Θεσσαλονίκη 2020 - Τζώρτζης Γρηγοράκης: "Μαθαίνω από την κριτική"

Δημοσίευση: 13 Νοε. 2020, 15:08
Συντάκτης:

Η τρίτη από μια σειρά διαδικτυακών συζητήσεων, ανοιχτών σε όλους, με τους σκηνοθέτες των ταινιών που συμμετέχουν στα δύο διαγωνιστικά τμήματα,  Διεθνές Διαγωνιστικό και Meet the Neighbors, καθώς και των ελληνικών ταινιών του προγράμματος, πραγματοποιήθηκε για το 61ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την παρουσία των σκηνοθετών Τζώρτζη Γρηγοράκη (Digger), Τζόναθαν Κουάρτας (Η καρδιά μου δεν χτυπά ώσπου να της το ζητήσεις), Δάφνης Χαριζάνη (Στην πυρά), Αλέξανδρου Βούλγαρη – The Boy (Γυμναστήριο), Φιλίπ Λακότ (Η νύχτα των βασιλιάδων) και Φερνάντα Βαλαντές (Χαρακτηριστικά γνωρίσματα). Τη συζήτηση, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των δράσεων της Αγοράς, συντόνισε η Έλενα Χρηστοπούλου.

<a href="/nea/i-elina-psykoy-kai-ta-adespota-kormia-tis/69430">Η Ελίνα Ψύκου και τα "Αδέσποτα κορμιά" της</a>ΣΧΕΤΙΚΑΗ Ελίνα Ψύκου και τα "Αδέσποτα κορμιά" της

Για την ταινία του, Digger, μίλησε ο Τζώρτζης Γρηγοράκης, o οποίος ανέφερε: «Συμμετέχουμε στο Διαγωνιστικό με ένα σύγχρονο γουέστερν για έναν πατέρα και τον γιο του, που σκάβουν στην λάσπη για να βρουν τις ρίζες τους. Ο κεντρικός χαρακτήρας μου είναι σε μια κατάσταση μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, γιατί δεν μπορεί να αφήσει το μέρος που αγαπά, αλλά ούτε και μπορεί να μείνει γιατί δεν γίνεται να αντιμετωπίσει τον εχθρό που τον απειλεί. Το δίλημμα συνδέεται με το τοπίο και γίνεται ο πρωταγωνιστής.

Δεν ήμουν ποτέ σινεφίλ, αλλά όταν πολύ ήμουν μικρός και πηγαίναμε στο εξοχικό μας, δίπλα από το σπίτι του θείου μου υπήρχε ένα σινεμά. Οπότε το έσκαγα από την πίσω αυλή και τρύπωνα για να δω ταινίες. Αργότερα σπούδασα Κοινωνική Ψυχολογία. Πιστεύω πως έκανα αυτές τις σπουδές γιατί ενδιαφέρομαι για τις σχέσεις με τους άλλους και το τι συμβαίνει γύρω μου. Υπάρχει αυτό το στοιχείο στις ταινίες μου, η αντίθεση ανάμεσα σε μια προσωπική ιστορία και το κοινωνικό περιεχόμενο στο οποίο εξελίσσεται. Βέβαια βρήκα τις σπουδές μου πολύ… περιορισμένες. Δεν υπήρχε φαντασία και έλειπε το καλλιτεχνικό στοιχείο. Οπότε το αναζητούσα. Άρχισα, λοιπόν, να αγαπώ το σινεμά φτιάχνοντας τις ταινίες μου. Αρχικά ανακάλυψα τη φωτογραφία και σταδιακά διαπίστωσα πως με αυτή μπορείς να πεις μια ιστορία».

Σε ερώτηση του κοινού για το πόσο σημαντική είναι για τον ίδιο η κριτική των ταινιών του, ο Τζώρτζης Γρηγοράκης σχολίασε: «Είναι η πρώτη μου ταινία και δεν ξέρω πώς θα είναι οι κριτικές στο μέλλον. Με ενδιαφέρουν να τις διαβάζω, αλλά θέλω να καταλάβω την οπτική τους. Αν μοιάζει με τη δική μου τις λαμβάνω υπόψη, διαφορετικά τις απορρίπτω. Μπορεί να είναι πολιτική, ιδεολογική ή κοινωνική η οπτική. Πολλές φορές μαθαίνω από τις κριτικές γιατί είναι καλογραμμένες και μου δίνουν και μια προσέγγιση που δεν είχα σκεφτεί».

