Tenet

Σύνοψη: Οπλισμένος μόνο με μία λέξη, το Tenet, ο Πρωταγωνιστής αναλαμβάνει μία μυστηριώδη αποστολή για να σώσει ολόκληρο τον κόσμο, με φόντο τον αινιγματικό κόσμο της διεθνούς κατασκοπείας, σε συνθήκες που τέμνουν τη διάσταση του χρόνου.

Άποψη: To «σκεπτόμενο blockbuster» αποτελεί την ειδικότητα του Κρίστοφερ Νόλαν και έχει κατακτήσει τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό απόλυτα δικαιωματικά.

Οι ταινίες του Βρετανού σημιουργού προορίζονται για να ψυχαγωγήσουν το ευρύ κοινό, αλλά να το προβληματίσουν επίσης, να ανοίξουν διάλογο μαζί του και δεν το αντιμετωπίζουν ως πρόβατο που θα χάσκει με το στόμα ανοικτό χαζεύοντας τα εφέ. Μόνο.

Διότι το «Tenet» διαθέτει πολλές τέτοιες σκηνές που εντυπωσιάζουν, προκαλούν ταχυπαλμία μερικές φορές σε συνδυασμό με την ηχητική μπάντα. Τον παράδεχεσαι τον Νόλαν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Δράση, ανατροπές, μυστήριο, ένταση και ρυθμός (το 2,5ωρο δεν το καταλαβαίνεις), αλλά και ελάχιστο χιούμορ και έντονη σοβαρότητα, ίσως και σοβαροφάνεια. Και η εμμονή του με την έννοια του χωροχρόνου στο επίκεντρο και αυτή την φορά, με την αντιστροφή της εντροπίας των πραγμάτων που δίνει τη δυνατότητα στο χρόνο να τέμνεται, επομένως  παρόν, παρελθόν και μέλλον μπορούν να συνυπάρχουν βάση συγκεκριμένων αλγορίθμων, άρα και δράσεις να συμβαίνουν γραμμικά και αντίστροφα ταυτόχρονα, στο ίδιο κάδρο.

Επιστημονικές εικασίες (που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε εξοικειωμένοι και άρα) που συναρπάζουν θεωρητικά, αλλά αποπροσανατολίζουν στην πράξη και τελικά ίσως και να κουράζουν και αναφέρομαι στην τελική σκηνή της κορύφωσης της δράσης που συνοδεύεται και από μια έντονη αυταρέσκεια του Νόλαν, ο οποίος γνωρίζει ακριβώς τι ταινία έχει στο μυαλό του, αλλά δεν καταφέρνει να μας κάνει κοινωνούς στην πολυπλοκότητά του.

Επομένως, τι μένει; Η φαντασμαγορία του, η πολυεπίπεδη αφήγησή του, το μαεστρικό μοντάζ που ανατέμνει τον κινηματογραφικό χρόνο. Αφηνόμαστε και απολαμβάνουμε μια καταιγιστική περιπέτεια κατασκοπείας που μοιάζει με μια δική του εκδοχή στον μύθο του Τζέιμς Μποντ, με τον Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον (γιο του Ντενζέλ) να εντυπωσιάζει πραγματικά με την άνεση και την φυσικότητα που χειρίζεται τον ρόλο του. Δίπλα του ένας στιβαρός Κένεθ Μπράνα, ένας Ρόμπερτ Πάτινσον που μάλλον ικανοποιεί στον αινιγματικό, δισυπόστατο ρόλο του και μια Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι με χαρισματική σχέση με τον φακό, που τελικά δεν αξιοποιείται από τον μάλλον αποσπασματικά κακογραμμένο ρόλο της.

Ένα κατασκοπικό θρίλερ στην διαπασών, στα κόκκινα, τρέχει ασταμάτητα, εντυπωσιάζει με τον παλμό του, την ίδια στιγμή υπερβολικά πολυσύνθετο και φορτωμένο ίσως, αλλά που τελικά σου υπενθυμίζει -μετά από καιρό- την κινηματογραφική μαγεία στην μεγάλη οθόνη και πόσο μας είχε λείψει.