Θεσσαλονίκη 2020: "Stardust" - Κριτική
Σύνοψη: Πριν προσγειωθεί στην ποπ κουλτούρα και στη συνείδηση του κοινού ως ανδρόγυνος εξωγήινος από τον Άρη με το όνομα Ziggy Stardust, ο Ντέιβιντ Μπόουι (Τζόνι Φλιν) προσπαθούσε να βρει αυτό που θα τον έκανε να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους rock stars των αρχών των ‘70s. Μια αποτυχημένη περιοδεία στις ΗΠΑ και ένας καλοπροαίρετος ατζέντης (Μαρκ Μάρον) θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για τη δημιουργία της εμβληματικής περσόνας του.
ΣΧΕΤΙΚΑΗ Ελίνα Ψύκου και τα "Αδέσποτα κορμιά" της
Γνώμη: Για τις γενιές που έμαθαν το “The Man Who Sold The World” δια στόματος Κερτ Κομπέιν, στη διασκευή που έκαναν οι Nirvana στα πλέον θρυλικό “Unplugged in New York”, φαντάζει απίθανο το ότι ο Ντέιβιντ Μπόουι δεν ήταν πάντα… ο Μπόουι. Για την ακρίβεια, ο Ντέιβιντ Τζόουνς, όπως ήταν το πραγματικό του ονοματεπώνυμο, χρειάστηκε περίπου μια δεκαετία γεμάτη απέλπιδες προσπάθειες και αποτυχίες μέχρι να κατακτήσει τις καρδιές κοινού και κριτικών, τόσο με τα τραγούδια του όσο και με την εξωφρενική για την εποχή εμφάνιση και σεξουαλικότητά του.
Τι έκανε λοιπόν ο Ντέιβιντ πριν γίνει Ziggy; Αυτό επιχειρεί να μας αφηγηθεί ο Γκάμπριελ Ρέιντζερ στο “Stardust”, ένα ακόμα rock star biopic, το οποίο από την αρχή έμοιαζε καταραμένο να μην μπορέσει να σταθεί στο ύψος της προσωπικότητας που έχει στον πυρήνα του. Αρχικά, η οικογένεια του τραγουδιστή το αποκήρυξε και αρνήθηκε να δώσει δικαιώματα χρήσης των τραγουδιών του. Πώς θα μπορούσε λοιπόν ο Ρέιντζερ να κάνει μια ταινία για τον “άνθρωπο που έπεσε στη γη”, χωρίς σ’ αυτή να ακούγεται έστω μισή νότα π.χ. από το “Space Oddity”;
Η απάντηση είναι: με ευρηματικότητα και φαντασία, έννοιες σχεδόν συνώνυμες με τον Μπόουι. Δυστυχώς, το “Stardust” δεν διαθέτει καμία από τις δύο, είτε μιλάμε για τη σύλληψη είτε για την εκτέλεσή του. Και ο Τοντ Χέινς (“Κάρολ”) είχε να αντιμετωπίσει ακριβώς το ίδιο εμπόδιο όταν έφτιαχνε το “Velvet Goldmine”, μια ταινία βασισμένη στην ίδια περίοδο της ζωής του Μπόουι, αλλά όχι βιογραφική, και τα κατάφερε εξαιρετικά γιατί πήρε ρίσκα και τόλμησε, με αποτέλεσμα μια ταινία, την οποία ο Starman μπορεί να μην ενέκρινε, αλλά σίγουρα θα έσκασε ένα πονηρό χαμογελάκι εάν ποτέ την παρακολούθησε.
Ο Ρέιντζερ όμως δεν είναι Χέινς και αυτό είναι προφανές από το πρώτο κιόλας πλάνο. Το “Stardust” έχει μια οριακά τηλεοπτική αισθητική, ένα μοντάζ τόσο ανέμπνευστο και ένα σενάριο τόσο προκάτ, με ανούσια flashbacks από τη σχέση του Μπόουι με τον σχιζοφρενή αδερφό του και τουλάχιστον τρεις (ναι, τρεις) σκηνές που ο Τζόνι Φλιν κοιτάει με απόγνωση έναν καθρέφτη, σαν να περιμένει να του πει “όχι, δεν είσαι ο ομορφότερος κινηματογραφικός Ντέιβιντ Μπόουι!”. Αυτή η διάκριση περιμένει άλλωστε μόνο την Τίλντα Σούιντον, όταν θα εκπληρωθεί το όνειρο πολλών σινεφίλ να τη δουν να ερμηνεύει τον αγαπημένο τραγουδιστή, όπως είχε κάνει η Κέιτ Μπλάνσετ με τον Μποπ Ντίλαν στο “I’m Not There” του Τοντ Χέινς - πάλι αυτός!
Συμπέρασμα; Αναζητήστε το “Velvet Goldmine” και πάρτε μια γερή δόση αστερόσκονης, καθώς το “Stardust” μας την αρνείται, και ας κάνουμε όλοι μαζί ένα online petition για να δούμε την Τιλντάρα να φοράει τα λαμέ κουστούμια και τον ροζ κεραυνό!
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων