"Cursed" season 1: Απογοήτευση

Σύνοψη: Η σειρά επικεντρώνεται στην νεαρή Νίμουε η οποία μετά τον θάνατο της μητέρας της, εγκαταλείπει τον τόπο της με σκοπό να παραδώσει στον Μέρλιν ένα αρχαίο σπαθί. Στην πορεία, συναντά τον Αρθούρο ενώ η ίδια γίνεται σύμβολο επανάστασης ενάντια σε εκείνους που θέλουν να εξαφανίσουν τα Ξωτικά από την κοινότητά τους.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Baby reindeer": Αφοπλιστικά αμφίσημο, ανατριχιαστικά ρεαλιστικό

Άποψη: Στην γνωστή, πανάρχαιη ιστορία του Αρθουριανού Κύκλου η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Ωστόσο, τα πολλά storylines και οι πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες πάντα κάπου χάνονται στις μεταφορές τους σε μικρή και μεγάλη οθόνη, γεγονός που ανακήρυξε τον Βασιλιά Αρθούρο και τον Μάγο Μέρλιν σε σχεδόν αποκλειστικούς πρωταγωνιστές. Έχοντας αυτό κατά νου, οι Φρανκ Μίλερ και Τομ Γουίλερ επανεστίασαν τον μύθο σε έναν δυνατό χαρακτήρα, με δική του ιστορία η οποία όμως πάντα κρυβόταν πίσω από αυτήν των πρωταγωνιστών.

Ξεκινώντας έφηβη, διωγμένη από τον τόπο της, η Νίμουε (ή όπως σταδιακά γίνεται αντιληπτό Κυρά της Λίμνης) κουβαλά σαν στίγμα τις μαγικές ικανότητές της όπως και ένα σπαθί που προορίζεται για τον Μάγο Μέρλιν. Η όλη πορεία μέχρι εκεί είναι το δικό της origin story και οι αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες ευτυχώς δεν την καλύπτουν με την δική τους αίγλη, παρότι και οι ίδιοι είναι αρκετά ενδιαφέροντες όπως η Μοργκάνα ή ο Λάνσελοτ. Βέβαια, ακόμα και ένα side story όπως το συγκεκριμένο χρειάζεται χρόνο για να αναπτυχθεί σωστά εάν θέλει να δικαιώσει τους χαρακτήρες outsider και να κάνει την ιστορία τους εξίσου απολαυστική. Το girl power βοηθάει, τα περίτεχνα εικαστικά της παραγωγής επίσης, όμως το “Cursed” απέχει τελικά πολύ από το επικό σύμπαν που σκόπευε να χτίσει για χάρη του Netflix.

Η Κάθριν Λάνγκφορντ (“13 Reasons Why”, “Love, Simon”) ανταπεξέρχεται στις προκλήσεις που δέχεται ως Νίμουε και το βλέμμα της υποδηλώνει μία αποφασισμένη Κυρά της Λίμνης, ολότελα επικίνδυνη με την μαγεία της. Δίπλα της και απέναντί της, οι ρόλοι ακόμα και των σημαντικών χαρακτήρων χάνονται εάν δεν υπενθυμίζεται συχνά πυκνά η σπουδαιότητά τους, με εξαίρεση ίσως τον Μάγο Μέρλιν για τον οποίο ο Γκούσταφ Σκάρσγκαρντ δίνει ξεχωριστή ένταση και ιδιοσυγκρασία. Μια ανάλογη ανισότητα εντοπίζεται σε πολλές εκφάνσεις του “Cursed” που αναπόφευκτα συμπληρώνουν έναν κουραστικό ρυθμό εναλλασσόμενων εντάσεων και βαρετών στιγμών όπου ουσιαστικά τίποτα δεν εξελίσσεται.

Η υποτονικότητα εμπλουτισμένη με μικροδόσεις πραγματικής πλοκής είναι πρακτικά αυτό που σπρώχνει το “Cursed” μέχρι το τέλος της σεζόν για να κλείσει γρήγορα και χωρίς σίγουρη συνέχεια το φιλόδοξο πλάνο του. Αναμφίβολα, το σύμπαν του Αρθούρου δεν εμπλουτίστηκε με αυτό το back story και πολύ πιθανό κανείς να μην το μνημονεύσει ποτέ μετά από την απογοήτευση που επιφύλαξε για το κοινό.