεν, αλλά επαναλαμβανόμενου σκηνοθέτη με έναν από τους σπουδαιότερους όλων των εποχών.

Η ταινία στριμάρει στο Cinobo