H γνώμη του MOVE IT για το Digger

Η Δάφνη Χαριζάνη με τις πρωταγωνίστριες τηςΗ Δάφνη Χαριζάνη με τις πρωταγωνίστριες της

Τον λόγο πήρε η Δάφνη Χαριζάνη, μιλώντας για την ταινία της Στην πυρά: «Η ταινία αφορά δύο αδερφές, η μία βρίσκεται στη Γερμανία και η άλλη στο Ιράκ. Η μία είναι επαγγελματίας στρατιωτικός και συμμετέχει εθελοντικά σε μια αποστολή στο Ιράκ με σκοπό την εκπαίδευση Κούρδων που πολεμούν τον ISIS. Οι δυο τους συναντιούνται ξανά στον πόλεμο». Σε ερώτηση, για το πόσο δύσκολο ήταν να έρθει σε επαφή με γυναίκες στο Κουρδιστάν, απάντησε: «Πήγα στο βόρειο Ιράκ και έκανα μεγάλη έρευνα, μίλησα με γυναίκες μαχήτριες και με πολύ κόσμο που έχασε κάποιον σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά και με Γερμανούς στρατιώτες. Ωστόσο, είχα υποστήριξη και είχαμε πάντα κάποιον στρατιωτικό που μας συνόδευε για την ασφάλειά μας. Δεν μπορούσαμε βέβαια να γυρίσουμε την ταινία εκεί για λόγους ασφαλείας και τα γυρίσματα έγιναν στην Αθήνα. Στο Ιράκ κάναμε γυρίσματα μόνο για δύο μέρες ώστε να έχουμε σκηνές από το τοπίο και από ένα καταστραμμένο χωριό που υπάρχει μέσα στην ταινία. Δεν είναι τόσο δύσκολη η έρευνα όταν οι άνθρωποι ξέρουν ότι ενδιαφέρεσαι για αυτούς. Είναι πολύ ανοιχτοί και έχουν πολύ χιούμορ ανεξάρτητα από τις καταστάσεις που βιώνουν». Όσο για το αν εμπνεύστηκε από αληθινές μαχήτριες για την ταινία: «Όχι, έκανα την έρευνά μου στον γερμανικό στρατό και είναι ο συνδυασμός όλων αυτών των ανθρώπων που γνώρισα. Τις δημιούργησα. Δεν εμπνεύστηκα από αληθινά πρόσωπα».

Η γνώμη του MOVE IT για το Sisters Apart.

Για την ταινία του Γυμναστήριο, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης είπε: «Πρόκειται για την έκτη μου ταινία. Γυρίστηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα με τους μαθητές μου από το Εθνικό Θέατρο, καθώς θέλαμε να κάνουμε κάτι για το τέλος της χρονιάς. Τα γυρίσματα θα γίνονταν σε ένα γυμναστήριο, αλλά λόγω της πανδημίας δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο. Είναι δεκαεπτά έντονοι μονόλογοι για ένα γυμναστήριο που δεν υπάρχει πουθενά. Επομένως, είναι οι μονόλογοι, τα πρόσωπα και η μουσική που έγραψα. Θα ήταν μια κλασική ensemble movie, αλλά μας προέκυψε κάτι διαφορετικό που μας αρέσει περισσότερο τελικά».

Ο Τζόναθαν Κουάρτας, αναφέρθηκε στην ταινία του Η καρδιά μου δεν χτυπά ώσπου να της το ζητήσεις (εδώ η γνώμη του MOVE IT για το φιλμ): «Το φιλμ γυρίστηκε πέρσι στο Σολτ Λέικ Σίτι της Γιούτα. Είναι ένα σκοτεινό οικογενειακό δράμα, που αφορά δύο αδέρφια, τα οποία φροντίζουν τον μικρότερο αδερφό τους, που έχει μια περίεργη αρρώστια. Είναι μια ιστορία αλληλεξάρτησης, που την εμπνεύστηκα από τη γιαγιά μου και τον χρόνο που πέρασε ο μπαμπάς μου στο νοσοκομείο μέχρι τον θάνατό της. Είναι εννιά αδέρφια στην οικογένειά του και όλοι έρχονταν στο νοσοκομείο για να τη δουν».

