"Emily in Paris" season 1: Πολύ... city, καθόλου sex

Σύνοψη: Όταν η ξαφνική εγκυμοσύνη της μάνατζέρ της σε μεγάλη εταιρεία marketing του Σικάγο δίνει την ευκαιρία στη Emily να ζήσει στο Παρίσι, η νεαρή Αμερικανίδα ανακαλύπτει ότι στην Πόλη του Φωτός, του έρωτα και του κρουασάν, η ζωή και η επαγγελματική της εξέλιξη δεν θυμίζουν το “La vie en rose” της Εντίθ Πιάφ.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Γνώμη: Μπορείς να βγάλεις το κορίτσι από τις ΗΠΑ, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις τις ΗΠΑ από το κορίτσι… Το πολυπαιγμένο σενάριο “Αμερικανός/ίδα βρίσκεται στην Ευρώπη κα παθαίνει σοκ από τις πολιτισμικές διαφορές” το έχουμε ξαναδεί. Το κόνσεπτ “δυναμική γυναίκα με ρούχα βγαλμένα από catwalk και πολύπλοκη ερωτική ζωή” το έχουμε ξαναδεί, και μάλιστα πάλι από τα χεράκια του Ντάρεν Σταρ, του ανθρώπου που μας έδωσε το “Sex & The City”.

To “Emily in Paris”, η νέα σειρά του Σταρ για λογαριασμό του Netflix, πλασαρίστηκε ως millennial εκδοχή του πάλαι ποτέ τηλεοπτικού φαινομένου του HBO, όμως ενώ έχω πολύ… city δεν έχει πολύ sex. Τι άλλο έχει εκτός από πλάνα της φωτογενούς πρωτεύουσας της Γαλλίας; Έχει μια μεταδοτική αισιοδοξία, μέσω της οπτικής της Emily για τα πράγματα, σκηνές από την καθημερινότητα ενός social media strategist, χιλιοειπωμένα κλισέ για τους Παριζιάνους (αγενείς, σνομπ, πέφτουλες, μανιώδεις καπνιστές, σοβινιστές και ο κατάλογος δεν έχει τέλος), ένα συμπαθές ρομάντζο, μικρές δόσεις ανώδυνου φεμινισμού, υπέροχα ρούχα και μερικές καλές ατάκες.

Τι δεν έχει; Καμία απολύτως επαφή με την πραγματικότητα! Οι millennials, η γενιά του burnout, της οικονομικής κρίσης και εσχάτως της πανδημίας του COVID-19, δύσκολα θα βρουν εδώ κάτι για να ταυτιστούν, ίσως μόνο λίγο στην απεικόνιση του ρόλου που παίζουν τα social media στις ζωές μας (το Emily in Paris είναι άλλωστε η ονομασία του instagram account της πρωταγωνίστριας), αλλά το κομμάτι αυτό το κάλυψε εξαιρετικά για φέτος το “I May Destroy You”.

Η Emily μπορεί να είναι μια σκληρά εργαζόμενη marketer, αλλά πουθενά δεν βλέπουμε τον αντίκτυπο που αυτό μπορεί να έχει στην προσωπική της ζωή. Ουσιαστικά, είναι σαν μην έχει προσωπική ζωή, καθώς σχεδόν κάθε εμπειρία της εκτός γραφείου αποτελεί για εκείνη ένα είδος έμπνευσης για να φτύσει μετά concepts για καμπάνιες γαλλικών αρωμάτων, πολυτελών στρωμάτων και ακριβών ξενοδοχείων.

Είναι μια eternal optimist, που βλέπει πάντα το ποτήρι (της σαμπάνιας) μισογεμάτο και δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο escapism που προσφέρουν τα 10 επεισόδια του πρώτου κύκλου, αν το δει κανείς σαν ένα αρχετυπικό rom-com προσαρμοσμένο για την εποχή των influencers ή σαν μια στυλιζαρισμένη καρτ ποστάλ από το Παρίσι, ειδικά τώρα που ένα ταξιδάκι προς τα εκεί είναι εκτός συζήτησης.