The life ahead

Σύνοψη: Μια γυναίκα που επέζησε από το Ολοκαύτωμα και τώρα φροντίζει παιδιά αναπτύσσει μια ιδιαίτερη φιλία με ένα αγόρι που αναλαμβάνει να φροντίσει παρά το γεγονός πως την έκλεψε.

Άποψη: Έντεκα χρόνια μετά την τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση, στο Nine (2009) του Rob Marshall, η Sophia Loren επιστρέφει σε μια ιταλική ταινία του Netflix σε σκηνοθεσία του γιου της, Edoardo Ponti, από την σχέση της με τον Carlo Ponti και επειδή είναι μια πραγματική σταρ του σινεμά δεν έχει ξεχάσει πώς να είναι αφοπλιστική μπροστά στον φακό.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του γάλλου συγγραφέα Romain Gary, το οποίο εξέδωσε με το ψευδώνυμο Emile Ajar, το 1975. Δύο χρόνια μετά μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη, με την Simon Signoret να υποδύεται την Μαντάμ Ρόζα, την εβραία πρώην πόρνη που μεγαλώνει σπίτι της τα παιδιά άλλων ιερόδουλων που της τα αφήνουν. Η ταινία Madame Rosa, όπως λεγόταν, κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Το 2010 έγινε τηλεταινία με την Myriam Boyer να την σκηνοθετεί και να αναλαμβάνει το πρωταγωνιστικό ρόλο.

Τώρα ήρθε η ώρα για την Loren να υποδυθεί τον ρόλο αλλάζοντας ωστόσο χώρα και μερικά ακόμα στοιχεία. Αντί του Παρισιού των 70s, όπως είναι στο βιβλίο και στην πρώτη ταινία, πλέον βρισκόμαστε στην Νάπολη του σήμερα και αντί για ένα παιδί από την Αλγερία, μιας και η Αλγερία συνδέεται αμεσότερα με την Γαλλία, ο Μομό είναι Σομαλός μουσουλμάνος, το αγόρι δηλαδή που αρχικά την κλέβει και έπειτα καλείται να τον μεγαλώσει μιας και δεν έχει γονείς.

Η έννοια της φιλοξενίας, της καλοσύνης, της αποδοχής του άλλου, της κατανόησης και της φροντίδας είναι ουσιαστικές και στο πυρήνα της ταινίας όπως και του βιβλίου, γι αυτό και διδάσκεται στα γαλλικά σχολεία.

Λίγο παλιακή ως προς την αισθητική της, αναμφίβολα αλλά και πάλι αυτό δεν την εμποδίζει να μιλήσει μια σύγχρονη γλώσσα και να αγγίξει και ευαίσθητα θέματα, όπως η μετανάστευση, χωρίς μελοδραματισμούς.

Πολύ συναισθηματική αλλά χωρίς υπερβολές και ακρότητες, ούτε στην ερμηνεία της Loren ή του μικρού Ibrahima Gueye, ούτε στην γενικότερη ατμόσφαιρα της ταινίας. Η σχέση των δύο πρωταγωνιστών περνάει από δοκιμασίες απόρριψης και αποδοχής που παρότι δίνονται με γλαφυρότητα και απλότητα, δεν ξενίζει.

Άλλωστε, η Loren είναι καθηλωτική στην ερμηνεία της, με μια απλότητα, αμεσότητα και φυσικότητα προσεγγίζει έναν ρόλο πολυσήμαντο καθώς δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Μνήμες από το παρελθόν ξυπνούν που την ταρακουνούν και της προκαλούν διάφορα επεισόδια επικίνδυνα για την υγεία της. Ίσως  να χρειαζόταν να δοθεί λίγη μεγαλύτερη έκταση σε αυτό το κομμάτι και ίσως λίγο λιγότερο στις δράσεις του Μομό, ώστε να τονιστεί αυτό που ενώνει τους δύο χαρακτήρες.

Πάντως αποτελεί μια εξαιρετική επιστροφή για την ντίβα του ευρωπαϊκού σινεμά με τον γιο της ως σκηνοθέτη να την προστατεύει αλλά και να της δίνει ώθηση να παίξει πραγματικά και όχι απλώς να περιφέρεται όπως άλλοι συνομήλικοί της ηθοποιοί.