«Το να φροντίζεις κάποιον που αγαπάς, είναι φυλακή;». Σύμφωνα με Τζόναθαν Κουάρτας, «ναι, μπορεί συναισθηματικά να είναι δύσκολο, αλλά υπάρχει και η ελπίδα. Στην ένταση και την αρνητικότητα της κατάστασης του να φροντίζεις κάποιον, παράλληλα υπάρχει και η αγάπη. Είναι γλυκόπικρο το συναίσθημα όταν πρέπει να πάρεις όλες αυτές τις αποφάσεις για τη ζωή κάποιου άλλου και ειδικά κάποιου αγαπημένου σου. Μπορεί να αισθάνεσαι πως δεν αναπνέεις και ότι βρίσκεσαι σε φυλακή, αλλά την ίδια στιγμή το κάνεις για κάποιον που αγαπάς. Πρόκειται για περίπλοκες καταστάσεις». Απαντώντας για το ποιοι σκηνοθέτες τον επηρέασαν δήλωσε τα εξής: «Νομίζω ο Γιώργος Λάνθιμος με επηρέασε αρκετά. Δημιουργεί αυτές τις μυθολογίες, αυτούς τους κόσμους που είναι πολύ διαφορετικοί, αλλά παράλληλα μπορείς να τους τοποθετήσεις στην πραγματικότητα. Είναι σαν φανταστικοί κόσμοι, ωστόσο όχι και τόσο διαφορετικοί τελικά από την πραγματικότητα και τα όσα βιώνουμε. Είναι νέος σκηνοθέτης αλλά σίγουρα βαδίζει στα μονοπάτια ενός αληθινού auteur».

 

Στη συνέχεια, η Φερνάντα Βαλαντές μίλησε για την ταινία της Χαρακτηριστικά γνωρίσματα: «Πρόκειται για ένα road movie που ξεδιπλώνει την ιστορία μιας μητέρας που αναζητά τον γιο της που εξαφανίστηκε ενώ προσπαθούσε να διασχίσει τα σύνορα Μεξικού - ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα δράμα που σχετίζεται με το θέμα της μετανάστευσης, των εξαφανίσεων και γενικότερα της βίας στο Μεξικό».

«Η ταινία σας είναι πολύ όμορφη, αλλά είναι και μια γροθιά στο στομάχι, ήταν δύσκολα τα γυρίσματα για ένα τέτοιο θέμα;». Στην παραπάνω ερώτηση κλήθηκε να απαντήσει η Φερνάντα Βαλαντές: «Πιο δύσκολη ήταν η διαδικασία της έρευνας για τις διάφορες δολοφονίες που είχαν γίνει σε περιοχές του Μεξικού, για τους επιζώντες και τις οικογένειες τους. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια ιστορία για την πολυπλοκότητα της βίας στο Μεξικό. Θέλαμε να μιλήσουμε για την αγάπη που νιώθουν οι οικογένειες και οι μητέρες των ανθρώπων που έχουν εξαφανιστεί. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, ξεπροβάλλει ένα φως».  

Ο Φιλίπ Λακότ πήρε τη σκυτάλη μιλώντας για την ταινία του Η νύχτα των βασιλιάδων, λέγοντας πως «Ένας νεαρός άνδρας περνά την πρώτη του νύχτα στην πιο άγρια φυλακή της Ακτής Ελεφαντοστού και είναι υποχρεωμένος να διηγηθεί ιστορίες στους συγκρατούμενούς του μέχρι την αυγή, αν θέλει να επιβιώσει. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του Χίλιες και μία νύχτες».

Μιλώντας για την δικη του ιστορία: «Το σπίτι μου ήταν κοντά σε σινεμά στο Αμπιτζάν. Η μητέρα μου όταν είχε δουλειές με άφηνε τρεις φορές την ημέρα στο σινεμά και ερχόταν αργότερα να με πάρει. Ποτέ δεν είδα ολοκληρωμένη ταινία σε εκείνο το σινεμά, μόνο διαφορετικά κομμάτια ταινιών. Και αυτό το στοιχείο υπάρχει και στις ταινίες μου. Υπάρχουν πολλές ιστορίες μέσα σε μια ιστορία. Σχετικά με τη Νύχτα των βασιλιάδων, να σας πω ότι η μητέρα μου ήταν σε αυτή τη φυλακή για πολιτικούς λόγους. Βρίσκεται μέσα στο δάσος και πήγαινα με το λεωφορείο εκεί, μία μέρα την εβδομάδα για να τη δω, και έτσι απέκτησα δυνατά συναισθήματα για αυτό το μέρος. Δεν υπήρχε κάποιο ιδιωτικό σημείο σε αυτή τη φυλακή, οπότε αν ήθελες να δεις έναν φυλακισμένο ήσουν σε ένα μεγάλο δωμάτιο με πολλά άτομα μαζί. Για μένα ήταν σαν ένα βασίλειο με βασιλιάδες και όλες αυτές οι αναμνήσεις έμειναν στο μυαλό μου», εξήγησε.

Οι συζητήσεις του Directors’ Corner πραγματοποιούνται στα αγγλικά και θα είναι διαθέσιμες κάθε απόγευμα στις 17:00, έως την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου, μέσα από το κανάλι του Φεστιβάλ στο YouTube.

Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 61ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο ειδικά διαμορφωμένο section του MOVE IT που ανανεώνεται καθημερινά.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos