"Black Narcissus" season 1: Μοναχές σε σύγχυση

Ένα γκρουπ από μοναχές ταξιδεύουν σε ένα απομονωμένο κάστρο των Ιμαλαΐων, ενώ έρχονται αντιμέτωπες με δυσκολίες στην προσπάθειά τους να παρέμβουν εκπαιδευτικά και βοηθητικά εκεί. Οι σχέσεις που συνάπτουν μεταξύ τους,  με τους ιθαγενείς, καθώς και η παρουσία ενός βετεράνου, δοκιμάζουν την πίστη τους. Skip it or stream it?

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Η μίνι σειρά ‘’Black Narcissus’’ αποτελείται από τρια επεισόδια, είναι παραγωγής BBC και FX για το Hulu, βασισμένη στο βιβλίο της Rumer Godden, ενώ υπάρχει και αντίστοιχη ταινία που γυρίστηκε το 1947 με πρωταγωνίστρια την Deborah Kerr.

Αρχικά, είναι μια ατμοσφαιρική σειρά, με μαγικές τοποθεσίες που σε βάζουν στο κλίμα και με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνεις καλύτερα  την απομόνωση και την καταπίεση των μοναχών. Εκτός αυτού, οι ερμηνείες των μοναχών είναι αρκετά καλές και ξεχωρίζει ιδιαιτέρα αυτής της Aisling Franciosi (The nightingale, the Fall). Επίσης, αυτό που ίσως να αξίζει περισσότερο στην όλη την ιστορία της σειράς είναι η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στην μοναχή Clodaph με τον βετεράνο Μr Deen, και η αντιζηλία που υπάρχει ανάμεσα σε αυτή και στην μοναχή που υποδύεται η Aisling· οι σχέσεις αυτές τονίζουν ιδιαίτερα τις σεξουαλικές καταπιέσεις και τους απαιτήτικούς τρόπους συμπεριφοράς των γυναικών αυτών και κερδίζουν την συμπάθεια του θεατή προς αυτές.

Όμως, ενώ έχει αυτό το στόρυ η σειρά δεν καταφέρνει να το κορυφώσει και να δημιουργήσει ένα νόημα για το τί πραγματικά συμβαίνει στην ιστορία και να το δικαιολογήσει επαρκώς. Το αποτέλεσμα είναι ότι αφήνει τον θεατή με μια αίσθηση του ότι δεν υπάρχει νόημα σε αυτό που μόλις παρακολούθησε. Επίσης, το γεγονός ότι προχωρά τόσο αργά, κουράζει το κοινό και μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι θα κατάφερνε η σειρά να τα εξελίξει όλα τα γεγονότα της σε λιγότερο χρόνο και κάνει τα λίγα επεισόδια της να φαίνονται πολλά.

Μπορεί και κάποιος να προβλέψει τι θα γίνει από την αρχή της σειράς, με αποτέλεσμα να χάνεται το μυστήριο στοιχείο της και γεμίζει η σειρά με αναμενόμενες και μη συναρπαστικές εξελίξεις. 

Είναι επίσης δύσκολο να συμπεράνει κανείς με σιγουριά τι είδους σειρά είναι αυτή που μόλις παρακολούθησε, καθώς προσπαθεί να έχει στοιχεία τρόμου, μυστηρίου, ντοκιμαντέρ, και δράμα χωρίς όμως να τα υποστηρίζει και να διαφαίνεται καθαρά το είδος της.

Πέρα λοιπόν από την ατμοσφαιρική ατμόσφαιρά, με τις εντυπωσιακές ενδυμασίες των μοναχών και τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών, η μίνι σειρά έχει λίγα να προσφέρει, για αυτό και ίσως κάποιοι προτιμούν να παρακολουθήσουν την αντίστοιχη ταινία του 1947 που δείχνει και τα σκηνοθετικά ‘’κόλπα’’ και για αυτό το λόγο έχει και ιστορική αξία. 

Μαρία Πλουμάκη