Cape Fear (1962)

Το αμοραλιστικό ρεσιτάλ του Ρόμπερτ Μίτσαμ

Ο Ρόμπερτ Μίτσαμ είναι ένας από τους κινηματογραφικούς μου ήρωες. Κι αυτό γιατί ήταν από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του αλλά την ίδια στιγμή το παίξιμό του διακρινόταν από μια συγκράτηση που του επέτρεπε να προσδίδει μια πιο σκοτεινή προσωπικότητα στους χαρακτήρες που υποδυόταν.

Η ικανότητα αυτή συνέβαλε στη δημιουργία δύο εκ των πιο τρομαχτικών «κακών» στην ιστορία του σινεμά: του θρήσκου φανατικού στη «Νύχτα του Κυνηγού/1955» και του creepy Μαξ Κάντι στο υποδειγματικό θρίλερ του Τόμσον που εκείνο τον καιρό διήνυε μέρες δόξας στο Χόλιγουντ μετά την επιτυχία του «Guns of Navarone/1961».

Διατηρώντας στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Γκρέγκορι Πεκ και στη νέα του ταινία, ο Βρετανός σκηνοθέτης προέβαλε ένα ιδιοφυώς αντιθετικό δίδυμο: από τη μία την καλοσυνάτη, ευπρόσιτη φυσιογνωμία του Πεκ κι από την άλλη την κυνική, υποβλητική ματιά του Μίτσαμ. Πάνω σε αυτήν την αντίθεση βασίζεται η ένταση του κλασικού έργου (που γυρίστηκε ξανά από τον Σκορτσέζε το 1991 με τους Νικ Νόλτε και Ρόμπερτ Ντε Νίρο) και επιπλέον στην - πολύ μπροστά για την εποχή του- υπόθεσή του που καταπιανόταν κυρίως με την παράνοια και τον εγκληματικό νου ενός κατ’ εξακολούθηση βιαστή.

Η νουάρ ατμόσφαιρα και η ασπρόμαυρη φωτογραφία δένουν αυτά τα στοιχεία σε ένα εξαιρετικό πρωτότυπο φιλμ που κάθε σινεφίλ οφείλει να έχει δει.

Μιχάλης Κωνσταντέλλης