Τα χελιδόνια της Καμπούλ

Σύνοψη: Καλοκαίρι του 1998 στην Καμπούλ υπό την κυριαρχία των Ταλιμπάν. Η Ζουνάιρα και ο Μόσεν είναι νέοι και ερωτευμένοι. Παρά την καθημερινή βία και τη δυστυχία, ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον. Μια μέρα, μια ανόητη χειρονομία κάνει τη ζωή τους να πάρει μια αμετάκλητη στροφή και όλα θα αλλάξουν.

Μιλώντας με τους σκηνοθέτες Zabou Breitman & Elea Gobbe – Mevellec  
H όλη ιδέα για την ταινία ξεκίνησε το 2012, όταν ο παραγωγός Julien Monestiez ήρθε να μας δει έχοντας ένα διασκευασμένο σενάριο από το βιβλίο του Yasmina Khadra, με την παραγωγή να έχει αναλάβει η εταιρία που είναι υπεύθυνη για το Τρίο της Μπελβίλ και το Ernest & Celestine.
Από την πρώτη στιγμή μας κίνησε το ενδιαφέρον μια τέτοια περίπτωση, αλλά μονάχα με την προϋπόθεση πως θα το κάναμε με τους δικούς μας όρους, δηλαδή το animation να συμβαδίζει με τις κινήσεις και τις ερμηνείες των ηθοποιών που θα δάνειζαν τη φωνή τους στους ήρωες, σαν να παίζουν οι ίδιοι τους χαρακτήρες.
Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε από κοινού πάνω στο project, βλέπαμε ντοκιμαντέρ, ρεπορτάζ από ειδήσεις, φωτογραφίες. Και κάπου εκεί είδαμε πως η τεκμηρίωση θα μπορούσε να μας βοηθήσει να ξετυλίξουμε την ιστορία και να δούμε πιο καθαρά την ιστορία του Αφγανιστάν.
Για παράδειγμα, ψάχνοντας βρήκαμε ένα μουσικό κλιπ, το «Burka Blue» από την Burka Band, που ήταν από τρία νεαρά κορίτσια από το Αφγανιστάν που έπαιζαν μουσική φορώντας μπούρκα, με έναν ήχο garage punk, και το χρησιμοποιήσαμε στην έναρξη της ταινίας, στο τραγούδι που ακούει η ηρωίδα. Θέλαμε να μυρίζει Αφγανιστάν η ταινία, να μοιάζει και να είναι εκεί.

Σχετικά με την ιστορία τώρα, ήταν μια μοναδική ευκαιρία να αφηγηθούμε μια υπέροχη ιστορία, και ειδικά αν όλο αυτό το γυρίζαμε με κανόνες κινουμένων σχεδίων. Με live action κανόνες, θα έβγαινε υπερβολικά βίαιο και δεν θα είχαμε την αντίστοιχη ελευθερία που μας έδινε το animation μονοπάτι, να μιλήσουμε ακόμα και συμβολικά, να δημιουργήσουμε μια σύνθεση που στο τέλος έβγαινε αναγκαία.
Σχετικά με τους ηθοποιούς, ήμασταν σίγουροι πως θέλαμε να αναγνωρίζουμε τον κάθε ηθοποιό μέσα από τον χαρακτήρα του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα ήταν ένα ακριβές αντίγραφο. Τους ηχογραφούσαμε στις ατάκες τους και τους ενθαρρύναμε να πατάνε με τις κινήσεις του προσώπου τους πάνω στους μορφασμούς, ήταν μια παραδοσιακή (ή και όχι) 2D τεχνική που παρέμενε στην animation εκδοχή αυτού που θέλαμε να κάνουμε. Οι μορφασμοί και οι αρχικές κινήσεις τους ήταν και εκείνες που έμειναν ως σκίτσα στην τελική μορφή της ταινίας.
Και ενώ στο βιβλίο οι δύο ήρωες (σχεδόν) ερωτεύονται, στην ταινία ο Atiq θέλει να σώσει την ιδέα της αγάπης. Είναι ερωτευμένος με την Zunaira, θέλει να τη σώσει και να φύγει μαζί της, αλλά η ταινία είναι ένας τέτοιος ύμνος, τόσο στην ελευθερία, όσο και στην αγάπη και κάτι τέτοιο θα ήταν εξόφθαλμα αποτρεπτικό. Υπάρχει μια ατάκα που λέει πως «Κανένας άνθρωπος δεν χρωστάει τίποτα σε καμία γυναίκα», και την ίδια στιγμή, η έννοια και ο ορισμός αυτής της πρότασης αυτοαναιρείται.